Vamos a la playa!

loading map - please wait...

2023 februari 27: 10.223770, -85.835920
2023 februari 28: 9.895840, -85.583830
2023 maart 1: 9.832700, -84.894190
2023 maart 2: 9.528720, -84.496220
2023 maart 3: 9.150140, -83.732450
2023 maart 4-5: 8.640470, -83.733810
2023 maart 6: 9.085080, -83.663180
2023 maart 7: 9.251690, -83.864690
2023 maart 8: 9.724830, -84.651280
2023 maart 9: 9.937100, -84.074470

Deel 2 van onze Costa Ricareis brachten we grotendeels door op fantastisch mooie stranden. Boek in de ene hand, pipa frio in de andere en af en toe afkoelen in de oceaan. Waar we vorige keer nog schreven over een cultuurshock, gingen we deze helft van de reis heel goed op de mooie omgeving, een dieet van rijst met bonen, fruit en smoothies en bleek kamperen in de daktent een stuk leuker als het lekker weer is.

PS: we hebben alle gemaakte filmpjes op YouTube gezet, die van de vorige blog kan je hier bekijken!

Maandag 27 februari

We werden wakker met de mededeling dat ons busje op de boot staat en onderweg is naar Mexico, jee!

Toen we naar Costa Rica vertrokken, hadden we ons niet voorgesteld dat we het koud zouden hebben. Maar toch was dat de afgelopen week wel erg vaak het geval… tijd om de warmte op te zoeken dus! Vandaag reden we naar het schiereiland Nicoya, waar we absoluut de warmte vonden met 34 graden. Door het toeristenoord Tamarindo (surfwinkels, hippe koffiebars en reclameborden voor het kopen van luxe huizen voor Amerikanen) reden we naar het prachtige strand, waar we onder de palmbomen neerstreken met een boek en afkoelden in zee. De pelikanen visten er lekker op los en doken dichtbij ons het water in.

Tijdens het koken hoorden we ineens allemaal geritsel: 1000-en heremietkreeftjes scharrelden rond naast de campingkeuken! Helaas is van 1 kreeftje het leven geëindigd onder Allards schoen 😥

In de bar naast de camping dronken we een biertje onder het genot van de Spaanstalige versie van Air Crash Investigation, waar de eigenaar met veel interesse naar keek. Hij stond alleen op als iemand iets bestelde en plofte daarna zo snel mogelijk weer neer. Wat een leven. Ook leerden we van een lokale jongen die duidelijk al teveel Imperial had gedronken om de gekko te respecteren (niet praten als de gekko spreekt!) en om niet te lang in de zee te blijven, anders ga je fermenteren, net zoals kimchi. Staat genoteerd amigo!

Dinsdag 28 februari

De dag begon met een bezoek aan de oogarts. Sinds een maand heb ik een fikse oogontsteking (daarom draag ik op alle foto’s een bril) en ik maakte me al de hele vakantie toch wel behoorlijk veel zorgen. Met mijn oog ging het niet fantastisch maar ook niet heel slecht, dus op zich mooi nieuws? Ik was in ieder geval gerustgesteld. (En inmiddels gaat het gelukkig goed.) De arts was trouwens een Amerikaanse, dus communiceren ging makkelijk.

De rest van de dag beleefden we niet heel veel boeiends: rijden, lunchen op weer een mooi strand, de grootste batido ooit gedronken (we hoeven de komende maand geen portie fruit meer), op een prachtig strand de zon onder zien gaan en ’s avonds onder het genot van een bizar lekkere pizza plannen voor de komende week gemaakt en geboekt.

Woensdag 1 maart

Jongens, we hebben het paradijs gevonden: wit strand, zee met heerlijke temperatuur, palmbomen, windje, hangmat. Wat een heerlijke plek voor een ochtend chillen.

Helaaaaas moesten we hier ook weer weg, want we hadden ’s avonds een afspraak met Eddy, aan de andere kant van het schiereiland. En voor rijden in Costa Rica kun je maar beter veel tijd uittrekken: onverharde wegen, slechte wegen, vrachtwagens die niet harder kunnen rijden, mensen die niet harder willen rijden (lekker 40 waar je 80 mag met een arm uit het raam) en inhalen is door de honderden bochten op de meeste plekken vrijwel onmogelijk. Of je komt, zoals vandaag, in een begrafenisstoet terecht. Gelukkig houdt Allard zich aan de lokale verkeersregels. Dubbele doorgetrokken streep, dat betekent toch dat inhalen mag? Dus uiteindelijk komen we er wel.

Maargoed, afspraak met Eddy. Een vriendelijke Jamaicaan die aan het strand woont. We bekeken de zonsondergang op krukjes gebracht door Eddy’s hulpjes (‘muchachas breng een krukje voor deze mensen!’), waarna we op een bootje stapten en de hele baai doorvoeren. De reden? Bioluminiscentie! In deze baai leeft allemaal glow in the dark plankton! Om dat te zien, moet je wel flink spetteren, want dat haalt de zuurstof weg. Hoe het precies werkt, weten we nog niet helemaal want Eddy’s Engels was niet om over naar huis te schrijven. Midden op het water kregen we ineens een groot zwart zeil over ons heen, waardoor we ons even afvroegen of we misschien ontvoerd werden, maar het bleek te zijn om het nóg donkerder te maken. Het was allemaal een beetje knullig, maar wel cool om dit een keer te zien. Het was alsof we over een patronus uit Harry Potter voeren, wat een felblauwe kleur! (Helaas niet te fotograferen.)

Donderdag 2 maart

Met de veerboot weer naar het ‘vasteland’. Daar reden we over de krokodillenbrug, wat, je raadt het niet, een brug is waar krokodillen onder zitten. Met een pauze om obscuur fruit te kopen, reden we naar Parque Nacional Carara, waar ze ‘adverteren’ met een ara in het logo. Die wilden we natuurlijk wel zien! Maar helaas, zonder gids is het supermoeilijk om dieren te spotten. We hoorden ze wel, maar liepen verder een vrij dierloos en warm rondje door het bos.

Onze wildkampeerplek van deze avond komt met stipt op nummer 2 van mooiste slaapplekken ooit (nummer 1 blijft waarschijnlijk altijd Monument Valley). Nog zo’n mooi strand, waar we onder de palmbomen spaghetti kookten, vissersbootjes zagen vertrekken en in het donker afkoelden in de zee. Zwemmen was er door de gigantische golven en megasterke stroming niet bij, maar tot je knieën lukte net.

Vrijdag 3 maart

Vanochtend was het weer chill-tijd. Hangmatje aan de palmen, boek, en de golven trotseren. Een jongen die voorbij liep vroeg ons om wat geld en nadat we hem een paar colones gaven, klom hij een palmboom in om voor ons een kokosnoot te plukken. Hij hakte een gat erin met z’n machete en tadaa: verse pipa voor ons!

In het surfersdorpje Uvita bezochten we een uitzichtpunt waar je niet zoveel zag en zochten we een camping op. Daar heb ik (even opscheppen hoor) zo’n 10 minuten met de eigenaar in het Spaans een gesprek gevoerd! Met een twinkeling in zijn ogen vertrouwde hij me toe dat toegang tot het strand hier 6 dollar kost (nationaal park), maar dat we vanaf zijn camping gewoon om het hek heen konden lopen. Vond ‘ie mooi. En wij ook, want de zonsondergang op het strand was prachtig! We waren precies op tijd om de gigantische oranje vuurbal de zee in te zien zakken.

De camping was weer een typisch voorbeeld van wat we ‘Tico engineering’ zijn gaan noemen (een Tico is een Costa Ricaan). Alles houtje-touwtje en scheef aan elkaar met restjes materiaal dat nog rondslingert. Zie de foto’s. If it works, it ain’t stupid?

Zaterdag 4 maart

In het dorpje Sierpe heeft iedereen z’n achtertuin omgetoverd tot parkeerplaats. Door een man met enkelband en een vrouw die zich voor haar outfit had laten inspireren door een aardbei werden we een krappe parkeerplek in gedirigeerd. Toen begon het wachten in het restaurant (met voor Allard een bord rijst met bonen), tot ons bootje zou vertrekken.

Ondanks opnieuw complete onduidelijkheid belandden we opnieuw in het juiste bootje, dat met een noodgang door een rivier voer en vervolgens over de knalblauwe zee met uitzicht op prachtige stranden. En dolfijnen! De boot bracht ons naar Jungla del Jaguar, een lodge waar we voor één nacht een kamer hadden geboekt omdat dit gebied lastig te bereiken is met de auto. De boottocht was echter zo lang en oncomfortabel dat we aan boord onafhankelijk van elkaar besloten niet morgen al dezelfde reis terug te willen maken. Toen we bij aankomst zagen hoe ongelooflijk mooi de lodge was, boekten we dus direct een nacht bij. (Voor de fans van The White Lotus: we werden ontvangen met van die natte koude handdoekjes, een drankje en de woorden ‘welcome to paradise’.)

Tegen zonsondergang gingen we weer met een gids op pad en dat was weer fantastisch. We zagen onder meer honderden vleermuizen uit een grot vliegen, gigantische spinnen, army ants en een pad waar sommige mensen aan likken om te gaan hallucineren (maar als je fout likt, ga je dood). Ook redde gids Jaznir het leven van een kikkertje omdat hij zelf schrok van de slang die ineens tevoorschijn kwam, waardoor de slang van hem schrok en de kikker niet opat. En als klap op de vuurpijl zagen we een kinkajoe. Klinkt als een Pokémon, maar het blijkt een klein beertje te zijn. Nooit van gehoord, maar wel leuk. Toch maakte het vangen en van dichtbij bestuderen van een vuurvliegje de meeste indruk, wat een fel licht!

Zondag 5 maart

Opnieuw gingen we met Jaznir op pad door de jungle, nu ook met twee gezellige Duitsers, een leuke Française en een onbegrijpelijke Belg. We maakten een mooie hike van vijf uur naar nationaal park Corcovado en zagen een agouti (knaagdier), tarantula, neusberen, spechten, toekans… Ook werden we door brulapen en ara’s bekogeld met fruit, vonden we een kolibrienestje (so fluffy), slingerden we aan een Tarzanliaan, bekeken we de botten van een aangespoelde walvis en koelden we af in een riviertje.

Het indrukwekkendst was dat Jaznir ons uitnodigde bij ‘zijn oma’. Dat bleek een 1000 jaar oude holle boom te zijn waar we met z’n allen in konden staan. Zijn spirituele oma dus. Costa Ricanen staan dicht bij de natuur. De gidsen zijn nog enthousiaster dan wij als ze een dier spotten en praten met veel liefde over de jungle.

Na deze prachtige tocht mochten we dankzij onze bijgeboekte nacht gewoon nog de héle middag en avond relaxen in de lodge! Genieten. En erg gezellig met de andere bezoekers. Barman Eddy zorgde goed voor iedereen (‘alles wat ik maak is lekker!’). Eddy onthoudt de namen van al zijn gasten. Maaike vond hij wat lastig, totdat hij uitriep: ‘Maica, that’s Jamaica without the Ja!’

Maandag 6 maart

Met het krieken van de dag bracht de boot ons weer terug naar Sierpe, waar Allard opnieuw viel voor een bord rijst met bonen en we onze monstertruck ongedeerd terugvonden. De rest van de dag besteedden we aan rijden. Eerst naar Bahía Drake, wat we vooral deden voor de weg. Die was steil, hobbelig en modderig en bovendien moesten we twee riviertjes door (wat in het regenseizoen waarschijnlijk wel spectaculairder is). Je huurt niet voor niets een monstertruck natuurlijk!

’s Avonds sliepen we op een camping van een Zwitser. Dat was gelijk te merken, want het was er zó netjes in vergelijking met andere campings… En weet je wat we kookten? Rijst met bonen!

Dinsdag 7 maart

We vonden een gratis (kan dat?!) waterval, waar we lekker zwommen en Allard eng deed door van een hoge rots te springen. Hij is ongedeerd.

Langs een oersaaie weg met palmolieplantages reden we verder naar het noorden om alweer neer te strijken onder de palmbomen, aan het strand van Dominical. Er was van alles te zien: surfers, een souveniermarktje, mannen die ligstoeltjes en partytenten verhuurden en vrouwen die aan iedereen vroegen of ze een massage of vlechtjes in hun haren wilden.

Eten deden we bij de lokale brouwerij. Daar was het druk! En hip! En daarmee bedoel ik ‘Amerikaans-hip’. De stringbadpakken en strandnegligees (dit woord verzin ik, weet ik veel hoe al die gekke kleding heet) waren niet aan te slepen. Zaten wij dan in ons zweterige kloffie. Je bent hier toch na vijf minuten kamperen vies, dus een nieuw shirt aantrekken heeft vaak geen zin. Wel érg lekker gegeten, en intussen nieuwe plannen gemaakt voor onze laatste dagen. We waren er namelijk achter gekomen dat ons oorspronkelijke plan inhield dat we bij 3 graden Celsius moesten kamperen en dan om half 5 zouden moeten opstaan om mogelijk een mooie vogel te spotten. Ja doei.

Woensdag 8 maart

’s Ochtends bezochten we Manuel Antonio, het drukstbezochte nationale park van Costa Rica. Na een halfuur in de rij mochten we naar binnen. Over vlonderpaden liepen we door de mangrove naar het mooie strand. Onderweg zagen we blauwe krabben, schattige kapucijnaapjes, heel veel leguanen en vooral veel mensen. Onze geniale tactiek was om hordes mensen op te zoeken en dan te kijken waar de verrekijker van de gids op gericht was. Zo zagen we ook nog luiaarden, apen en ‘stickbirds’: vogels met camouflagelevel 11/10.

Tijd voor de laatste nacht in de daktent! We parkeerden ‘m alweer aan een mooi strand en ik maakte ook nog even goed gebruik van de hangmat. Allard besloot bij het eten zijn dieet van rijst met bonen te doorbreken en bestelde ‘salchipapas’, de Costa Ricaanse versie van kapsalon.

Donderdag 9 maart

Het meest gevoerde gesprek van deze vakantie was:

Allard: Kijk daar, een vogel / luiaard / noem een dier!
Maaike: Waar?
Allard: Daar! Wijst en trekt Maaike naar een andere plek
Maaike: Ik zie ‘m niet…
Allard: DAAR!
Maaike: Ik zie het écht niet
Allard: DAARRRRR!!!
Maaike, na 5 minuten staren: Ohhhhh
OF: Allard nadat Maaike 5 minuten staarde: Ja, nu is ‘ie weg

Daarom vonden we het een goed idee om als afsluiting van Costa Rica naar een wildlife rescue center te gaan. Dat is een dierentuin waar ze gewonde dieren en dieren die in gevangenschap hebben geleefd opvangen en een fokprogramma hebben voor bedreigde dieren. Dit gaf ons de kans om dieren die we in het wild gezien hadden van dichterbij te bestuderen. Ook konden eindelijk de tapir en de ‘echte’ toekan (die van Van der Valk) van het lijstje afgestreept worden. De ara’s maakten ook indruk, wat een prachtige dieren! Maar de überschattige doodshoofdaapjes stalen de show ❤️

Toen was het tijd om afscheid te nemen van onze monstertruck en daktent. Waar we in het begin niet overliepen van enthousiasme, waren we uiteindelijk toch blij met deze keuze. We hebben op prachtige plekken geslapen. En al keek ik af en toe best jaloers naar die prachtige resorts als wij weer op een ‘camping’ stonden met wiebelende douchekoppen (Tico engineering), koud water en nul comfort; we hebben gekampeerd in de achtertuinen van de locals, waarmee we Spaans praatten en die stuk voor stuk aardig waren. Heel cliché, maar door te kamperen waren we dichter bij de natuur én de mensen van dit land, en daar leer je wat mij betreft meer van dan van in resorts slapen waar iedereen Engels spreekt. Al sluit ik niet uit dat een volgende vakantie naar Costa Rica wel zo gaat gebeuren, want ze hebben hier wel erg mooie resorts 😜

Terug naar hostel Selina in San José, waar ik helaas de tijd ziek in bed spendeerde. Ik kwam er alleen uit om Allard ‘de lekkerste maaltijd van heel Costa Rica’ te zien verorberen bij restaurant Oma’s Hoekje.


Dat was Costa Rica! Een land waar we zeker nog een keer naar terug willen, want al die dieren spotten verveelt nooit. Wie weet kan ik het opvoeren als studiekosten als ik straks weer biologie geef? Ik hoop dat jullie het leuk vonden om te lezen (zo ja, laat dan even een comment achter #influencermodus). En dat jullie genoten hebben van de foto’s. Waarvoor namens mij en natuurlijk vooral namens Allard: bedankt aan iedereen die voor de PhD heeft bijgedragen aan de nieuwe camera!

In de volgende blog: Ciudad de México!

20 Replies to “Vamos a la playa!

  1. ben er gelijk ingedoken om 23.49 uur om alles weer te bewonderen
    wat een mooie fotos en het blog ja het word wat eentonig maar we genieten er echt van
    dezer dagen nog ff op de bus wachten en dan !!!!!
    we gaan het beleven. bob

  2. Hahah, jullie dierenspotritueel/gesprek is zo herkenbaar! Ik heb genoten van jullie verhalen. Wauw, wat een natuur! Heel benieuwd hoe Mexico jullie bevalt. Ik kijk nu al uit naar de volgende blog 🙂

    1. Haha ja, ik denk dat wij nooit met z’n 2en op safari moeten gaan xD Leuk dat je meeleest!

  3. Jaaaa wakker worden met een nieuwe blog! <3 Heerlijk om te lezen! Vandaag kunnen jullie hopelijk de bus halen whoop whoop!

  4. Dag Maaike en Allard,
    Ook van dit reisverslag heb ik weer erg genoten; zowel van de leuke tekst als de mooie foto’s. Dat verveelt nooit!
    Ik ben benieuwd wat jullie in Mexico gaan zien.
    2 weliswaar toeristische tips als jullie toevallig daar in de buurt komen: Tulum ( ook vroeg bezoeken) en Cozumel.
    Tot het volgende verslag!

    1. Hoi Ben, Superleuk dat jij en Joke meelezen! Wij zijn ook erg benieuwd naar Mexico, tot nu toe hebben we alleen Mexico stad en de oerlelijke havenstad Veracruz gezien, in afwachting van ons busje. Tulum en Cozumel staan zeker op ons lijstje!

  5. Prachtig land! Kan me voorstellen dat jullie daar nog een keer naar toe willen. Op naar mexico!

    1. Ja wel over een jaartje of 10. En dan ook naar de oostkust, daar hadden w geen tijd meer voor

  6. Hoi Maaike en Allard. Leuk om jullie belevenissen met daarbij prachtige foto’s te lezen en te bekijken. Blijf ons vooral op de hoogte houden met jullie verhalen en appjes. Groeten uit het nog steeds frisse en vaak regenachtige Nederland.

  7. Fijn z’n groot scherm (ff tussendoor 😉 ) schitterende foto’s en de filmpjes verrassend leuk! Die ga ik nog een keertje terug kijken. Ga zo door!

  8. NBa jullie blog gelezen te hebben heb ik later nog jullie filmpjes bekeken. Prachtig. Ze geven een nog veel betere indruk van alles wat jullie doen en waar jullie zijn. Vooral doorgaan met het maken van die prachtige filmpjes.

    1. Leuk om te horen! 😀 de credits voor de filmpjes gaan naar Allard!

  9. Hoezo stiekem 😉 merkt hij niets van. Staat hartstikke mooi op mijn bureau 😂 Maar werken heeft ook zo zijn voordelen (lees: groot scherm)

  10. Zo tof om te lezen Maaike, jaloers op jullie ontmoetingen met al die beestjes!
    Veel plezier in Mexico!

  11. Wat een supermooie natuur en DIEREN zijn er daar allemaal zeg! En het rijden in Costa Rica is blijkbaar precies het tegenovergestelde als hier in Azië haha!

  12. Fantastisch wat jullie zien en doen, GEWELDIG!!! Ik geniet van jullie foto’s en video’s.
    Voorzichtig en dit is toch 1000% genieten!!!!

Comments are closed.