Welcome to the jungle!

loading map - please wait...

2023 februari 16: 9.939140, -84.129570
2023 februari 17-18: 10.624000, -83.542010
2023 februari 20: 10.216670, -84.296950
2023 februari 21: 10.514200, -84.666840
2023 februari 22: 10.461950, -84.793390
2023 februari 23: 10.438640, -84.717370
2023 februari 24: 10.702950, -84.972860
2023 februari 25-26: 10.326690, -84.829300
2023 februari 19: 9.937100, -84.074470

Bienvenidos a nuestro primer blog de este viaje! Voor sommigen (laat ik geen namen noemen) was het wachten bijna onhoudbaar, maar we waren gewoon even vakantie vieren voor het reizen begint 😉. In ruil voor het wachten krijgen jullie een uitgebreid verhaal, dus pak er vooral iets te drinken bij. We nemen jullie mee naar Costa Rica, voor ons allebei het eerste niet-Westerse land dat we bezochten. Een hele andere wereld, maar een die (uiteindelijk) heel goed bevallen is!

Donderdag 16 februari

Hè hè, eindelijk… dat gevoel overheerste toen we éindelijk naar Schiphol vertrokken. De afgelopen weken stonden vooral in het teken van inpakken, schoonmaken, van alles regelen en voor Allard ook nog werken. Met als hoogte/dieptepunt de dag voor vertrek, waarop bleek dat het schoonmaken van ons huis veel langer duurde dan we dachten en we de verhouding tasruimte /spullen grof overschat bleken te hebben (tot 23:00 bezig geweest om kleding te elimineren…)

Door al dat geregel was eigenlijk ook de zin in de reis wat naar de achtergrond verschoven. Objectief was ‘ie er natuurlijk, maar subjectief niet. Ook niet tijdens de 11 uur durende vlucht naar Panama en de aansluitende vlucht van 2,5 uur naar San José. Maar toen… liepen we het vliegveld uit: hallo andere wereld! ‘Taxi? Taxi? Taxi?’ riepen zo’n 20 taxichauffeurs naar ons. Wij hadden echter al een transfer naar ons hotel geboekt, die we na een tijdje zoeken gelukkig ook vonden. Met z’n 2-en werden we in een 20-persoonsbus gedirigeerd en zodra we het vliegveld verlieten, maakten we kennis met de Costa Ricaanse verkeersregels:

  • Inhalen doe je links, rechts of tussendoor
  • Richting aangeven is overbodig
  • Snelheidslimiet mag je zelf bepalen
  • Gordel is optioneel
  • Vooral bellen achter het stuur
  • Vergeet niet af en toe even te toeteren

Grijnzend keken we elkaar aan: ja, nu is het echt begonnen! 😊

Vrijdag 17 februari

Tot onze schrik kregen we gister te horen dat we om 06:00 al opgehaald zouden worden voor een 3-daagse tour, maar gelukkig waren we dankzij de jetlag om 05:00 uur toch al alive and kicking.

In dezelfde bus als gisteravond werden we (nu wel met anderen) naar Parque Nacional Tortuguero gebracht. We hadden géén idee hoe lang het rijden zou zijn en wat er verder zou gebeuren, maar we lieten ons lekker vervoeren (of nou ja, lekker… over de hoeveelheid beenruimte valt nog wel wat te zeggen). Onderweg stopten we bij een restaurantje waar we ontbijt bleken te krijgen: rijst met bonen en gebakken banaan 🤤

Het laatste deel van de reis was per boot, door een kanaal in de jungle (handen binnenboord, cocodrilos!). Wat een planten! Elke vierkante millimeter is groen en er groeien zó veel verschillende planten en bomen, allemaal door elkaar en over elkaar heen. Onderweg spotten we al toekans, witte reigers en… een luiaard! 🦥

Het laatste stukje varen naar Turtle Beach Lodge was door een smal kanaaltje, onder een witte poort door. Echt Jurassic Park vibes. We werden verwelkomd met een drankje, vielen bijna in slaap op de kamer, kregen lunch (rijst met bonen), vonden in de tuin kolibries en een mooie pijlgifkikker en bleken toen ineens weer op de boot te moeten stappen naar het dorpje verderop. We waren op de Caribische kust en het was ook wel wat we ons daarbij voorstelden: felgekleurde maar vervallen huisjes met golfplaten daken. We dronken kokoswater direct uit de kokosnoot en deden vooral ons best om niet in slaap te vallen. Na het avondeten (ja, rijst met bonen) gaven we maar direct toe aan de jetlag en vielen we onder toeziend oog van de 2 gekko’s op het plafond in slaap onder de oorverdovende geluiden van de jungle.

Zaterdag 18 februari

Wow, wat een gigantische spin! Kom snel kijken, een krokodil! Nee wacht, die blijft wel liggen, zie je deze prachtige vogel met gele staart die gekke geluiden maakt? Oh wow, hier is een optocht van bladsnijdersmieren! Dit speelde zich allemaal af om 08:00 ’s ochtends en nog voordat we weer in het bootje stapten voor een excursie.

We voeren zo’n 2 uur door de jungle terwijl onze gids Greyvin in gebrekkig Engels van alles uitlegde (we begrepen de helft) en natuurlijk dieren spotte. Om de zoveel tijd riep hij ‘Olár, ka-mee-raa!’ en moest Allard een foto maken van een dier. We hebben weer superveel gezien: een leguaan, de Jesus Christ hagedis die over water kan lopen, slingerapen en ontzettend veel mooie reigersoorten. Ook kregen we een tropische regenbui op onze kop, holy shit!

Na zwemmen in het schildpadvormige zwembad en de lunch (JA rijst met bonen) vertrokken we alweer voor de volgende activiteit, deze keer niet met een boot maar te voet door de jungle. We zagen de giftigste slang van Costa Rica (die gids Greyvin gisteravond in z’n kamer vond en voor ons gevangen had, heel geruststellend), een brulaap (die poep op Allard smeet 😆) en veel vogels. Heel leuk, maar voor mij was het weer vechten tegen de jetlag, de hitte (lange broek en lange mouwen waren verplicht), het ploegen door de modder en het gebrek aan informatie over hoe lang de wandeling zou duren. Dus ik was eigenlijk heel blij toen we weer terug waren en een koude cola konden bestellen.

Bij Greyvin informeerden we naar de optionele avondtour. Kon állemaal, wanneer we wilden, duurt een uurtje. OH NEE het duurt 2 uur en we vertrekken… NU, SCHIET OP. Hahaha, wat een chaos. Maar we belandden in het bootje en in het donker spotten we een kaaiman, een hagedis, een tarantula, nóg meer reigers en een ijsvogel. Na het diner (je raadt vast wat er op het menu stond) was het tijd om naar de kamer te gaan, waar ik inmiddels niet meer op blote voeten durfde te lopen…

Zondag 19 februari

Tijd om terug te gaan naar San José. Onderweg met de boot zag iedereen behalve ik een gigantische boa constrictor. Ik heb nog 5 minuten naar de foto gestaard, maar zag dat beest pas toen Allard ‘m aanwees…

Op het ‘vasteland’ aangekomen was het een compléte chaos waar tientallen boten, honderd auto’s en bussen en honderden toeristen met nog meer koffers door elkaar krioelden. Maar op een of andere manier zaten we vrij vlot met de juiste bagage in de juiste bus. Costa Ricanen hebben absoluut organisatieskills, alleen snappen wij die niet. Ach, als het maar goed gaat!

Rond 14:00 werden we netjes voor de deur van ons hostel gedropt. San José is een mega lelijke en saaie stad, dus we konden zonder FOMO heel de middag in het cafeetje van het hostel zitten lezen en foto’s kijken. Ook kregen we een welkomstdrankje: koffie met koffie- en sinaasappellikeur, gezet in een soort sok als koffiefilter. Na werk of school gaat iedereen hier naar z’n oma om de dag te bespreken en dan drinken ze dit 😊

Maandag 20 februari

Ontbijten deden we bij ‘Oma’s hoekje’, waar ze traditioneel Costa Ricaans eten serveren. Uiteraard was dat pinto (rijst met bonen en roerei), maar weet je, dat kunnen ze hier écht goed maken dus wij zijn fan! Ook liepen we toch nog een rondje door San José, maar daarvan zijn we geen fan.

En toen… tijd om de huurauto met daktent op te halen! En wooooow wat een monstertruck! Hij is gigantisch! Na de uitleg over het uit- en inklappen van de daktent deden we inkopen (waarbij we per ongeluk een fles sinaasappelsap van 10 euro kochten, oeps) en konden we eindelijk gaan en staan waar we wilden! En dat was naar Bajos del Toro, een dorpje 25 kilometer verderop. Volgens Google Maps zouden we daar een uur over doen. Ik geloofde er niks van, maar zodra we van de snelweg de zijweggetjes opreden, veranderde ik al snel van mening. Hobbels, bochten, gaten…

In het dorpje parkeerden we op een ‘camping’ (iemands achtertuin) en trokken we de hele auto en alle tassen leeg om dingen een logische plek te geven. Kunnen we tenminste onze onderbroeken vinden. Bij het eettentje streken we neer voor een drankje op het terras, maar dat ging moeizaam bij de mevrouw die geen woord Engels sprak. De koffie van Allard was al lastig, maar ‘smoothie’ begreep deze mevrouw niet. Uiteindelijk kreeg ik met handen- en voetenwerk en losse worden (‘papaya’, ‘leche’) een knalgeel waterig drankje voorgeschoteld dat naar vanille smaakte. Ik vraag me nog steeds af of dit een echt drankje is of dat die vrouw dacht dat ik gek geworden was haha!

Al heel de dag had ik een raar gevoel, en ’s avonds werd me duidelijk: dit is een cultuurshock. Help, we zijn in een land met allemaal giftige dieren, enge insecten, onbekende kampeerspullen, een taal die we niet goed spreken, eten dat we niet kennen, geld dat in 1000-tallen gaat, waar bijna alles er kapot en vervallen uitziet, waar we de weg niet weten… En ik kan alvast verklappen dat dit gevoel de eerste week van de reis regelmatig overheerste.

Dinsdag 21 februari

Om 06:00 waren we (na een koude nacht!) alweer klaarwakker. Zodra het licht wordt, beginnen de vogels te… nou ja niet te fluiten, maar gewoon te schreeuwen! Er zijn geen stille dieren in Costa Rica.

Een stukje verderop hebben we een mooie wandeling gemaakt door de jungle. Heel steil naar beneden over modderige paadjes, een gammele trap en wat hangbruggetjes. Onderweg kwamen we langs 6 watervallen, mooi! Helemaal beneden in de rivier konden we zwemmen, heerlijke verkoeling in deze vochtige hitte. Hier dacht ik dat een motor te horen, maar omdat er geen weg in de buurt was, was de conclusie al snel: dat is een brulaap! Ook zagen we nog een prachtige blauwe morphovlinder.

’s Middags deden we nog wat boodschappen (breaking news: ze doen hier aan knapperig stokbrood, yes!) en parkeerden we langs een rivier, waarin ik m’n haar waste (#backtonature). In de toeristenhub La Fortuna aten we ’s avonds bij een soda, een restaurant waar ze traditioneel eten serveren. Een gigantisch bord met rijst en bonen, maar ook bakbanaan en groenten. Best goedkoop en ook nog eens gezond!

Woensdag 22 februari

Costa Rica staat bekend om z’n koffie en chocola, en daar konden we natuurlijk niet omheen. Bij Don Juan deden we een rondleiding waarbij we alles te horen kregen over de productie van deze bruine delicatessen. Zo leerden we dat cacaovruchten aan de stam groeien, wat bizar! De cacaovruchten zelf zijn trouwens ook erg lekker: ze doen denken aan mango en lychee. Na het fermenteren van de vruchten worden de bonen gedroogd en vermalen en daarna gekneed tot chocola.

Daarmee mochten we zelf aan de slag! We maalden onze cacaobonen, kneedden erop los en mochten zelf kiezen welke smaken we toevoegden. Allard ging voor pure chocola, maar er stonden ook chilipoeder, vanille, koffie, zout, kaneel, melkpoeder, dus ik ging helemaal loco en creëerde 3 verschillende smaakcombinaties. Het had een hoog kinderfeestjesgehalte maar was erg leuk, haha! Allards chocola smaakte acceptabel, maar mijn creaties waren daadwerkelijk niet te vreten.

Na het chocoladefeest was het tijd voor koffie. We zagen de verschillende stadia van koffiebessen en -bonen en leerden over de productie. Wist je dat koffiebessenplukkers, als ze tenminste snel genoeg plukken, hier slechts $2 per uur verdienen? Dit terwijl de prijs van voedsel hier op hetzelfde niveau van Nederland ligt. Er zit dus wel een nare bijsmaak aan de koffie. En over de smaak gesproken: hierna kregen we uiteraard een kopje koffie, gezet met zo’n ‘sokfilter’. Thuis lust ik best graag een cappuccino (wel met havermelk #millenial) , maar ik snap niet waarom hele volksstammen nou zo gek zijn op filterkoffie. Het is niet vies, maar doe mij maar een kopje thee.

Van tevoren hadden we verwacht dat er in Costa Rica óveral koffie en chocola te vinden zouden zijn, maar dat valt tegen. Het lijkt puur voor de export, want je vindt goede chocola alleen in souvenirwinkels. En in de hipster koffietentjes in Utrecht doen ze een stuk moeilijker over de herkomst en roast van koffie dan hier, hier krijg je gewoon een bakkie pleur als je het bestelt in een soda.

Na het spotten van wederom een luiaard en nog meer weetjes over peper- bananen- en allerlei fruitplanten (o.a. een vrucht die naar blauwe kaas ruikt, gatver!) vertrokken we naar de volgende bestemming: hot springs! Dankzij de Arenalvulkaan in dit gebied stromen er warme rivieren. Het was een warm bubbelbad met watervalletjesmassage in één! Behoorlijk chill.

Donderdag 23 februari

Tijd voor een wandeling! En een stevige ook, naar de top van een vulkaan waar we mooi uitzicht zouden hebben op een kratermeer en de hogere Arenalvulkaan. Hoe dat was? Nou, geen idee. Na drie kwartier de steile berg op ploeteren, stond daar ineens een beveiliger die vroeg of we een polsbandje hadden. Een klein stukje van dit pad was namelijk in handen van het resort beneden aan de berg (en dan hebben we het over een paar meter, de rest van het pad lag gewoon in het nationale park). We mochten er niet langs. Wat wel mocht, was naar beneden lopen, betalen voor een polsbandje en dan nog een keer omhoog lopen. Pfffff…. vandaag was de dag dat we er écht achter kwamen dat in Costa Rica voor niks de zon op gaat. En de zon is dan ook het enige stukje natuur dat je hier gratis krijgt.

Na de terugtocht hebben we een tijdje zitten mokken. Echt álles wat je hier kunt doen, kost geld. En niet zo’n beetje ook, want ze vragen gerust 15 euro toegang voor elk wandelpad. Het parkeren voor de hot springs gister kostte al 8 euro en de watervalwandeling eergisteren ook een tientje per persoon. Tel dit op bij het nog ongoing cultuurshockgevoel. En nu we toch in de klaagmodus zitten: mijn god wat is die daktent onhandig en oncomfortabel. Ja, de sfeer zat er goed in.

Toen we uitgechagrijnd waren, besloten we ons eroverheen te zetten en dan maar $18 p.p. te betalen om een waterval te bekijken. Want ja, om nou helemaal niks te doen… Gewapend met polsbandje liepen we 500 traptreden naar beneden om uit te komen bij een mooie waterval. We namen een KOUDE duik in het water en liepen alle 500 treden weer omhoog, naar de douche en het restaurant.

Ter compensatie van het geklaag, volgt hier een ode aan het was ons betreft beste aspect van Costa Rica: fruit en smoothies. We hebben nog nooit zulke lekkere ananassen, watermeloenen en bananen gegeten. Poh, zo zoet en sappig en lekker. En net zo goed is dat ze hier overal smoothies maken van dat verse fruit. ‘Batido’tje (smoothie) doen?’ vroegen we elke dag wel een keer aan elkaar.

We zijn verder gereden naar een plek waar ook nog een mooie wandeling was, met lavavelden en geothermische bronnen. Uiteraard kostte dat ook weer behoorlijk wat euro’s, maar de mevrouw zei dat we dan ook gratis daar mochten slapen (met WC en overkapping). Kijk, dat is een goede deal waar we geen seconde langer over nadachten. En omdat het al bijna donker werd, konden we de wandeling mooi morgenochtend op ons gemak doen. Is maar goed ook, want het hoosde de hele avond. Welcome to the jungle…

Vrijdag 24 februari

Gezien de hoeveelheid water die sinds gisteravond non-stop uit de lucht viel, besloten we dat ‘maar we hebben er voor betaald’ geen reden was om tot op het bot nat te regenen. Geen wandeling dus.

Onderweg naar Parque Nacional Volcán Tenorio pikten we minibanaantjes (hmmm zo zoet) en een pipa frio (koude kokosnoot met rietje erin) op en stuurden we onze monstertruck over een extreme hobbel-modderweg, waarbij de 4×4 zeker van pas kwam. In het nationaal park maakten we een zweterige wandeling langs een waterval (weer 500 trappen op een neer) en een superblauwe rivier. De rivier is zo blauw doordat hier twee rivieren samenkomen waardoor de pH van het water verandert en er mineralen op de bodem neerslaan. De bodem is daardoor wit en de mineralen die wel opgelost blijven, reflecteren blauw licht. Mooi!

’s Avonds was alles nat en koud en onhandig dus zijn we weer gaan eten bij een soda. Met een diepe zucht ging de eigenaresse naast ons zitten en vroeg wat we wilden. Rijst met bonen natuurlijk!

Zaterdag 25 februari

Mocht je je afvragen hoe het met de cultuurshock gaat: ik kan je met de kennis van nu vertellen dat die sinds vandaag wel zo’n beetje voorbij was 😉. We begonnen te wennen aan het (wild)kamperen, de daktent, het gevoel van het land, het feit dat alles zo vervallen is (maar wel brandschoon!), en ook het Spaans spreken en begrijpen gaat ons al veel beter af. Wat zeker meehelpt, is dat de Costa Ricanen allemaal echt super aardig en behulpzaam zijn. Echt vriendelijke mensen 😊

Na nog een beetje chagrijnige start (álles nat en vochtig en koud) waren we een paar uur later wildenthousiast. We zijn namelijk met een gids op pad geweest en hebben zó veel dieren gezien! Prachtige vogels, luiaards, brulapen van behoorlijk dichtbij, vleermuizen in een termietennest, termieten (want ik vertelde dat ik niet wist hoe die eruitzagen, en deze gids had een ‘u vraagt wij draaien’ mentaliteit), een hagedis die van kleur verandert, kikkers die op blaadjes lijken, een gigantische wandelende tak en dé Costa Rica kikker: die knalgroene met rode ogen. Gids Alexander wist precies waar hij de dieren moest zoeken en kon er superveel over vertellen.

’s Avonds probeerden we dit spektakel op een andere plek (Monteverde) over te doen met een nachttour, maar daarbij was de gids helaas een fiasco. Deze muchacho liep in hoog tempo door het bos en scheen een beetje heen en weer met z’n zaklampje, waarbij hij in 2 uur tijd precies 2 vogels spotte. We zagen ook nog een hele giftige slang en een glow-in-the-dark schorpioen, maar die waren gevonden door andere gidsen. Gelukkig was bij deze tour een gratis campingovernachting inbegrepen.

Zondag 26 februari

Om de een of andere reden is in Costa Rica dé must-do-activiteit ziplinen. Omdat het mij wel leuk leek en Allard niet zo, kreeg ik het van Allard voor m’n verjaardag 😜. Met een bizar langzaam ‘skiliftje’ gingen we de berg op, waarna we langs 8 ziplines weer afdaalden. Het was niet eng of spannend, maar wel gewoon een leuke activiteit. Aan het eind volgde nog een verrassing: je kon óf langzaam naar beneden zakken aan een touw óf via een vrije val! Allard twijfelde geen moment en sprong zo het platform af. Ik twijfelde 3 momenten en liet me toen ook met een ijzingwekkende gil vallen. Woow, ik heb gewoon gebungeejumpt! Het filmpje staat hieronder en je mag me uitlachen 😉

’s Middags zijn we opnieuw met een gids gaan wandelen, deze keer over de hangende bruggen in het nevelwoud Monteverde. En onze gids Elvis was fan-tas-tisch! Hij wist superveel en vertelde op ons verzoek ook veel over de planten die er groeien. Wist je dat er op een boom hier wel 200 andere planten groeien? En wist je dat er 96 avocadosoorten zijn waarvan er maar 2 eetbaar zijn voor de mens? Het mooiste was dat we een tarantula van heel dichtbij hebben kunnen bekijken. Heel bijzonder! Dit was écht een leuke wandeling en het was ook leuk om over de hangende bruggen te lopen en alle bomen van bovenaf te zien.


Leuk dat jullie (weer) meelezen met onze avonturen! Terwijl ik deze blog schreef, zaten we in het vliegtuig onderweg naar Mexico, ongetwijfeld weer een hele andere wereld. Daarover binnenkort meer, maar eerst natuurlijk (snel!) nog de tweede blog over Costa Rica 😊

4 Replies to “Welcome to the jungle!

  1. Geweldig om jullie avonturen te lezen en de foto’s die het ondersteunen. En fijn dat we eergisteren lekker hebben kunnen bijpraten over jullie bijzondere ervaringen. Veel plezier in Mexico.

  2. Dankzij je levendige beschrijving en de schitterden foto’s waan ik mij in jullie rugzak. En dat gilletje Maaike viel best mee, maar ik had eigenlijk verwacht dat je na je Euromast ervaring Allard zonder hartkloppingen zou volgen. Kus

  3. Lieve Allard en Maaike,
    wat een fantastische reis en nog mooiere foto’s! Genoeg te beleven en wat een schitterende natuur, ja daar staat Costa Rica om bekend.
    Ik ben nieuwsgierig wat er nog meer gaat volgen. DOE VOORZICHTIG! Ik reis met jullie mee..
    Liefs Barbara XXX

Comments are closed.