The cold never bothered me anyway

… Maar dit was wel écht koud! We hebben het over de Arctic Ocean! Via een prachtige ‘snelweg’ reden we naar onze meest ‘middle-of-nowhere-bestemming’ tot nu toe. Binnenkort op NPO3: Allard en Maaike naar het eind van de Wereld 😉. Daarvoor stond ons leven in het teken van goud en de goudkoorts, in de Klondike.

Maandag 5 augustus

Goedemorgen Canada! Via de mooie Top of the World Highway – zo geheten omdat ‘ie hoog in de bergen én heel noordelijk ligt – reden we naar Dawson City. Tijdens de Gold Rush (zo tussen 1900 en 1920, hier in de Klondike) was dit een hele bruisende stad. Het Parijs van het Noorden, werd het ook wel genoemd. Nu zijn de oude gebouwen een beetje opgeknapt en kun je over de houten stoep leuk door het dorp wandelen.

’s Middags zijn we naar de verkiezing van ‘The Best Klondiker’ geweest: een toneelstuk waarbij we kennismaakten met drie inwoners van Dawson uit de tijd van de goudkoorts. Zoals heel vaak waren we weer eens de jongsten in het publiek (met een leeftijdsgat van zo’n 30 jaar). Dat hebben we nou zo vaak! Zijn we nou zo ouwelijk? 👵👴 Het was natuurlijk een goede reden om mij eruit te pikken als ‘vrijwilliger’ voor de jury…

Voor nog meer vermaak zijn we ’s avonds cocktails gaan drinken in een bar/casino met de prachtige naam “Diamond Tooth Gertie’s”. Elke avond worden hier shows gegeven zoals de goudzoekers van vroeger ze ook meegemaakt hebben. Een zangeres (Gertie) en vier meisjes die de cancan dansten. Het punt van die dans leek te zijn om zo vaak mogelijk hun rok op te tillen om hun onderbroek te showen. Dirty hoor 😏😏😏. Maarja, die goudzoekers hadden natuurlijk nog geen internet 😋

Dinsdag 6 augustus

Pff, moesten we nog vroeg ons nest uit ook. We volgden namelijk een rondleiding door Dawson City, waarbij we in alle oude (maar opgeknapte) gebouwen mochten kijken en te horen kregen hoe het leven hier vroeger was. Maar ook hoe het is om er nu te wonen, want het ligt toch behoorlijk afgelegen en alleen in de zomer komen er toeristen. In de winter is het echt megakoud (zo’n -50!). Later vandaag vroeg ik aan een local of je nou nog verschil voelt tussen -25°C en -50°C (in mijn optiek allebei extreem koud). Maar even dat je het weet: bij -25 kun je dus nog gewoon zonder jas naar buiten, aldus deze inwoner van Dawson.

Na al die verhalen over de goudzoekers, sloeg ook bij ons de goudkoorts toe. We kochten allebei een loterijticket, en in september weten we of een goudklompje in de brievenbus kunnen verwachten 🤞

In de gold fields rondom Dawson gingen we ook zelf op zoek naar goud! Een mevrouw met een ketting waaraan zo’n 20 goudklompjes hingen (rappers zouden jaloers zijn 🤑), leerde ons de techniek van het gold pannen. Goud is wel 19x zo zwaar als water en zakt dus naar beneden. Dus telkens water in je pan, schudden en alle steentjes eraf laten lopen, tot je uiteindelijk (hopelijk) goud in je pan overhoudt. En wat een verrassing, we ‘vonden’ goud. (Stoppen ze er gewoon in om te oefenen natuurlijk. Maar we mochten het wel houden 👌🏻)

Daarna liet de mevrouw met de dure ketting ons nog voelen hoe zwaar goud eigenlijk is. Ze haalde een jampotje tevoorschijn uit haar handtas, met daarin voor toch wel een paar duizend euro aan goudklompjes, die we in onze hand gestrooid kregen. Zeker zwaar! En als we niet zo eerlijk waren, hadden we er zo een paar in onze zak kunnen laten verdwijnen, want die mevrouw ging intussen dus gewoon andere dingen doen 😅

Nu we ‘certified gold panners’ waren, mochten we in het wild ons geluk op de proef gaan stellen. We hebben wel twee uur stenen in onze pannen staan scheppen en alles voorzichtig weggespoeld. Het was best wel een mindful klusje, spannend, leuk, en heel slecht voor je rug. Ons idee was om het gevonden goud in onze trouwringen te laten verwerken! Maarja, we vonden natuurlijk niks 😬. Niet zo gek als je je bedenkt dat deze plek al in 1896 ontdekt is…

’s Avonds zijn we nog even langs geweest bij de bar waar de ‘Sourtoe Cocktail’ wordt geschonken. Oftewel een drankje met daarin in een mensenteen! Geen grapje. In de jaren ’70 is dit ooit begonnen toen iemand z’n teen eraf vroor en die bewaarde in alcohol, waarna iemand bedacht dat dat een leuk idee was voor in de bar. Ze zijn inmiddels aan de dertiende teen toe; de rest is kwijtgeraakt, gestolen, opgelost (IEWL) of ingeslikt (IEWL!!!). Op inslikken staat trouwens een hele hoge boete, want het is blijkbaar niet zo gemakkelijk om aan een mensenteen te komen 😕. Wij hebben deze delicatesse aan ons voorbij laten gaan 🤢

Woensdag 7 augustus

We ruilden het leuke Dawson City in voor de natuur van het Tombstone Park. Daarvoor reden we een klein stukje de beruchte Dempster Highway op. In alle boekjes staat ‘neem vier reservebanden mee en rijd 20 km/u’! Nou, dat sloeg nergens (meer) op, want je kon er gewoon met 90 overheen sjezen. En daarom besloten we ter plekke om maar de hele 800 kilometer te rijden!

Waarom? A) Dit is één van de weinige wegen ter wereld die tot de Noordelijke IJszee (Arctic Ocean) loopt. Wanneer heb je nou de kans om daarheen te rijden? We waren nu toch al relatief dichtbij (met veel nadruk op relatief wel, hè). B) Het staat ook bekend als een autorit met prachtige uitzichten. C) #YOLO. Genoeg redenen toch?

Dus reden we vandaag heel veel kilometers over de inderdaad prachtige en uitgestrekte toendra. Het is heel moeilijk om dit landschap op de foto te zetten, want het is gewoon veel te groot(s). Aan het eind van de dag bereikten we voor de tweede keer in een maand tijd de poolcirkel! Deze keer helaas geen mevrouw om diploma’s uit te delen, awh.

Donderdag 8 augustus

Na een koude nacht reden we vanaf de poolcirkel nog verder naar het noorden. We reden de hele dag, eigenlijk. Het was nog best ‘druk’ op de weg, met allemaal campers. Onderweg reden we de Yukon uit en de Northwest Territories in, en moesten we met twee veerbootjes. Ook hadden we een hele tijd uitzicht op saaie bomen in plaats van mooie toendra.

Na uren rijden over de onverharde weg kwamen we in de plaats Inuvik, waar maar liefst 2000 mensen wonen en een KFC en de Pizza Hut zijn! Zo bizar! Tot twee jaar geleden was dit het eindpunt van de weg, maar nu kun je nog 150 kilometer verder rijden tot de Arctic Ocean. Dus dat deden we!

Na een mega-lange dag rijden kwamen dan eindelijk aan bij het eind van de wereld: het plaatsje Tuktoyaktuk, gelegen aan de Noordelijke IJszee. Omdat ze hier pas sinds twee jaar toeristen over de vloer krijgen (daarvoor was het alleen bereikbaar met vliegtuig / sneeuwscooter / sledehonden), is er slechts één restaurant. Of eigenlijk een foodtruck, maar dan wel meer in de categorie loempiakar dan hip. Bij ‘Grandma’s Kitchen’ maakte Grandma heerlijke fish and chips voor ons. Ook verkocht ze Muktuk, oftewel walvisblubber! Die hebben we overgeslagen. Allard zei dat hij het wilde proberen maar zat na het eten toch wel vol (🤔), maar hij probeerde wel gedroogd en gerookt walvisvlees. Een combinatie tussen parmaham en paling, aldus Allard.

Dit is trouwens wel echt een andere wereld. Naast dat het hier heel normaal is om walvis te eten, hing er in het restaurant ook een foto van iemand die trots naast een geschoten ijsbeer poseerde. Voor ons bizar en zielig, voor hen heel normaal.

Vrijdag 9 augustus

Nou, en vandaag konden we weer aan de terugweg beginnen 👍. Maar niet voordat we even in de Arctic Ocean hadden gestaan natuurlijk! Je kan er niet heenrijden en dat dan niet doen. Het was niet warm, kunnen we je vertellen 🥶. Niet geschikt om te zwemmen. Maar ik had wel m’n ‘Arctic Ocean Toe Dipping Certificate’ verdiend 😬

De rit ging vandaag best snel! In Inuvik douchten we even bij het zwembad en vanaf daar was het nog ‘maar’ 700 kilometer hobbelweg naar Dawson en 1200 kilometer naar de dichtstbijzijnde stad, Whitehorse. Je zal er maar je portemonnee verliezen… (Hold that thought.)

We reden vandaag natuurlijk niet de hele weg, maar stopten bij de Arctic Circle. Onderweg zagen we caribous en een vos! Het regende ook heel hard, en regen + onverharde weg = zwarte auto. Van geen enkele auto was het nummerbord nog te lezen, haha!

Zaterdag 10 augustus

Rijden rijden rijden. Wat was het mooi!!! 😍 De herfst is hier al begonnen dus het landschap had superveel kleur. (Over een maand gaat het waarschijnlijk al sneeuwen, en de laatste sneeuw is pas een maand weg).

We waren wel behoorlijk lamlendig en lui geworden van al dat rijden, dus in het Tombstone Park beklommen we een klein bergje. Dat is het enige dat helpt! We hadden een mooi uitzicht 😃

Aan het eind van de middag reden we weer het asfalt op: we hadden de Dempster Highway (met gemak) overleefd! En de bus ook, al was ‘ie nog wel zwart (en ok, twee putjes in de voorruit). In de stromende regen en een modderpoel deden we de poging ‘em te wassen. Hij is weer grotendeels wit geworden, maar ‘schoon’ kun je het niet noemen…

Hier kwam ik er ook achter dat ik (we) mijn portemonnee vergeten was (waren) in Inuvik! 😬 Maar geen paniek, er zit niks belangrijks in en hij wordt opgestuurd naar m’n oom in Toronto!

Toen we de slaapplek opreden, stond er nog een Nederlands busje. En er zaten gewoon jonge mensen in! (Tenminste, onze leeftijd, maar we zijn nog wel jong toch?) Tot nu toe zijn alle Europeanen die we tegenkomen pensionado’s, dus dit was wel even leuk. We hebben heel de avond biertjes / echte Mexicaanse tequila gedronken en gekletst 😄

---

Wij zijn inmiddels alweer belachelijk veel kilometers verderop, dus daarover volgende keer meer! Ook komt het eind van onze reis al heel dichtbij. Of toch niet? Ook daarover volgende keer meer 😉