25 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde

Op 9 maart was ‘de vakantie voor de grote reis’ afgelopen en verruilden we Costa Rica voor onze volgende bestemming, Mexico. Het vliegtuig bracht ons van de ene naar de andere hoofdstad: van San José naar Ciudad de México. In die megastad brachten we zes dagen door en dit zijn onze belevenissen!

25 miljoen mensen, in één stad! Dat is toch bijna niet voor te stellen? Vanwege dit afschrikwekkende inwonersaantal en de bijbehorende verkeerschaos stond Mexico Stad in eerste instantie niet op ons lijstje met te bezoeken plekken. Maar toen we twee weken voor vertrek hoorden dat de boot die ons busje naar Mexico bracht vertraging had, moesten we een alternatief plan bedenken om de tijd te overbruggen. Enkele reisblogs later waren we overtuigd: Mexico Stad is wél een leuke bestemming!

Vanuit ons hostel midden in het historisch centrum verkenden we een heel klein gedeelte van deze metropool.

Zien

Mexico Stad is in z’n geheel niet per se mooi te noemen, maar er zijn wel ontzettend veel mooie details. Kleurrijke tegeltjes op het ene gebouw, een bijzonder hekje voor het andere, een leuk inkijkje in een smal restaurantje, hier en daar een boom met paarse bloesem…

Tijdens een Free Walking Tour leerden we meer over de geschiedenis van de stad. Op deze plek was ook de eerste stad van de Azteken – México Tenochtitlan. Uiteraard hebben de Spanjaarden na hun komst het gigantische tempelcomplex met de grond gelijk gemaakt en de stenen hergebruikt om katholieke kerken te bouwen. Je verwacht het niet. Leuk feitje is dat de Azteekse stad was gebouwd op eilanden in een gigantisch meer. Dat meer bestaat niet meer, want die ruimte was hard nodig voor al die 25 miljoen mensen. Heel Mexico Stad is dus gebouwd óp een meer, wat als gevolg heeft dat de stad in z’n geheel wel 2-5 centimeter per jaar zinkt! Er zijn dus scheve hekken, gebouwen en vloeren waar Amsterdam nog een puntje aan kan zuigen.

In de categorie ‘mooie gebouwen’ bezochten we op maandag het postkantoor, dat nog steeds in gebruik is. Zie de foto’s! Zondag bekeken we het Palacio des Belles Artes, dat qua buitenkant niet zou misstaan in Parijs. Vanbinnen was het ook prachtig; art deco met Azteekse details. Er was ook een tentoonstelling met moderne kunst maar daarvan waren we niet onder de indruk. We zullen wel cultuurbarbaren zijn. Wél onder de indruk waren we van de gigantische politiek getinte muurschilderingen van o.a. Diego Rivera (getrouwd met Frida Kahlo). Hij was wel fan van Stalin, maar daar tegenover stond dat ‘ie erg anti-Hitler was, dus dat is dan wel weer mooi.

Een groot deel van de dinsdag brachten we door in het Nationaal Antropologisch Museum, waar we leerden over de geschiedenis van de mensheid in dit deel van de wereld. Gelukkig was maar een klein deel van de info vertaald naar het Engels, want mán, wat een gigantisch museum. We bekeken wel duizenden potjes, pannetjes, maskers, beeldjes (van 1 centimeter tot 5 meter), spulletjes… Mooi, maar ons interesseniveau daalde na een uur of twee wel met de minuut moet ik zeggen. De gigantische Aztekenkalender was wel indrukwekkend. En het balspel dat de oude volkeren speelden intrigeerde ook: een soort handbal met hele kleine zwerkbalringen waar de bal dan doorheen geschoten moest worden. Maar als je misschoot, werd je onthoofd. Leuk, spelletje spelen!

Dinsdagavond bezochten we een wedstrijd Lucha Libre, oftewel Mexicaans Showworstelen. In strakke pakjes en met de welbekende maskers namen de worstelaars het tegen elkaar op. Dat begon meestal netjes met 1-op-1 worstelen, maar ontaarde altijd al snel in complete chaos waarbij de ‘regels’ er niet meer toe deden. Ze sprongen op elkaar, gingen met 3 tegen 1, en ook buiten de ring werd er doorgevochten. En hoewel het allemaal een ingestudeerde choreografie was, ging het er echt wel behoorlijk bruut aan toe! Het was heel spectaculair maar vooral ook echt heel erg grappig, wat een show! Lucha Libre had trouwens ook prima onder het kopje ‘Horen’ gekund, want onderdeel van de show is dat je als publiek zo hard mogelijk aanmoedigt en boe roept. Een hilarische avond én gehoorschade gegarandeerd dus 😜

Horen

Zou het ergens in Mexico Stad stil zijn? Honderden auto’s razen door de straten. Daarbij moet natuurlijk wel getoeterd worden als het even stilstaat. Al dat verkeer wordt in ‘goede banen’ (ahum) geleid door politieagenten die non-stop fluiten als het verkeer mag rijden. Dat de verkeerslichten precies hetzelfde signaal aangeven, doet er niet toe.

Ook muziek is hier goed vertegenwoordigd. In veel straten staan muzikanten – van een eenzame saxofonist tot een complete rockband waarbij de omstanders volop dansen. En anders zijn het wel de muziekwinkels – in de straten rondom ons hostel toch zeker 50 – die allemaal laten horen hoe hard hun boxen kunnen. Niet per se reclame, want er zitten ook hele slechte boxen tussen, haha! De meest bijzondere muziek komt van de tientallen draaiorgeltjes die op vrijwel elke straathoek te vinden zijn. Bemand door oude mannetjes in nette pakken produceren ze bizar valse tonen waar heel af en toe een samenhangend liedje in te herkennen is.

Wat muziek betreft verdienen de Mariachibands hun eigen alinea! Op maandagavond aten we op het Plaza Garibaldi, dat bekend staat om z’n Mariachi’s. In het restaurant speelde een 6-koppige band (gitaar, klein gitaartje, grote gitaar, trompet, viool, zang) vrolijke liedjes. En omdat het er toch bij hoort, mochten ze van ons ook voor één liedje rond ons tafeltje komen staan 😉. Daarna werd uiteraard de hand opgehouden. Toen we een fooi wilden geven, beweerde de man doodleuk en behoorlijk dwingend dat hun liedje een vaste prijs had. En zo betaalden we 7 euro voor één liedje, haha! Onderhandelen moeten we nog even leren… Tijdens het eten kwam er trouwens nog een Mariachiband binnen. En daarna nog één. En daarna nog één. En ze speelden allemaal door elkaar 🤪. Laten we het ‘levendig’ noemen!

Voeg hieraan ook nog het geluid van duizenden mensen op straat, het gehak en gebraad van de taquerias, af en toe een protestmars, en verkopers die hun waren aanprijzen aan toe. En wordt het ’s avonds wat rustiger op straat, dan zijn er de pick-uptrucks die via een luidspreker aankondigen dat ze ‘naranjas naranjas naranjas papaaaaayas mango mango mango piiiiñas piiiiñas’ verkopen.

Voelen

• Tussen 10:00 en 14:00 warm in de zon, daarvoor koud en daarna regen.
• Vol(daan) van het machtige eten.
• Moeie (maar voldane) voeten van de vele kilometers lopen.

Ruiken

Ook de neus draait overuren in Mexico Stad. Om de paar meter ruik je weer iets anders. Vaak zijn het de heerlijke geuren van pis, riool of uitlaatgassen. Om de uitlaatgassen nog enigszins te beperken heeft deze stad trouwens een creatieve oplossing: de cijfers op je nummerplaat bepalen op welke dagen je wel of juist niet mag rijden! En wordt de smog te erg, dan mag bijna niemand meer rijden.

Deze aroma’s mengen zich met de geur van de honderden taquerias: gebraden vlees, limoen, koriander, salsa’s, maïstortillas… En ook bakkers zijn hier veel te vinden, dus de geur van verse broodjes en koekjes zweeft af en toe ook voorbij.

Mocht je op basis van bovenstaande beschrijvingen denken dat Mexico Stad een hele vieze stad is: snap ik, maar klopt niet! Elke ochtend beginnen alle winkeliers met het schoonschrobben van hun stoepjes en toonbanken. Ook de geur van schoonmaakmiddel dringt dus vaak de neusgaten binnen. En de stad is dus wonderbaarlijk schoon voor zo’n megastad!

Proeven

Wie denkt dat we hier elke dag burrito’s, fajitas en nacho’s eten: NEE! Dat is Amerikaans eten, vertelde onze gids bij de Free Walking Tour met een behoorlijk strenge ondertoon 😉. Maar wat eten ze (en we) hier dan wel?

Op zaterdagavond gingen we met een gids van ons hostel op pad voor een tacotour langs de beste taquerias van de stad. We proefden de klassiekers en leerden wat taco-etiquette. Ten eerste: een taco eet je als ontbijt, lunch, avondeten of snack. Ten tweede: een taco pak je vast met je duim, wijsvinger en middelvinger, en je pink moet netjes de lucht in. Ten derde: bij een taco drink je cola of Boing (mierzoet vruchtensap). Ten vierde: je bepaalt zelf de pittigheid door te kiezen uit verschillende salsa’s en als je dat verkeerd doet heb je pech want er is níks om je mond mee te blussen. Ten vijfde: al zien de taqueria’s er niet uit; als er een lange rij staat, is het sowieso goed eten. (En: een taco is dus niet zo’n harde chipsschelp, maar een maïstortilla’tje met iets erop).

Bij de eerste stop kregen we de beroemde taco’s ‘al pastor’: varkensvlees van zo’n kebabstaafvleeshomp, ui, koriander en ananas. En natuurlijk salsa naar keuze. En mán, wat is dát lekker! Simpel, maar goed. Bij de tweede stop taco’s met tripa. En dat, beste mensen, is koeienmaag. Ik weet niet in wat voor bui ik was, maar ik besloot het te proberen, en het was me toch lekker!* Bij de derde en (gelukkig) laatste stop kregen we een taco met refried beans (zwarte bonenpasta die gebakken is, erg lekker). Die kwam uit een ton waar echt hónderden taco’s ingezeten moeten hebben. En er stonden zes tonnen. We mochten zelf toppings scheppen, onder andere uit een bak waar minstens 10 liter guacamole in moet hebben gezeten. En daar hadden ze dus ook meer bakken van. Ze krijgen daar blijkbaar veel klanten…

Op woensdag deden we een kookcursus (bedankt voor het leuke verjaardagscadeau Bob en Marja!). Daar leerden we dat de Mexicaanse keuken een mengelmoes is: de oorspronkelijke bewoners aten vegetarisch, veel bonen, maïs en pepers. De Spanjaarden brachten uit Europa vlees met zich mee en uit Azië rijst en limoenen. Na de eerste wereldoorlog kwamen er ook veel Libanezen en Israëliërs naar Mexico, die dan weer de shoarma en kebab introduceerden. En alles bij elkaar is nu dus de Mexicaanse keuken.

Met de vrolijke chef Krystel gingen we naar de markthal voor uitleg over de verschillende soorten pepers, tomaten en allerlei onbekend fruit en groenten. Daarna gingen we zelf aan de slag met het maken van tortilla’s, salsa’s, tamales (gestoomde groenten in maïsbladeren) en maïstaart. Ook kookten we een mole: je zou het de Mexicaanse curry kunnen noemen. Het is een saus van pepers, ui, knoflook, heel veel verschillende getoaste noten en zaden en bouillon, geserveerd met kip of op mijn verzoek champignons.

Nou moeten we wel in alle eerlijkheid zeggen dat het Mexicaanse eten in restaurants ons tot nu toe tegenvalt. Het streetfood is erg lekker, maar in restaurants hebben we nog niet echt lekker gegeten. Wie weet komt het nog!

Na de koeienmaag was ik wel on a roll met gekke dingen proeven. Ik probeerde deze week ook een sprinkhaantje en in een restaurant bestelden we miereneieren… Allebei zeker niet vies, maar nu heb ik het wel weer gehad met gek eten haha! Allard heeft trouwens nog veel meer insecten geprobeerd. Allemaal prima te doen, behalve de mier waarvan de pootjes tussen z’n tanden bleven zitten.

---

Dat was Mexico Stad! In alle opzichten een aanslag op de zintuigen, maar we vonden het wel heel leuk om er geweest te zijn. Er is genoeg te zien en doen en ook een weekje op dezelfde plek blijven was wel even fijn. Een goede start van onze reis in Mexico dus! We kunnen niet wachten om het land verder te ontdekken. Maar daarover meer in de volgende blog…