Busje komt… zo?

Busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo, busje komt zo… Maar wanneer dan? Hij komt toch niet! Morgen! Over twee dagen! Misschien! We weten het niet! In deze blog: alles over onze tijd in de havenstad Veracruz, wat geen héle leuke tijd was. Maar toch genoeg te vertellen!

Donderdag 16 maart

Tijd om CDMX (Ciudad de México) te verlaten! De ADO-bus bracht ons en onze zware tassen naar Veracruz, de havenstad aan de oostkust van Mexico. De rit duurde zo’n 6 uur, waarin we getrakteerd werden op maar liefst drie in het Spaans nagesynchroniseerde films. Gelukkig was de hoofdpersoon van een van de films doof, dus was er een hoop gebarentaal met Engelse ondertitels, haha! In Veracruz checkten we in in onze AirBnB voor de komende… tijd? We wisten (gelukkig?) nog niet voor hoe lang.

Vrijdag 17 maart

’s Ochtends vroeg hadden we een afspraak met Cevertam, het scheepvaartbedrijf dat het Mexicaanse deel van de verscheping van ons busje regelt. Een medewerker nam ons mee in een taxi die nog net niet uit elkaar viel, die zou bij ons niet door de APK komen, haha! We gingen naar de Banjercito, een soort bank / stadskantoor waar van alles geregeld wordt. Zo ook onze TIP: de Temporary Import Permit waarmee wij met ons Nederlandse busje in Mexico mogen rondrijden.

Hier maakten we voor het eerst kennis met Mexicaanse bureaucratie, wat vooral betekent dat alles heeeeeel laaaaang duurt. Na drie uur wachten en stiekem een beetje lachen om de medewerker die dit voor het eerst deed en op een gegeven moment met twee verschillende telefoons tegelijk hulplijnen belde, was het dan zover: de gegevens van Allard en het busje stonden in ‘het systeem’ en wij kregen een geprint A4-tje met de TIP mee.

En toen… tja. Toen waren we in Veracruz. Een stad waar we geen al te hoge verwachtingen van hadden. Als je Googlet op ‘Things to do in Veracruz’ krijg je vooral een hele lange lijst met dingen op drie uur rijafstand. Speciaal voor Bob gooi ik ‘em erin: Wat is hier nou te zien? Wat is hier nou te doen?

Hieronder vind je enkele sfeerfoto’s van Veracruz 😉

Zaterdag 18, zondag 19 en maandag 20 maart

Deze dagen gooi ik even op een hoop, want ze lijken zo op elkaar dat ik zelf niet eens meer weet wat we wanneer deden. Onze dagen bestonden uit rustige ochtenden met lezen, internetten, spelletjes spelen. Daarna liepen we in tien minuutjes naar het Zócalo (centrale plein), zo ongeveer de enige mooie plek in deze stad. Daarbij hadden we altijd wel een missie: een ijsje, broodjes, een korte broek voor Allard… Of het marinemuseum, dat voor onbekende tijd gesloten bleek te zijn.

Op een middag liepen we de boulevard af, langs treurige stranden en treurige gebouwen. Ik kan er niet veel meer van maken dan dat. ‘No graçias’ zeiden we om de minuut, als we weer een drankje, hoedje, petje, armbandje, zonnebrilletje, taxiritje of ijsje kregen aangeboden.

De namiddag brachten we weer door in ons appartementje en ’s avonds wandelden we weer naar het plein om een restaurant te proberen (we hadden geen keuken). ‘No graçias’ zeiden we weer: nee hoor, we hoeven geen sigaren, schoenpoetsbeurt, lampje, armbandje, chips of bloeddrukmeting! 😉 Ter compensatie van de foto’s van hierboven, vind je hieronder wat foto’s van het leuke plein van Veracruz. Want daar was het wel echt gezellig en zat een brouwerij met prima bier en lekker eten.

Wat we ook veel deden: marinetraffic.com verversen om te kijken waar de Hoëgh Yokohama uithing. Die zou zondagochtend ons busje afleveren in de haven, maar dat werd uitgesteld vanwege de harde wind. Maar maandagochtend werd de verwachtte aankomsttijd maandagmiddag, maandagmiddag werd het maandagavond, maandagavond werd het dinsdagochtend…

Dinsdag 21 maart

En ja hoor, de aankomst van de boot was weer uitgesteld. Nu stond er niet eens meer een verwachting bij. We waren het wachten zo zat, dat we besloten een auto te huren, zodat we in ieder geval even de stad uit konden. We reden naar Antigua, waar Hernán Cortés in 1519 aan land kwam. Zijn huis stond er nog, mooi overgroeid met gigantische bomen. Ook waaiden we even uit op een strandje. Daar mailde Claudia (onze contactpersoon van Cevertam) ons vrolijk dat de boot aan was gekomen! Maar dat bleek toch niet waar te zijn.

Daarna gingen we naar een fatsoenlijke supermarkt, waar we groenten en fruit kochten. Die waren namelijk niet te krijgen zonder auto: in het centrum zijn alleen mini-supermarktjes met frisdrank, koekjes en chips. Deze ochtend verhuisden we ook naar de AirBnB onder ons, waar een keukentje in zit. Al sinds Costa Rica hadden we niet zelf kunnen koken, en aangezien Mexicanen geen groenten serveren in hun restaurants, lag scheurbuik op de loer 😅. Dus we hebben ’s avonds genoten van zelf gekookte vitaminen.

Woensdag 22 maart

Wat denk je? Nog steeds geen boot… Maar nu we een auto hadden, konden we in ieder geval wel weer weg. Vandaag naar het stadje Córdoba, wat er al veel leuker uitzag dan Veracruz. En het belangrijkst: ze hadden een boulderhal! Een schattig mini-halletje, waar we ons toch twee uur hebben vermaakt. Heerlijk om even te kunnen klimmen 😁

Tijdens het boulderen kwam er ook weer een mail dat de boot was aangekomen, wat nu wél klopte. Yes!!! Eindelijk! Het kwam samen met de mededeling dat we vrijdag de bus zouden meekrijgen. Maar daar kwam ze de volgende dag weer op terug.

Blij gingen we uit eten bij ‘Oma’s patio’ (o.i.d.), waar we érg lekker hebben gegeten. De eigenaar sprak Engels en kwam gezellig bij ons zitten. Hij leerde ons van alles over het eten, stond erop dat we we nog wat extra dingetjes proefden en vertelde uitgebreid over zijn familie en zijn vistochten. En omdat Allard te weinig Spaans spreekt, kreeg hij huiswerk mee, wat tot op heden nog niet gebeurd is 😉

Donderdag 23 maart

Natuurlijk zijn we ’s ochtends gelijk gaan kijken in de haven: hallo boot! Nu was het wachten tot we de bus mee krijgen, en we hadden geen idee wanneer dat zou zijn. Omdat we elk moment opgeroepen konden worden voor inspectie door de douane, mochten we Veracruz nu niet meer verlaten. Want als we niet gelijk zouden komen, zou het papierwerk onderop de stapel verdwijnen.

Gelukkig bleek het marinemuseum vandaag wel open te zijn en daar hebben we ons, ondanks dat alles in het Spaans was, toch behoorlijk vermaakt. We keken naar modelboten, schilderijen en allerlei scheepsprullaria en zaten in een helikopter. Maar het leukst waren toch wel de kinderspelletjes op de schermen 😜. En de airco.

Vrijdag 24 maart

’s Ochtends belden we met Cevertam: is er al een verwachting wanneer we de bus krijgen? ‘Dat wordt sowieso na het weekend!’ was het antwoord. ‘Dus we kunnen nu weg uit Veracruz, zolang we zondagavond terug zijn?’, ‘Geen probleem!’

Dus, wij in de huurauto naar de stad Puebla, vier uur naar het westen. We zaten letterlijk nog geen minuut in onze AirBnB toen er mail kwam: over een halfuur op het kantoor voor de douane-inspectie van de boot! Neeeee, dit mééén je niet! Een uur en twee hartverzakkingen laten was gelukkig geregeld dat we deze afspraak maandagochtend zouden mogen doen…

Opgelucht liepen we het centrum van Puebla in, waar we bij een restaurant een mole-proeverij deden. Mole is een saus van allerlei noten, zaden en bouillon die je eet met kip (maar dat wist je al als je onze vorige blog goed hebt gelezen 🙃). Mole Poblano (ergo, uit Puebla) is de beroemdste, met chocola erin. We vonden het eerlijk gezegd allebei totaal niet bijzonder. De smaken waren gewoon niet zo uitgesproken. Dan maar naar de hippe mezcaleria, waar Allard erachter kwam dat hij mezcal heel vies vindt en ik erachter kwam dat ik mezcal best lekker vind.

Zaterdag 25 maart

Tijdens de Free Walking Tour leerden we een heleboel over Puebla. Het is een stad die gesticht is door de Spanjaarden om een goede handelsroute te creëren. Daardoor lijkt de stad best Europees! Het leukste feitje vonden we dat je in deze stad je rijbewijs gewoon koopt zonder rijexamen te doen. Niet zo gek dat er veel ongelukken gebeuren… Maar daar hebben de mensen iets op gevonden: je laat je nieuwe auto namelijk gewoon zegenen bij de kerk!

’s Middags gingen we er zelf nog op uit met de camera. Puebla is echt een práchtige stad, wat een kleuren! En overal zijn goede straatmuzikanten en bands aan het spelen. Het is een studentenstad, wat de sfeer heel hip en relaxt maakt. En doordat het in de bergen ligt, is het er heel het jaar een aangename 25 graden.

Natuurlijk moesten we naast mole poblano ook wat andere plaatselijke delicatessen proeven. We lunchten met een ‘taco arabica’ (geen tortilla maar een pita), kochten wat koekjes en snoepjes in de Calle de Dulce (snoepstraat) en dronken twee verschillende drankjes.

Het eerste drankje was een rozijnenlikeur met een blokje kaas erin, érg lekker. Hierbij hoort een challenge: 100 ervan wegtikken in 2 uur. Eens in de zoveel jaar probeert iemand het, maar het is pas één iemand gelukt, zo’n 150 jaar geleden. Dat was iemand uit Puebla en daar zijn ze maar wat trots op: zijn hoofd is vereeuwigd als standbeeld in de bar. Dat de beste man een uur later dood was, is bijzaak. ‘Het kwam vooral door de suiker in de likeur en niet echt door de alcohol’, aldus onze walking tour gids.

Het tweede drankje was ‘pulque’, gemaakt van agave. We begonnen met de fruitvariant, die op een goede manier naar Fristi smaakte! De naturelvariant had de structuur van maïzena en was zurig en gistig, wat Allard erg lekker vond.

Zondag 26 maart

We reden terug naar Veracruz, waar we een hotelkamer kregen die wel wat weghad van een rituele offergrot. Typisch geval ‘zag er op de foto leuker uit’ 🤣. Maar goed, we doen het ermee!

Maandag 27 maart

Jaaaa het is zover: we krijgen de bus! Toch? Enigszins sceptisch gingen we naar onze afspraak op het kantoor van Cevertam. Daar ontmoetten we ook een Spanjaard die z’n camper op dezelfde boot had staan. Hij was afgelopen vrijdag wél gegaan, maar toen kwam de douane niet opdagen… Achteraf dus heel fijn dat wij lekker in Puebla zaten.

Ik mocht niet mee naar de haven, dus moest het doen met af en toe een update van Allard via WhatsApp. ‘Ik zie de bus!’ ‘De douane komt zo.’ ‘Papierwerk, duurt lang.’ ‘Er is geen schade en er is niks gestolen.’ ‘Er moet alleen nog een drugshond komen.’ ‘Ik denk dat ze hier maar één hond hebben…’ ‘We komen nu terug om te betalen, en dan gaan we weer naar de haven om de bus te halen.’ YES!!!

Maar NO!!! Na dit drie uur durende avontuur kwam ineens toch de mededeling dat er nóg een stap was: nu moest de douane nog meer papieren checken. En dat zou vandaag, maar waarschijnlijk morgen, gebeuren. ZUCHT. Nog stééds geen bus dus. Dit kwam weer als verrassing, zelfs voor de Spanjaard die wel alles verstond.

Gelukkig gingen we vanmorgen dus met lage verwachtingen de afspraak in. En we waren heel blij dat er geen schade aan de bus is en dat al onze spullen er nog inzitten. Helaas zijn we wel een beetje opgelicht, want er bleek ‘spontaan’ een kabeltje van de accu losgeraakt te zijn waardoor de bus niet meer startte toen ‘ie van de boot moest. Voor het starten met startkabels rekenden ze zo’n 70 euro. Nou ja, dat kan er op het totaalbedrag nog wel bij…

We brachten de hele middag lezend door in de enige hippe koffietent van Veracruz. Wachten tot we gebeld werden, wat vandaag niet gebeurde.

Dinsdag 28 maart

Tijdens de lunch (in ons favoriete koffietentje) werden we gebeld met de mededeling dat we morgen éindelijk de bus meekrijgen! Woehoe!!!

In Veracruz zijn drie attracties: het marinemuseum (al geweest), een soort dolfinarium (nee, dierenmishandeling) en een fort. En op een of andere manier waren we in al die dagen in Veracruz dus nog niet bij het fort geweest. Dus op de valreep… een bezoek aan Fuerte San Juan de Ulua! Een fort uit de zestiende eeuw dat in heel veel oorlogen een belangrijke rol speelde en ook diende als gevangenis. Leuk om doorheen te lopen!

Woensdag 29 maart

WE HEBBEN DE BUS!!! Eindelijk! ❤️❤️

Terwijl ik in de hotelkamer met airco heel YouTube uitspeelde, stond Allard in de bloedhitte vier uur in de rij om ons busje de haven uit te rijden. En toen was ‘ie er 😍!!! Ik moet toegeven dat ik van blijdschap en opluchting wel even een traantje gelaten heb.

We zijn het gaan vieren met taart en koffie in ons favoriete koffietentje (die ga ik nog missen, wát een lekkere koffie!). Bedankt voor het trakteren en het mee-blij-zijn, Femke en Jeroen! 😊

Onze eerste rit in Mexico was naar twee verschillende mega-supermarkten om heel veel inkopen te doen. Van wc-papier tot koriander en van soja-saus tot havermout.

Donderdag 30 maart

Na twee weken konden we dan eindelijk Veracruz gedag zeggen. Tot nooit meer! We reden vier uur naar het zuiden, naar camping La Jungla. We werden verwelkomd door ara’s, een neusbeer, yellowtails en brulapen. Yes, we zijn weer in de natuur!

---

Mocht je nou denken: wat een aanstellers, wat is nou twee weken op een halfjaar reizen als je in Mexico zit met een zonnetje en alle tijd van de wereld om lekker een boek te lezen? Tsja, misschien heb je daar gelijk in. Maar het hele proces was zó frustrerend, want elke keer werd er weer iets uitgesteld of verkeerd gecommuniceerd. Het liefst wilden we Claudia de uitdrukking ‘blij maken met een dode mus’ leren. Het is alsof je heel veel zin hebt om in de Python te gaan, maar je zit vast op de parkeerplaats van de Efteling. En elke keer komt de belofte: over een paar uur gaat het gebeuren! Oh nee, toch niet. En als je dan eindelijk naar binnen mag, mag je alleen even kijken naar de achtbaan en word je daarna wéér naar de parkeerplaats gestuurd.

We zijn in ieder geval erg blij dat we onderweg zijn. Daarover volgende keer natuurlijk meer!