Hier aan de kust, de Canadese kust

… waar de mensen onbewust zin in kreeftenbroodjes krijgen. Oepsie, al meer dan een half jaar terug in Nederland en nog steeds die blog niet af… Het is een schande 😋. Tijd om daar verandering in te brengen voor we alles vergeten zijn. In de vorige blog schreven we over onze laatste weken in de Verenigde Staten. Voor het staartje van de reis zijn we in het oosten van Canada aanbeland, waar we een leuke route langs de kust reden. Leuk dat/als je meeleest! 😊

Dinsdag 29 augustus

Good morning Canada! Met een maple latte in de hand zochten we maar eens uit wat we hier eigenlijk zouden gaan doen. Een hoop pinnetjes op Google Maps, maar hoe brei je daar nou een route van? Dat ging ons als inmiddels ervaren reizigers prima af, dus een uurtje later kon ons Canadese avontuur beginnen.

Nou, en wát een Canadese hoogtepunten zagen we vandaag onderweg! We reden over de langste houten overdekte brug ter wereld (of rijd je dan juist door de langste houten tunnel ter wereld?). Deze brug staat ook wel bekend als de ‘kissing bridge’: hij is zo lang dat je in het donkere midden wel stiekem een kusje kunt uitwisselen, wat ten tijde van de bouw van deze brug streng verboden was. De kerk was zelfs boos over dit bouwwerk!

We sloten de dag af met een diner bij Potato World. Volgens het ‘Great Canadian Bucket List’ boek mag het drinken van een aardappelsmoothie in de ‘french fry capitol of the world’ niet ontbreken aan je Canada-ervaring! Dat intrigeerde ons wel. We bestelden ook patat met verschillende sauzen, aardappelsoep en als toetje patat met karamel en poedersuiker. Conclusie: als dit het visitekaartje van de regio is, moeten ze snel een andere kok inhuren. Gatverredamme.

Woensdag 30 augustus

Bonjour Canada! Reden we Québec in, was alles ineens in het Frans. We verkenden vandaag met korte wandelingetjes het nationale park Le Bic. Eigenlijk een provinciaal park, maar met echte Franse arrogantie noemen de Frans-Canadezen dat gewoon een nationaal park 😉

Het park ligt aan de kust, met kliffen, strandjes, bergjes en baaien. We hoopten zeehondjes te spotten maar een dikke mist blokkeerde ons uitzicht. Het gaf dan wel weer een mystieke sfeer aan deze plek.

Donderdag 31 augustus

Is er leven na de dood? Wie zal het zeggen. Vandaag vonden we in ieder geval uit dat de hel geen slechte plek is om te vertoeven. De ‘canyon de les portes de l’enfer’ (de canyon van de poorten van de hel) was namelijk prachtig! Via wandelpaden, trappen en een 63 meter hoge hangbrug bewonderden we het uitzicht. Wow!

Toen weer terug naar de kust om voor de tweede keer deze maand een onderzeeër te bezoeken. Dat vonden we vorige keer zo cool, dat we het nog wel een keer wilden zien. Het was eigenlijk precies hetzelfde als in Cleveland, maar alsnog weer bizar om doorheen te lopen en je voor te stellen hoe de bemanning in zo’n kleine ruimte werkte en leefde. En dan ook nog onder water. Mij niet bellen!

Vrijdag 1 september

Oh de ironie: op deze dag van de reis had ik er geen zin meer in en wilde ik na meer dan een halfjaar reizen het liefst gewoon het vliegtuig naar huis pakken. Op de dag dat ik het type zou ik niets liever willen dan mezelf naar een land met bergen transporteren. Het is ook nooit goed he 😋

De reislust kwam gelukkig weer terug zodra we Parc National la Gaspésie in reden. Een ruig bos met ruige bergen en een ruig pad omhoog de berg op. De route bracht ons langs het mooie Lac aux Américains en voerde ons tot boven de boomgrens. Na drie uur omhoog zwoegen werden we beloond met een prachtig uitzicht over het dal. Mont Xalibu, 1140 meter hoog, bedwongen! Top! (Haha, snap je?) Nou, en toen weer naar beneden natuurlijk. We hoopten nog op elanden en caribous maar die hadden zich goed verstopt vandaag.

Zaterdag 2 september

Een relaxt dagje met een stuk rijden, pains aux chocolats (als je toch in een soort Frankrijk bent…), de was en chillen op de camping.

Zondag 3 september

We hadden twee nachtjes geboekt op de camping in National Park Forillon, waardoor ‘s ochtends én ‘s avonds lekker konden relaxen. ‘s Middags wandelden we zo’n acht kilometer naar de vuurtoren aan het einde van Cap Gaspé. We speurden naar zeehonden en walvissen maar vonden ze niet. We hadden af en toe mooi uitzicht op stranden en baaitjes, maar het was verder niet zo’n boeiende wandeling. Maar het was wel heerlijk weer dus het was alsnog een fijne dag!

Maandag 4 september

Vandaag bekeken we meer van National Park Forillon. Cap Bon Ami is een heel mooi strandje. Vanaf de rotswanden liepen er watervalletjes die overgingen in strandriviertjes en dan de zee in stroomden. De rotsen op het strand liepen schuin en trapsgewijs en het maakte een gezellig bruisend geluid als het water eroverheen sijpelde ☺️

In het visitor centre keken we de parkfilm en leerden we dat hier planten groeien die je normaal alleen in het poolgebied vindt! Maar als je de omstandigheden op de kliffen vergelijkt met die in het poolgebied, zijn die helemaal niet zo verschillend: kou, wind, veel UV-straling en een kale bodem. Dus vandaar.

Na een ijsje maakten we een wandeling die volgens ons reisboekje ‘iconisch’ was voor dit nationaal park. Nou, die was SAAI! Echt niks te zien behalve bomen. Dan is wandelen toch wel afzien, zeker met 30 graden en muggen. Daarna kwam het wel weer goed, want we haalden poutine (Canadese kapsalon) en aten die aan het mooie strand in het gezelschap van zeehondjes, scholen vissen en vissende aalscholvers en meeuwen.

Dinsdag 5 september

De kaap waar we ons bevonden, is vanaf zee een mooie ingang diep Canada in. Daar waren ze in de Tweede Wereldoorlog ook nogal bang voor, vandaar dat hier een fort gebouwd is om vijandige schepen af te weren. Het belangrijkst waren echter de anti-onderzeebootnetten om de U-boten tegen te houden. Er is er nooit een gevangen, maar na de installatie van de netten is er ook nooit meer een U-boot in de buurt gespot. Dus toch effectief!

We liepen een rondje over het schiereiland Penouille, wat ook weer een heel bijzonder landschap was: vanaf het strand liep je de taiga op! Dat vind je normaal alleen ver naar het noorden, maar door de specifieke omstandigheden groeien de planten uit de ijstijd hier nog steeds goed. Mooi: veel naaldbomen, lichens en van dat ‘hobbymos’ in allerlei kleuren groen.

Tijd om dit nationaal park te verlaten en onze weg te vervolgen met een mooi zonnig ritje langs de kust. In Percé belandden we bij de brouwerij (lokaal bier proeven is toch wel een reishobby van ons) en genoten we van het bier, het weer en het uitzicht op een coole rots in zee. We werden ook ernstig in verleiding gebracht door de menukaart, maar aangezien de bodem van ons reisbudget eigenlijk al gepasseerd was, besloten we toch maar braaf zelf te koken.

Woensdag 6 september

Een rijdagje vandaag. Maar opnieuw echt súperlekker weer, mooi uitzicht op de kust en gezellige podcasts, dus we vermaakten ons weer prima.

Aan het eind van de middag was het tijd voor wat geschiedenis. Rond 1650 liep de Frans-Britse oorlog, die hier ook uitgevochten werd, op z’n einde. Beide partijen waren uitgeput en zaten zonder voorraden. De slag zou gewonnen worden door de troepen die als eerst voedsel en wapens in handen kregen. Helaas voor de Fransen bleek, toen ze deze Canadese baai binnen voeren, dat de Britten hen voor waren geweest. Er werd heftig gevochten: de Britten tegen een coalitie van Fransen, First Nations en Acadianen (Fransen die los van Frankrijk gewoon een chill leven in Canada wilden leiden zonder politiek gedoe, wat dus niet echt lukte). De Fransen hebben in een ultieme poging om de baai voor de Britten te blokkeren hun eigen schepen laten zinken om een onderwaterbarrière te vormen, maar uiteindelijk verloren de Fransen de oorlog.

Maarrrr die gezonken schepen zijn dus de afgelopen jaren uit het water gehaald! Ze zijn supergoed bewaard gebleven en grote delen van de schepen zijn op land weer in elkaar gezet. Ook allerlei potjes, pannetjes, kammen, schoenen, sokken, mutsen, kanonnen, kogels, zakjes en zelfs tonnen met varkensvet zijn in goede staat boven water gekomen. Heel cool om te zien!

We reden naar onze slaapplek aan een strand, waarbij we ook weer New Brunswick in reden en godzijdank weer Engels konden praten. Dat Frans blijft toch een vreselijke taal 😉

Donderdag 7 september

Tijd voor het volgende national park, dat we maar Koetjeboe noemden omdat Kouchibouguac toch wat ingewikkeld was. We trotseerden miljoenen muggen om een kijkje te nemen en werden beloond met een bijzonder uitzicht op een cirkelvormig moeras vol met vleesetende planten! Het moeras werd omringd door naaldbos en was mega-kleurrijk, zeker nu het herfst begint te worden.

Vrijdag 8 september

Kinders, tijd voor een wijze les: kijk niet zoveel op je telefoon! Je zou wel eens een beer kunnen missen omdat je zo nodig een ander liedje op wil zetten. (Based on true events – Allard heeft nu twee keer zoveel beren gezien als ik deze reis: 4 tegen 2)

Anyway, terug naar Koetjeboe National Park om aldaar een Canadese kano te huren. Vanaf de kust peddelden we landinwaarts over de rivier. Met een beetje fantasie leek het hier wel op Alaska! We spotten leuke kleine strandlopertjes, plevieren, reigers, aalscholvers en bald eagles. En tijdens de lunch op een strandje  waren in goed gezelschap van krabbetjes en heel klein platvisje. Wat een relaxte ochtend!

‘s Middags liepen we in een ander deel van het park over een lange boardwalk door een zoutwatermoeras om uit te komen bij de zee. Ik had niet verwacht dat ik in september in Canada in de zee zou kunnen zwemmen, maar het was heerlijk! (Allard vond het te koud.) Sowieso hebben we sinds onze aankomst in dit land echt enorm genoten van het weer. Eíndelijk lékker weer in plaats van 38 graden met brandende zon!

Over het weer gesproken: ik stond na mijn duik nog even heel bewust te genieten van het heerlijke weer en zei tegen Allard: ‘dit is misschien wel het laatste lekkere weer dat we hebben op deze reis’. En tsja, toen we een kwartiertje later het park uit reden, bleek de waarschuwing over noodweer toch echt waar te zijn. We trotseerden een gigantische onweersstorm. Overigens reden we er in een halfuur doorheen en gaf Google toen alweer de volgende weerwaarschuwing: ‘extreme’ hitte. Want toen was het ineens weer 34 graden.

Zaterdag 9 september

Een slecht nachtje, want onze slaapplek bleek ook de feestkampeerplek voor de plaatselijke jongeren te zijn. (Ik voel me heel oud als ik dit schrijf. Zou ik ooit nog naar een festival kunnen?) Na een late start gingen we dus op weg naar het volgende National Park: Fundy. Sorry mensen, ik hoop dat ik jullie er niet mee verveel, maar ik ben zelf ook de parken-tel van deze reis kwijt…

We konden gelijk mee met een ranger naar de ‘pollinator garden’, waar zoveel mogelijk endemische planten geplant zijn om zo veel mogelijk verschillende bestuivers aan te trekken. De ranger vond superveel soorten insecten en kon hier heel leuk over vertellen. (Hij werd regelmatig bruut verstoord door een betweterige vrouw, dat dan weer wel.) Wist je dat vliegen hele belangrijke bestuivers zijn en dat ze ook geel-zwart gestreept kunnen zijn? En wist je dat er tegenwoordig zoveel hobby-imkers zijn dat hun honingbijen andere soorten bijen verdringen en heel veel planten niet meer bestoven worden en dus verdwijnen?

Hierna maakten we nog een wandeling. We hoopten langs de kust te lopen, maar zagen alleen maar bomen. Dat waren we al snel zat dus maakten we rechtsomkeert naar het strand, waar het eb was. De getijdeverschillen in Fundy zijn enorm, dus het strand was heel breed.

Helaas was er verder niet zoveel te beleven in dit park. In Amerika zijn ze toch beter in National Parks ‘maken’, met leukere wandelroutes en betere informatie. Dus ja, het was maar weer tijd voor de plaatselijke brouwer en we schraapten ons laatste geld bij elkaar voor een maaltijd fish and chips 😉.

Het ritje naar onze slaapplek was wel spannend. Het was donker, er hing een hele dikke mist, het waaide gigantisch hard en we hadden een steile weg met veel bochten. Natuurlijk stuurde Allard ons gewoon prima naar onze slaapplek, al zagen we dus niet precies waar we parkeerden, haha!

Ik had zin om lekker te slapen na de slechte nacht, maar helaas: mist bij de kust betekent ook een misthoorn in de buurt. En bovendien was mijn hoofd heel druk met het vertalen van ‘Het regent zonnestralen’ en ‘CD van jou CD van mij’ naar het Engels. Ben je geïnteresseerd in de teksten en de grammaticale moeilijkheden die ik ondervond: ik vertel je er graag over 🤣

Zondag 10 september

Tijd om die misthoorn eens van dichtbij te bekijken. Op een schattig vuurtorentje op Cape Enrage, inclusief waarschuwingsbordje dat ‘ie elk moment zonder waarschuwing af kan gaan met ernstige gehoorschade als gevolg 😅. We brachten hier een rustig ochtendje door, waarbij we gewoon een beetje heen en weer drentelden en naar zee staarden en vooral alweer genoten van het heerlijke weer. (Volgens het weerbericht zou het al heel de week keihard moeten regenen.) Het voelde echt als vakantie! Is dat raar om te zeggen? 😛

Daarna tijd voor een bijzonder natuurverschijnsel: eb en vloed. Maar niet zomaar, want op deze plek  in de Bay of Fundy is het getijdenverschil maar liefst 16 meter! We zagen het water al heel de ochtend in hoog tempo richting de zee stromen. We liepen een halfuurtje over ‘de bodem van de oceaan’ (a.k.a het strand) tot het volledig eb was, en in die tijd zakte het water wel twee meter! De Hopewell Rocks die je op de foto ziet, liggen met vloed bijna volledig onder water.

Maandag 11 september

Vandaag reden we door de regen naar Nova Scotia, waar we een selfie maakten bij hetzelfde welkomstbord als vier jaar geleden. Verder niks te melden!

Dinsdag 12 september

We liepen een rondje in het historische vissersdorpje Lunenburg. Leuke gekleurde huisjes, sommige zelfs uit 1650! We dronken koffie, schreven een blog en lunchten nog maar eens een lobster roll. We snappen niet helemaal waarom dat zo populair is, want het smaakt eigenlijk alleen naar mayonaise, de kreeft proef je niet.

Daarna reden we weer een stuk terug naar de Bay of Fundy en verwonderden we ons weer over het gigantische getijdenverschil. ‘s Avonds realiseerden we ons nog eens extra dat ons avontuur er bijna op zat, toen we onze restjes pasta, sojasaus en havermout doneerden aan andere reizigers. Die hebben we niet meer nodig. Stom hoe je sentimenteel kan worden van een fles sojasaus (“die hebben we op onze eerste dag in Mexico gekocht 🙁”).

Woensdag 13 september

Ok, hou je vast, want dit is ingewikkeld. We gingen vandaag ‘raften op de tidal bore’. Huh? 

In een zodiacbootje met kapitein met mooie snor voeren we de Shubenacadie River op. Daar stapten we uit bij een zandbank, waar we geduldig wachtten tot het volledig eb was. Wij vermaakten ons met wegzakken in het drijfzand, terwijl het water in moordend tempo richting de Bay of Fundy stroomde. En van het ene op het andere moment… stroomde water weer de andere kant op en begon het weer vloed te worden. Zó bizar! En toen begon de meest idiote activiteit die we ooit hebben ondernomen.

In deze smalle rivier wordt tijdens het vloed worden zó veel water ‘geperst’ in zó’n hoog tempo dat er hele hoge golven ontstaan, die als een letterlijke vloedgolf (de tidal bore) landinwaarts stromen. Vanuit het niets ontstonden er golven van wel 1,5 meter hoog.  En daar gingen wij dus op raften.

De kapitein stuurde ons telkens recht op de golven af. De punt van de boot ging omhoog met de golf mee, waarna we weer keihard naar beneden stortten en de volgende golf ons overspoelde, en voor we adem konden halen was daar alweer de volgende golf. We werden compleet overspoeld en nat gespetterd door de chocolademelkkleurige rivier. Dit ging twee uur lang zo door en iedereen heeft twee uur lang de slappe lach gehad. Het was ook echt wel heftig, en dan te bedenken dat de golven met volle maan nog twee keer zo hoog zijn!

Toen de golven waren verdwenen, sprongen we het water in en lieten we ons relaxt meevoeren met de stroming.  En alsof we nog niet genoeg gekke dingen hadden gedaan, sloten we de excursie af met modderglijden.

Wat was dit bizar, leuk en bijzonder. Met de nadruk op bizar. En ook de nadruk op leuk. 8/5 sterren!

Donderdag 14 september

Hoe leuk gister was, zo treurig was vandaag. Het kwam de hele dag met bakken uit de hemel, wij ‘kampeerden’ op een sfeerloze parkeerplaats langs de snelweg en we moesten… inpakken. Best een uitdaging op anderhalve vierkante meter: al je spullen uit de kasten halen en in grote tassen stoppen, terwijl je ook nog ruimte nodig hebt voor twee personen. Hoewel ik zin had om naar huis te gaan, was het ook wel sad om je huis van de afgelopen zes maanden leeg te ruimen 🙁

Toen die klus er eenmaal op zag, zijn we wat leukers gaan doen in het centrum van Halifax. De spelletjesbar waar we in 2019 ook onze laatste dag doorbrachten, bestond nog! Dat was een relaxte activiteit voor we naar het vliegveld vertrokken. Nog niet om het vliegtuig te pakken, maar om onze huurauto voor de laatste dagen op te halen. Nadat we bij de vorige reis een gigantische pick-up truck meekregen omdat de gewone auto’s op waren, had Allard had z’n hoop nu gevestigd op een Ford Mustang. En ja hoor, die was er nog! Allard was helemaal blij met deze iconsiche Amerikaanse raceauto. Dat ik ‘m gelijk de Pony Express doopte toen ik de paardvormige lampjes in de deuren zag, werd niet op prijs gesteld.

Na wat lokaal bier was het tijd voor de laatste nacht in ons geliefde huisje op wielen ❤️. Wel een onrustige nacht, want naast de inpak-we-gaan-naar-huis-misschien-een-biertje-te-veel-onrust merkten we ook al dat de voorspelde orkaan eraan aan het komen was.

Vrijdag 15 september

Een laatste opruim- en inpakronde en toen naar het havenkantoor. Een vriendelijke man vertelde ons precies wat we moesten doen, wat er ging gebeuren in de haven en waar we moesten zijn. Zouden de Mexicanen hier niet even stage kunnen komen lopen? 😂

Aan mij de schone taak om de bus naar de haven te rijden. Allard achtervolgde me in de Pony Express. Tot we bij een tolbrug kwamen en Allard een kwartje tekort kwam (pinnen kennen ze hier niet in 2023) en ik dus in m’n eentje bij de haven aankwam, en we geen contact met elkaar konden opnemen omdat ik internet had maar niet kon bellen en Allard wel kon bellen maar geen internet had. Alsof we in de jaren ’90 beland waren! Maar we hebben elkaar teruggevonden hoor.

Ook in de haven ging alles heel soepel en duidelijk. Binnen 20 minuutjes was alles geregeld en moesten we de bus achterlaten 😢. Tot over een maand aan de andere kant van de wereld! Mocht je trouwens denken dat het uniek is om met je eigen camper naar de andere kant van de wereld te gaan: de bus was in goed gezelschap van zo’n 15 andere Europese campers 😉

The end of an era, maar nog niet het eind van onze reis. In de Mustang scheurden we in vier uurtjes naar het noorden van Nova Scotia, waar we aan het eind van de middag aankwamen bij ons superschattige huisje. A-frame, helemaal van hout en gezellige lampjes. Ik haat het woord, maar dit was nou echt knus!

Zaterdag 16 september

Vandaag deden we waar we stiekem al weken naar uitkeken: een hele dag niks doen. Uitslapen, pannenkoeken eten in het café en uren Netflixen. Heerlijk. We ‘moesten’ ook wel binnen blijven vandaag, want orkaan Lee raasde over Nova Scotia. De voorspelling was dat het heftig zou worden, maar we zaten precies goed in deze regio. Het waaide niet eens! We zouden vandaag trouwens een walvistocht doen, maar die was (helaas maar niet onverwacht) afgelast.

Zondag 17 september

Tijd voor de laatste roadtrip van deze reis: de Cabot Trail. De eerste stop was bij het Alexander Graham Bell museum. De beste man heeft in deze omgeving gewoond. Ik kende hem alleen als uitvinder van de telefoon, maar hij was echt een uitvinder in de categorie Willie Wortel. Hij heeft bijgedragen aan de eerste vliegtuigen, vond een airco uit omdat hij niet tegen hitte kon, probeerde zijn schapen zo te fokken dat ze alleen tweelingen zouden krijgen (onsuccesvol; het bleek toch niet met het aantal tepels te maken te hebben) en leerde dove kinderen praten. Zodra iets een commercieel succes werd, verloor hij z’n interesse en ging hij verder naar iets compleet anders. Leuk museum!

We vervolgden onze weg naar het laatste National Park van de reis: Cape Breton Highlands. Dat zag er de eerste kilometers veelbelovend uit. Toen reden we omhoog en was er zoveel mist dat we niks zagen 😆. De uitgekozen wandelroute was afgesloten (vanwege de orkaan) en op een ander stukje wandelen werden we vooral erg nat. Wel hadden we nog een paar mooie uitzichtpunten op de kliffen. De nawee van de orkaan was hier goed te merken, gigantische golven!

Op de uitgestorven wegen konden we ook even de sportmodus van onze  Ford Mustang racewagen testen. Van 0 naar 100 lukt in twee seconden, weten we nu 👍

Maandag 18 september

Euhhh ja… blijkbaar was dit de laatste dag van onze reis, 7 maanden en 2 dagen na ons vertrek. Hoe dan? Waar we allebei op de heenweg niet het idee hadden dat we écht gingen, hadden we nu allebei niet echt een gevoel van ‘wooow dit was het dan’. Gek hè? We hebben het fantastisch gehad, maar het was ook wel gewoon prima om naar huis te gaan. 

We vlogen pas ‘s avonds, dus konden op ons gemak terugrijden naar Halifax. We unlockten de laatste functie van de Mustang: het dak eraf! Heerlijk weer. Ik voelde me echt een beetje sneu in een patserige cabrio en Allard vond het fantastisch.

Op het vliegveld aten we bij een Mexicaans restaurant en zo was de cirkel weer rond. We vlogen van Halifax naar Toronto (ja, dat is dus de verkeerde kant op helaas, maar er gaan geen vluchten naar Europa vanaf Halifax…) en van Toronto naar Amsterdam. UIteraard niet echt geslapen.

En om 12 uur ‘s middags Nederlandse tijd stonden we na 7 maanden weer met onze voeten op Nederlandse bodem 🇳🇱  Papa en mama wachtten ons op op Schiphol en brachten ons naar schoonpapa en -mama ❤️

En toen waren we thuis.

---

Zo, eindelijk de laatste blog af. Ik zal niet ontkennen dat ‘ie nu pas geschreven is omdat ik lui ben. Maar ik vond het eigenlijk ook wel lastig om ‘m af te schrijven, omdat de heimwee er soms vol in kickte. Het contrast is zo groot: 

• Hier is een week in een oogwenk voorbij, daar duurde een week eeuwen
• Hier vier dagen per week achter een computer zitten werken (in Allards geval zeven dagen…), daar elke dag mooie wandelingen maken in alle soorten natuur die de wereld te bieden heeft
• Hier elke dag hetzelfde uitzicht, daar elke dag een andere omgeving
• Hier routine, daar avontuur
• Hier een kledingkast vol en niks om aan te trekken, daar drie shirts en dus geen keuzestress
• Hier samen wonen, daar samen leven (jezus zo wordt het wel heel diepzinnig en melancholisch hè)

Ik weet wel wat mijn voorkeur heeft 😉

Inmiddels zijn we alweer 9 maanden thuis. Een korte samenvatting van die tijd: Allard werkt lekker en dus veel aan PraatmetdeDokter. Ik ging vol enthousiasme aan de slag als biologiedocent, bleek kinderen niet leuk te vinden, stopte weer met lesgeven en werk nu bij een educatieve uitgever. En (het leukste van allemaal) we kregen een pluizige oranje huisgenote 🐱. De bus is zonder kleerscheuren gearriveerd vanuit Canada, maar liep kleerscheuren op toen ik een paaltje over het hoofd zag. Desalniettemin rijdt ‘ie nog steeds en bracht ons huis op wielen ons al naar Drenthe en Frankrijk en staat een vakantie naar Spanje op het programma ❤️

Of er nog eens zo’n lange reis in zit? Voor deze bus waarschijnlijk niet, maar voor ons (met andere bus?) hopelijk wel. We hebben niet zo’n concreet plan als vorige keer, maar als ik toch even mag fantaseren willen we wel naar Zuid-Amerika of anders heel Europa doorrijden. (En stiekem mis ik Amerika ook wel…) We gaan het meemaken! Eerst maar eens de fotoalbums maken…

Voor nu hebben we in ieder geval alweer ontelbaar veel herinneringen aan alweer een prachtige reis met te veel hoogtepunten om op te noemen. Als ik er toch één moet kiezen, is het duiken. En de national parks in Amerika (telt dit als één hoogtepunt?).

Bedankt voor het meelezen allemaal ❤️