Are we out of the woods yet?

Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ brengen wij u: onze laatste avonturen in Amerika! Want oh oh, wat verlangen we soms terug naar lekker in een busje leven, leuke dingen doen en gewoon een beetje rondkijken. Een groot contrast met werken, het huishouden doen en zeiknat worden op de fiets omdat het al weken non-stop regent in Nederland. Tijd om terug te blikken dus!

We bevonden ons de laatste week voor ons visum verliep in de regio New England, helemaal in het noordoosten van de Verenigde Staten. We hadden van tevoren veel zin in deze omgeving omdat de reisboekjes er lyrisch over zijn, maar eerlijk gezegd was er niet veel te zien en te beleven. Veel bomen en bergjes, dus zeker niet lelijk. Maar ja, gewoon best wel saai. Ach, weten we dat ook weer!

Zondag 20 augustus

We sliepen uit op een hele charmante Walmart-parkeerplaats en eindigden de dag in een bos in de staat New York. In de tussentijd reden we over de snelweg en zagen we het landschap steeds heuvelachtiger en groener worden.

Maandag 21 augustus

Vandaag gaat de boeken in als: sinds Mexico niet meer zo gezweet! Twijfelachtige eer wel, haha. Wat deden we dan? Een wandeling maken langs een rivier, door een bos. Die wandeling bleek nog behoorlijk steil omhoog te gaan, maar we werden beloond met een mooie waterval. Overigens was het vooral het drukkende weer waardoor we zo zweetten en niet de wandeling…

’s Middags bekeken we nog wat bloemetjes en plantjes in de botanische tuinen van de prestigieuze Cornell-universiteit. We hoopten op een charmante campus zoals je die wel eens in de film ziet (je weet wel: van die grote gebouwen, begroeid met klimop, en studenten met boeken onder hun armen), maar die was er niet echt.

Dinsdag 22 augustus

Al sinds onze vorige reis hebben Allard en ik de deal: Allard rijdt, tenzij hij zegt dat ik moet rijden. Ik vind rijden namelijk stom en Allard verveelt zich kapot als bijrijder. En zo gebeurde het dus dat ik deze reis nog geen kilometer gereden had! Sommige mensen vinden dat schandalig, maar voor ons werkt het dus daar trekken we ons niks van aan 😉

Maar! Vandaag had ik zowaar zin om te rijden. Ik stuurde de bus over landweggetjes, haalde tractors in en na een uurtje arriveerden we in het stadje Seneca Falls. Toen was ik het rijden en Allard het bijrijder-zijn wel weer zat, dus dat waren dan ook mijn rijkunsten voor deze reis.

In Seneca Falls werd halverwege de 19^e eeuw de eerste vrouwenrechtenconferentie van Amerika gehouden. Daarin werd onder andere bepleit dat vrouwen geen bezit meer waren van mannen als ze trouwden, dat ze zeggenschap kregen over hun kinderen en dat ze zelf geld mochten hebben. Revolutionaire shit! Het meest controversiële agendapunt was het vrouwenkiesrecht, maar zelfs veel feministische congresdeelnemers vonden dat toch een stapje te ver gaan. Met dank aan het gratis museum van de National Park Service voor al deze informatie.

’s Middags was het wel weer tijd voor wijn, op een terras met prachtig uitzicht over de wijngaarden, reisboekjes om de route te plannen en een kaasplankje.

Woensdag 23 augustus

Vandaag was een mislukte dag. We reden pas laat in de ochtend weg en deden onderweg lang over het online zetten van een blog, waardoor we te laat waren voor het hoofddoel van vandaag. En dat doel was iets waar Allard al járen naar uitkeek: een bezoek aan de Tree House Brewery, die ooit de prijs voor de beste IPA ter wereld won. Maarja, op de een of andere manier ging alles vandaag zo langzaam dat we pas vlak voor sluitingstijd aan zouden komen. Dus, geen lekker bier en pizza, maar een zelfgekookte maaltijd die ook nog eens vies was. Het zat ook allemaal niet mee hè.

Nog een paar feitjes over de route van vandaag: we verruilden New York voor Massachusetts en reden langs Middleburgh, Amsterdam en Rotterdam!

Donderdag 24 augustus

Vandaag dan maar in de herkansing, die brouwerij! Zaten we bij de lunch aan een gigantische pizza en speciaalbier… Best heftig haha! Mijn ding was het niet (voornamelijk door het tijdstip), maar Allard vond de bieren erg lekker. Dé beste IPA ter wereld was niet op tap, maar Allard scoorde wel een paar blikjes. Hij was inderdaad érg lekker, bleek later. Eind goed, al goed 😉

Toen het bier uit het systeem was, reden we verder naar een National Historic Site: een mooi landhuis van de Rockefellers, een rijke familie die veel betekend heeft voor het natuurbeheer in de VS. We kregen een rondleiding door de tuinen.

We sloten de dag af op een camping in Vermont. De staten gaan er in rap tempo doorheen hier! We rijden meer, er zijn meer snelwegen en de staten zijn veel kleiner dan in het westen.

Vrijdag 25 augustus

Vermont staat bekend om z’n maple syrup (ik weet dat er Canadezen meelezen, sorry 😉), dus dat wilden we natuurlijk wel proeven. Nou, errug lekker hoor! Op de Sugarhill Farm (of ‘ferrrrrm’ zoals het in de video uitspraken en wij nog steeds minstens twee keer per week roepen) leerden we ook hoe maple syrup gemaakt wordt: een klein deel van het sap van esdoornen wordt elk jaar afgetapt, waarna het flink ingekookt wordt tot er siroop overblijft. Het aftappen gebeurt tussen februari en april en hoe warmer het buiten is hoe donkerder en intenser de maple syrup. Omdat ze maar een klein deel van het boomsap aftappen, is het niet schadelijk voor de bomen.

Na een kort wandelingetje bij een watervalletje was het tijd voor iets waar we ook al maanden onevenredig veel zin in hadden: een bezoek aan de Ben & Jerry’s fabriek! Dat schijnt heel erg leuk te zijn. Schijnt ja… want precies toen wij arriveerden, ging de fabriek dicht vanwege kapotte vriezers (o.i.d.). Ja hallo 🙁. Als hele schrale troost kochten we maar een pint B&J bij het tankstation…

Zaterdag 26 augustus

Goedemorgen New Hampshire! Een dag rijden stond op de planning, waarbij we de twintigste én laatste Amerikaanse staat van deze reis bereikten: Maine. Onderweg vermaakten we ons met kijken naar Victoriaanse landhuizen met torentjes en veranda’s.

Op een rijdag zorgen we altijd wel voor een doel, want je moet het tenslotte wel leuk houden voor jezelf. Vandaag was dat doel lunchen zo’n échte ultra-Amerikaanse diner. Je weet wel: met een lange bar, filterkoffie uit grote mokken en rode bankjes langs de ramen. Zo een waar politiemensen in kleine dorpjes altijd gaan eten en dan ineens een ingeving krijgen en hun koffie laten staan. Althans, als je Hollywood mag geloven. Nou, het is gelukt hoor! Om de een of andere reden hebben we hier onevenredig veel plezier aan beleefd, haha!

Aan het eind van de dag zagen we de Atlantische Ocean. Woow, continent doorkruist!

Zondag 27 augustus

Eindelijk, eindelijk bereikten we weer een National Park! Acadia, een eiland met kliffen, stranden en bergjes. Er waren hier weer superleuke wandelroutes uitgezet, en al zwetend bereikten we twee keer de top van een berg(je). De routes waren een combinatie van een wandelpad, een hele lange maar makkelijke boulder en een beginners-via-ferrata. Lekker klimmen over rotsen en laddertjes van ijzeren beugels. Aan het begin van de route hadden ze expres de lastigste ‘klim’ omhoog gemaakt. Zo van ‘als dit je niet lukt, doe dan maar gewoon deze route niet’.

Echt enorm genoten van deze wandelingen. Ze doen in Amerikaanse national parks echt hun best om leuke routes te maken en dat doen ze ook écht goed. Zo jammer dat we geen bergen en rotsen hebben in Nederland.

Na deze inspanning was het tijd voor het strand, waar ik mijn Wim Hof diploma haalde met een duik in de ijskoude Atlantische Oceaan. Koukleum Allard wachtte geduldig op het strand tot ik uitgespetterd was. Aan het eind van de middag reden we het rondje door het park af en stopten we bij wat mooie uitzichtpunten: zee, eilanden met veel bomen en kliffen met opspattend water.

We sloten de dag af in het gezellige toeristendorp Bar Harbor. Hét etensding in Maine is lobster roll. En wie zijn wij dan om dat niet te proberen? We gooiden onverantwoord veel geld op tafel en deelden één broodje kreeft ($$$). Nou, dat smaakte echt nérgens naar! In Canada maar in de herkansing?

Maandag 28 augustus

Onze laatste dag in Amerika brachten we net als gisteren door in Acadia National Park. We reden naar een uitzichtpunt, kochten bumperstickers en ansichtkaarten en lunchten bij een charmant tuinhuis-achtige unit waar we ons in Engeland waanden (goh, zouden de Britten hun stempel op dit gebied hebben gedrukt?).

We gaven onze laatste contante dollars uit aan een douche bij de YMCA en toen was het toch echt tijd om koers te zetten naar de grens. We troffen een zeer chagrijnige douanebeambte die zowat tot op de milliliter nauwkeurig wilde weten hoeveel alcohol we bij ons hadden en verontwaardigd was toen we dat niet precies wisten. Hij nam uiteindelijk genoegen met ons antwoord ‘600 milliliter’. Géén idee haha! Maar anyway, na een paar minuutjes stonden we in… Canada!

Dag Amerika ❤, wat een fantástisch land is het toch. Het oosten was weliswaar behoorlijk saai, maar dat is zeker gecompenseerd door het westen. Zó blij dat we gewoon nog een keer naar Amerika zijn gegaan. Het was geweldig om nog meer mooie natuur te ontdekken en weer zo veel national parks te bezoeken. En rondrijden met een camper en wildkamperen kan denk ik nergens ter wereld zo goed als in de USA.

Maar nu dus: Canada. We vonden een symbolische eerste slaapplek op de eerste Franse nederzetting van de provincie New Brunswick.

---

Over Canada vertellen we je meer in de volgende blog! Wanneer, geen idee, maar dat ‘ie er komt is zeker 😉