Nu al een avontuur beleefd

Nog maar een maand… en dan gaat onze reis eindelijk beginnen! Al meer dan vijf jaar hebben we het idee om door Amerika te reizen en begin 2018 hebben we besloten om in maart dit jaar te gaan. We zijn er bijna klaar voor en deze week hebben we al een mini-reisje gemaakt!

Het afgelopen halfjaar hebben we heel veel voorbereid. Niet eens echt wat we eigenlijk allemaal gaan doen en wat de precieze route is. We weten ongeveer hoe we gaan rijden: van Florida door het zuiden van de V.S. richting Californië en vanaf daar omhoog. Bij Seattle steken we de grens over naar Canada en in dat land rijden we van west naar oost.

Natuurlijk weten we wel wat we willen: vooral heel veel mooie natuur zien. De toegangspassen voor de National Parks hebben we al in huis. We komen heel veel verschillende landschappen tegen: moeras, woestijn, bergen, strand… Maar we willen ook wat steden bezoeken, zoals San Fransisco, Las Vegas (lijkt me vreselijk maar wil ik toch gezien hebben), Portland (hipster capital), Vancouver en Toronto. En verder lijkt het ons ook leuk om een honkbalwestrijd te zien, en ijshockey in Canada.

Verder hebben we de route niet heel uitgebreid gepland – dat kan ook niet voor een halfjaar. We zien daar wel waar we zin in hebben 😁

Qua voorbereidingen zijn we vooral heel druk geweest met ons busje omtoveren in een camper. We (en Allard nog meer dan ik) zijn heel veel weekenden aan het zagen, schuren, snijden, plakken, boren, enz. geweest. Ook het laten verschepen van de bus naar Amerika was een hoop regelwerk met allerlei formulieren en nieuwe regels om te leren, maar het is allemaal gelukt.

Ons eerste avontuur

Afgelopen woensdag moesten we de bus inleveren in de haven van Zeebrugge (in België), waar ‘ie op de boot gaat naar Brunswick (Georgia). Een dag van tevoren werd ik gebeld door de man van het verschepingsbedrijf: er was een staking in de haven aan de gang en hij kon niet garanderen dat we de bus inderdaad konden inleveren. Maar we konden het wel proberen, en als het niet lukte de camper gelijk een nachtje uitproberen. Goed plan!

Na het proppen van zoveel mogelijk zooi in de kastjes van de bus zijn we naar Zeebrugge gereden. Allard in de bus en ik voorop met de auto (want anders zouden we niet meer thuiskomen). Het was een mooi ritje door het zonnige Zeeland en omdat ik toch alleen in de auto zat kon ik ongegeneerd meeblèren met SkyRadio dus ik vond het helemaal leuk.

Eenmaal bij de afslag naar de haven aangekomen zagen we het al: allemaal met vlaggen zwaaiende mensen in groene hesjes en olievaten die in de fik stonden. Ik probeerde toch de afslag te nemen (…) maar een meneer vertelde me ‘ah neen madame, u gaat niet op den kaai geraken vandaag’. Jammerrrrr… maar dat betekende dus ook dat we inderdaad in de camper moesten gaan slapen vannacht! Ik had er half op gehoopt (want leuk) en half niet (want koud).

We zijn naar Brugge gereden en hebben een (niet heel idyllisch maar wel ok) plekje gevonden aan de rand van de stad. Vanaf daar konden we door de mooie straatjes naar het centrum lopen voor bier, want dat drink je in België. Na een kriek (ok, limonadebier…) zijn we een rondje gelopen en hebben we o.a. de bierpijpleiding gezien! Omdat het lastig is om met vrachtwagens door de stad te rijden, hebben ze maar een leiding aangelegd tussen de brouwerij en de plek waar het bier in flesjes gedaan wordt, haha!

Na nog meer bier en het eten (niet noemenswaardig) werd het tijd voor de eerste avond en nacht in de camper. We hebben ons vermaakt met Black Stories en een boek, maar wel onder een fleecedeken want mán wat was het koud. ’s Nachts weinig last van gehad gelukkig en best wel lekker geslapen 😊

De volgende ochtend zijn we weer naar de haven gereden, waar de staking voorbij was. We moesten ons melden bij een balie, maar door de voorbije staking was het daar bizar druk. En het was in een niet hele grote ruime. En daarin stonden zo’n 100 zwetende, rochelende, scheten latende vrachtwagenchauffeurs. Imagine the smell. (Voor de Uskieten die dit lezen: stel je de koortuttizaal op kamp voor en dan dus met alleen maar vrachtwagenchauffeurs…)

Na een uur (😒) waren we aan de beurt, kregen we formulieren en stickers en moesten we *ergens* heenrijden en daar wachten tot er iemand zou komen. Die iemand was een man die niks zei en wiens vingers en baard pisgeel waren van de nicotine. Hij plakte een sticker op de voorruit en zette een krabbeltje op ons formulier. Vervolgens moesten we de sleutel in de bus laten liggen en weglopen… En nu maar fingers crossed dat ie inderdaad op de goede boot gereden wordt. Maar het komt wel goed, ze hebben vast een systeem ook al snappen wij niet helemaal hoe dat werkt.

Na nog een stempel te halen in het stinkhok (waar gelukkig al iets minder dampende chauffeurs waren) konden we weg en zijn we met een gemiddelde snelheid van 5 km/u (jee file bij Antwerpen) weer naar huis gereden.

Over een maand pikken we de bus op in de haven van Brunswick (hoop ik haha) en kan het echte avontuur beginnen! Zin in 😁

Update 26 februari: we hebben bevestiging dat de bus ECHT op de boot staat! Gelukkig 😉 Die vaart op dit moment op de Atlantische Oceaan ter hoogte van Spanje en komt over anderhalve week aan in Amerika.