Country roads, take me home

Ja hallo, ineens zijn we al meer dan twee maanden thuis! Je zou deze blog dus ‘mosterd na de maaltijd’ kunnen noemen. Toch willen we jullie onze laatste reisavonturen niet onthouden en ook voor onszelf is het natuurlijk leuk als het verhaal compleet is. Ik verwerk alle blogs namelijk in de fotoalbums van onze reizen. Aangezien ik nog niet eens de fotoalbums van de vorige reis af heb, heb ik gelukkig nog járen terugblikken in het vooruitzicht 😉

In deze blog nemen we jullie mee in onze belevenissen in het oosten van Amerika. Daar was minder te zien en te beleven dan we hoopten, dus in mijn herinnering is het eigenlijk een beetje een blur van rijden, veel bomen, koffie halen omdat er verder niks te doen is, maar ook veel relaxen en gewoon lekker kamperen in het bos. ‘Gezapig’ zou je het kunnen noemen.

Dinsdag 8 augustus

De tijd was aangebroken om het bergachtige westen te verlaten en de Great Plains over te steken naar het oosten. Joepie, eindeloos uitzicht op de snelweg en maïsvelden! Maar zoals meestal was er onderweg toch wel iets te beleven.

Zo namen we een kijkje bij het Corn Palace. Jaja mensen, dit is het enige maïspaleis ter wereld. Hebben wij toch maar mooi gezien. Vroeger helemaal gebouwd van maïsplanten, maar tegenwoordig versieren ze een stenen gebouw elk jaar met een mooi patroon van maïskolven en -bladeren. Tot mijn grote vreugde verkochten ze er ook corn dogs, een mysterieuze Amerikaanse snack die regelmatig in films voorkomt. Maar wat het nou precies is… daar kwamen we vandaag dus achter. Het is een hotdog op een stokkie met een broodje van maïsmeel eromheen. Lekkerder dan het eruitziet, maar aangezien het uiterlijk een 3 krijgt en de smaak een 6 toch niet voor herhaling vatbaar, haha!

’s Avonds bezochten we in Sioux Falls een fair met kermisattracties, schattige varkentjes om kinderen te enthousiasmeren voor de veehouderij en heel veel eetkraampjes waar die schattige varkentjes dan weer op de grill lagen. We genoten van live countrymuziek, mensen kijken (de hoeveelheid kleding met bijbelteksten of patriottische afbeeldingen erop verraadde dat we ons diep in Republikeins territorium bevonden) en authentiek Mexicaans streetfood (taco al pastor, esquites en horchata, nooit gedacht dat buiten Mexico te kunnen krijgen 🌮).

Woensdag 9 augustus

Bij Pipestone National Monument leerden we veel over de gebruiken van de lokale Indianenstammen. Op deze plek zit een speciaal soort rode steen in de grond, die de Lakota’s, Dakota’s, Siouxs en vele andere stammen eeuwenlang gebruikten om pijpen van te maken. Die rookten ze bij rituelen om voorvaderen te eren of voor belangrijke vergaderingen tussen hoofden van verschillende stammen. De bekende vredespijp: deze plek werd door alle stammen als heilig beschouwd en er werd hier niet gevochten. Met de komst van de Europese kolonisten werd dit stuk grond van hen afgepakt, maar sinds de jaren ’30 is het hen weer toegestaan om hier te mijnen en pijpen te maken. Het museum was erg interessant, zeker omdat er drie mensen bezig waren om hele mooie pijpen te maken. Over de Indianenvervolging hoor en lees je weinig in Amerika, dus we vonden dit een waardevolle stop!

De rest van de dag bestond uit rijden, rijden, rijden. Langs maïsvelden en reclameborden, over de snelweg en door lelijke dorpjes. Van South Dakota door Minnesota naar Wisconsin.

Donderdag 10 augustus

Na een rustig ochtendje waarin we belden met het thuisfront knalden we de bus weer heel wat kilometers door Amerika. Eindeloze maïsvelden werden verruild voor eindeloos bos. En yes, een paar heuveltjes! Great Plains overleefd. We reden alweer een nieuwe staat binnen: Michigan. Aan het eind van de dag strekten we even de benen bij een wandelingetje naar watervalletjes en de oever van Lake Superior.

Vrijdag 11 augustus

Het heeft de héle dag geregend, dus hebben wij maar de héle dag gereden. Kanoën langs mooie kliffen vonden we niet zo aantrekkelijk in dit weer en omdat koken in de stromende regen ook niet onze hobby is, aten we in een aftandse diner een hamburger geserveerd in een koffiefilter. Beetje shabby maar wel lekker en weer een mooie ultra-Amerikaanse ervaring.

Zaterdag 12 augustus

We reden over de op 2-na-langste brug van Noord-Amerika (Amerikanen zijn dol op dit soort rankings). We zagen aan de overkant een fort liggen en besloten er spontaan een bezoek aan te brengen. Goede beslissing, want het was weer een interessant stuk geschiedenis!

Fort Michilimackinac (ja echt) werd rond 1715 gebouwd door de Fransen. Het diende voornamelijk als ruilplaats: inheemse stammen brachten de Fransen bont, wat op dat moment erg modieus was in Europa. In ruil kregen ze voedsel en andere goederen uit Europa. Iedereen blij. In 1761 kwamen de Britten het verpesten door het fort in te nemen. De ruilhandel bleef bestaan, maar de Indianen vonden de Britten toch minder chille kolonisten omdat ze niet aan cadeautjes uitwisselen deden, wat een belangrijke traditie was. Daarom bedachten ze een list: tijdens een handbalwedstrijd namen ze het fort in, waardoor de Indianen het een jaar lang in bezit hadden. Hetzelfde gebeurde bij vele andere forten op de bonthandelsroute, maar het hield niet lang stand.

De rest van de dag verkenden we de culinaire kant van Michigan. Perziken, bosbessen(taart), kersen (omhuld met chocola) en appel(cider). Allemaal superlekker!

Zondag 13 augustus

Door onze Nederlandse kustlijn beseffen we het niet echt, maar zandduinen zijn behoorlijk zeldzaam! De duinen langs Lake Michigan zijn daarom beschermd door de National Park Service. We hadden een relaxte ochtend met picknicken, ploeteren door het zand en over het meer staren. De oever van het meer hebben we niet bereikt, want daarvoor moest je 150 meter naar beneden lopen op een duin met een hellingshoek van maar liefst 25 graden 😮. Nou is naar beneden niet zo’n probleem, maar naar boven… Er stonden waarschuwingsborden bovenaan dat de enige weg terug naar boven was en dat een reddingsactie €3000 kostte. Inclusief verdrinkende en kotsende poppetjes. Een van de weinige bordjes in Amerika die we niet overdreven voorzichtig vonden, haha!

Naast duinen en meren staat Michigan bekend om al z’n fruitteelt. Ja, ook druiven. En ja, daar maken ze wijn van 😉

Maandag 14 augustus

Vandaag verkenden we het schiereiland Leelanau. We begonnen met de allersmerigste koffie ooit, die smaakte naar bacon 🤮. Daarna lekker toeristenwinkeltjes kijken (kijken kijken niks kopen), al rijdend gigantische vakantiehuizen bewonderen en nog meer vers fruit kopen. We lunchten met een echte Michigan-delicatesse: pasties, oftewel bladerdeegtaartjes met aardappels en stoofvlees. Een lekkere erfenis van de Britten. De dag eindigde teleurstellend: er was ons een farmers market beloofd, maar die bleek uit maar drie kraampjes te bestaan. En toen moesten we ook nog koken in de regen.

Dinsdag 15 augustus

Tijd om naar huis te gaan! Soort van dan. Holland, Michigan was vandaag de bestemming, inclusief openluchtmuseum. Stiekem hadden we hier al maanden zin in, haha! Eens even kijken hoe de Amerikanen het concept ‘Nederland’ invullen.

Nou, Oud-Hollandsch en vol clichés: Delfst-blauw, klompenmaker, draaimolen… Maar toch ook behoorlijk accuraat, want zodra we het ‘dorp’ binnenstapten voelden we ons gelijk thuis! De bouwstijl met trapgevels, bakstenen en grachtjes langs de straten zit zo in onze kaaskoppen ingebakken dat het na al die maanden reizen heel vertrouwd voelde om in zo’n omgeving te zijn.

Over kaas gesproken: ze verkochten échte Goudse kaas! Kaas mét smaak, OMG, dat hadden we al een halfjaar niet gegeten! Het broodje frikandel speciaal, saucijzenbroodje, erwtensoep en appeltaart gingen er ook goed in. Al had ik stiekem gehoopt op een boterham met hagelslag 😋. Verder lieten we ons wegen op de heksenwaag (allebei ontkomen aan de brandstapel), zagen we voor het eerst (en waarschijnlijk laatst) een klompendans begeleid door draaiorgelmuziek en mocht ik als klap op de vuurpijl een lesje Nederlands geven aan wat kindertjes in het oude schooltje.

We stuurden uiteraard wat selfies naar huis met de mededeling dat we als verrassing eerder naar huis waren gekomen, maar daar trapte helaas niemand in.

Woensdag 16 augustus

Na de thuiswedstrijd van gister gedroegen we ons vandaag als echte Amerikanen: we reden vier uur óm om ergens heen te gaan. Namelijk: het US Air Force Museum. Gigántische hangars vol met honderden vliegtuigen. We gingen van de eerste pogingen tot vliegen in een luchtballon, via het eerste vliegtuig van de Wright-brothers, de Wereldoorlogen en de Koude Oorlog naar de hypermoderne fighter jets van nu.

En ik vónd het toch een partij SAAI! Kijk, met goede informatie kan je mij op zich overal wel voor interesseren, maar dit museum bestond naast een heleboel metalen cilinders met vleugels die wat mij betreft allemaal op elkaar leken, ook uit tekst, tekst en nog meer tekst waar geen rode draad in te bekennen was. Ik heb m’n best gedaan, maar haakte al vrij snel af. Allard vond het daarentegen helemaal fantastisch om al die vliegtuigen te zien (en vond ze bovendien allemaal héél verschillend) en heeft zich dus goed vermaakt. Z’n lievelingsvliegtuig stond er (de SR-71) en ook een onzichtbaar vliegtuig of zoiets.

Wat ik wél vermakelijk vond: het gesprek met een man die heel graag wilde dat Amerika Groenland zou innemen. Want nu hoort het bij Denemarken, en dat is toch gewoon een stom land! En Groenland zou een mooie tussenstop zijn in de verdedigingslinie, mocht er oorlog met Rusland komen. Topidee 😅

Donderdag 17 augustus

Vandaag de omgereden vier uur weer terug, naar Cleveland in de staat Ohio. Daar bezochten we de Rock & Roll Hall of Fame! Stukken leuker dan die vliegtuigen 😉

We leerden over het ontstaan en de ontwikkeling van (rock-)muziek, van blues, gospel, country en rockabilly tot heavy metal. Van Elvis, de Beatles en Rolling Stones tot artiesten en bands waar we nog nooit van hadden gehoord. Alles was gekoppeld aan de plek waar een muziekstroming was ontstaan (psychedelische rock in San Francisco, punk in Londen) en vergezeld door muziek en video’s van de artiesten, gitaren, kleding, albumhoezen, etc. Echt mega-interessant en lekker om de hele dag muziek te horen over betere speakers dan die we in ons busje hebben.

We waagden zelf ook een poging tot muziek maken op een elektrische gitaar, piano en drumstel, maar moeten toch nog even oefenen voor ook wij een plekje in de Hall of Fame verdienen 😅

Op de parkeerplaats waar we sliepen stond een Duits campertje. En ja hoor, bij aankloppen bleken we deze mensen al tegengekomen te zijn in de Yucatán en later bij Mexico-Stad! Hoe toevallig is het dat je dan maanden later op precies hetzelfde tijdstip op precies dezelfde parkeerplaats op een gigantisch continent staat!

Vrijdag 18 augustus

Ik had gister naast de Rock & Roll Hall of Fame een onderzeeër uit de Tweede Wereldoorlog gespot! In tegenstelling tot de vliegtuigen was dit wel een heel leuk museum. Door een smal luik klommen we van het dek het schip in en kwamen we terecht in de torpedo-afschietkamer. Omdat alle ruimte in zo’n onderzeeër goed benut moet worden, sliepen de bemanningsleden ook gewoon boven op die torpedo’s 😮

We liepen de hele lengte van het schip door en zagen onder andere de keuken, slaapzalen en machinekamer. Heel bijzonder om te bedenken hoe de bemanning aan boord van dit krappe schip leefde. Mij niet gezien… Koningin Wilhelmina was overigens wel vertegenwoordigd aan boord (op plaatjes dan). Deze onderzeeër heeft namelijk ooit de bemanning van een Nederlandse onderzeeboot in nood gered!

Zaterdag 19 augustus

Eindelijk stond er weer een national park op het programma! Cuyahoga Valley deze keer. Wel een beetje een gek park, want het ligt ingeklemd tussen een aantal grote steden en in het park liggen allemaal boerderijen, dorpjes en er loopt een treinspoor dwars doorheen. Echt een plek om te wandelen voor stadsmensen dus.

We brachten een ochtendje door met een farmers market (die deze keer wel uit meer dan drie kraampjes bestond) en twee stukjes wandelen. Het was wel leuk, maar na alle eerder bezochte natuur die alleen in superlatieven te beschrijven valt, zijn we zo verwend geraakt dat we dit niet echt bijzonder vonden.

We reden door naar de grote stad Pittsburgh (alweer een nieuwe staat: Pennsylvania), waar een Amerika-bucketlist-item afgekruist kon worden: American Football! We aten bij een brouwerij tussen honderden in geel-zwart-geklede Pittsburgh Steelers fans en een verdwaalde Buffalo Bills fan in het blauw-rood.

Vol verwachting liepen we het gigántische stadion binnen. De wedstrijd begon en… huh? Ik denk dat als je nog nooit ‘gewoon’ voetbal hebt gezien, je na vijf minuten kijken de regels wel achterhaald hebt. Nou, met American Football is het anders. De eerste helft van het spel besteedden we dus aan Wikipedia lezen om te begrijpen waarom er maar liefst 53 spelers paraat stonden en ook omstebeurt allemaal het veld op renden, waarom het spel om de paar seconden stillag en hoe in godsnaam het puntensysteem werkte. Maar uiteindelijk snapten we dit helemaal en konden we genieten van de wedstrijd.

Tot het einde dan, want terwijl er nog 20 seconden op de klok stonden was het ineens afgelopen, wonnen de Pittsburgh Steelers met 27-15, en niemand juichte. Het grootste raadsel was voor ons wel waarom minstens de helft van de bezoekers het stadion al verlaten had ruim voor het einde van de wedstrijd. Wilden ze de file voor zijn? Hadden ze iets beters te doen? Vonden ze het niet leuk? Hetzelfde viel ons bij het concert in Las Vegas ook al op, en in dezelfde categorie drinken Amerikanen in restaurants nooit hun glas leeg. Toch een cultureel ding waar wij echt helemaal niks van begrijpen, haha! Maar het was wel echt superleuk om eens American Football te zien.

---

Hey daar! Leuk dat/als je nog meeleest! Het leven in Nederland is voor ons weer in volle gang en dit lijkt allemaal héél lang geleden. We hebben nog meer te vertellen: in de volgende blog reizen we door upstate New York en Maine. Hopelijk tot dan 🙂