Een eigen bus, een plek onder de zon

Eindelijk onderweg! In ons eigen huis op wielen 🚌. Ondanks dat we al 1,5 maand van huis zijn, voelt dit toch alsof de reis nu écht is begonnen. In de eerste anderhalve week reden we vele kilometers door vier staten: Veracruz de Ignacio de la Llave, Tabasco, Campeche en Yucatan. En over die plek onder de zon: ook die hebben we zéker gevonden… Leeswaarschuwing: deze blog bevat gevaarlijk vaak het woord ‘heet’.

Vrijdag 31 maart

We hebben de eerste nacht in de bus allebei heel lekker geslapen. Gelijk weer vertrouwd 😊. We werden wakker met de uit Costa Rica bekende tropische-vogelgeluiden.

Vandaag namen we op de camping de tijd om de bus goed in te ruimen. Alles op een enigszins logische plek, maar ook zo veel mogelijk alles klem leggen zodat het zo min mogelijk schuift. Het was een hele klus, maar wonder boven wonder past alles. We hopen wel dat het nog koud wordt, want zo’n driekwart van de kastruimte zit vol met truien, lange broeken, thermokleding en winterjassen…

We verheugden ons op een verfrissende duik in het mooie zwembad, maar werden eerst nog even lastiggevallen door een koelkast zonder stroom, een lege accu, een kapotte kraan en de lamp die ineens niet meer aan ging. Gelukkig kan Allard alles fixen! Wat een knappe jongen is het toch 😉

Zaterdag 1 april

’s Ochtends huurden we kayaks en peddelden we over het prachtige meer langs een paar eilandjes. Heel veel vogels gezien! En een uit Thailand geïmporteerde makaak die duidelijk te veel eten kreeg van toeristen.

’s Middags stuurde Allard het busje een enórme hobbelweg op, die ons steil omhoog leidde naar een waterval. Althans… we kwamen uit bij een weiland en nergens was een wandelpad te bekennen. Gelukkig was er een lokale boerenjongen die zich verveelde en ons de weg naar de waterval wel wilde wijzen. En ja hoor, een kwartiertje later stonden we naast vallend water. Jammer dat we geen zwemspullen mee hadden! De terugweg was ook bijzonder, want de wegwijsjongen was weer terug naar z’n koeien en dit was de eerste keer ooit dat Allards richtingsgevoel ons in de steek liet. Maar aangezien je dit leest, weet je ook dat het goed is afgelopen, haha!

Zondag 2 april

Tussen de stad Veracruz en de Yucatan ligt een heel stuk niks. Althans, allemaal dorpjes enzo, maar er is niks te beleven of te zien. Dus daarom reden we vandaag een heel stuk, waarbij we dus ook niet echt iets boeiends beleefden of zagen, behalve het bord dat we de staat Tabasco binnenreden. Wist je trouwens dat die beroemde pittige saus hier helemaal niet vandaan komt?

Aan het eind van de middag parkeerden we bij een chocoladeboerderij, waar we gratis mochten slapen zolang we morgen de tour deden. Gelukkig konden we daar onder de ventilatoren zitten, want (hou je vast, hier komt de eerste) het was HEET. De vorige blog is al zwetend onder deze ventilatoren geschreven 😉

Bij bedtijd bleek dat misschien wel ons meest waardevolle voorwerp, de campingdouche, kapot was. Neeeeeeee 😥. Dat is wel heel vervelend met deze temperaturen…

Maandag 3 april

Vandaag dus de chocoladetour. Om 8 uur ’s ochtends, want anders was het te heet. Met Jésus, die Engels, Frans en Italiaans studeerde (logische combi toch?) gingen we op pad over de boerderij. Het was nogal een hak-op-de-taktour en we leerden niet echt veel over chocola, dus gelukkig hadden we dat in Costa Rica al gedaan. Het hielp ook niet mee dat we allebei nogal brak waren van een slechte nacht, want… het was HEET. Maargoed, Jésus was wel gezellig. Het leukste deel van de tour was natuurlijk het ongelimiteerd chocoladesmaken proeven aan het einde. Of het lekker was? Nou, we hebben de winkel wel even goed gesponsord 🤤

Ook bezochten we vandaag de eerste (van vele) Mayaruïnes! Erg cool om te zien. Heel lang bleven we niet, vanwege het gebrek aan schaduw en de gevoelstemperatuur van 54 graden (echte temperatuur: 36 graden). Daarom besloten we een paar uur te gaan rijden (want airco) naar zee (want wind). Daarbij verruilden we Tabasco alweer voor de staat Campeche.

Tegen zonsondergang parkeerden we op wat iOverlander ‘Playa and Palapa’s’ noemde, oftewel een prachtig breed zandstrand met parasols van palmbladeren. Wat een mooie plek! Ook vlakbij de boulevard, en na vier dagen koken mochten we wel weer even uit eten van onszelf. Allard besloot een Mexicaanse specialiteit te proberen: de michelada. Oftewel: bier met tomaten- en oestersap. Oordeel? Dat gaan we NOOIT meer bestellen 😆

Dinsdag 4 april

Omdat we zo’n mooi kampeerplekje hadden, besloten we vandaag te blijven. Heerlijk in de wind en in de schaduw van onze eigen palapa en af en toe de zee in: zo blijf je wel koel. Althans, tot het middag werd. Toen vluchtten we naar het winkelcentrum met airco. We hadden ook wel wat dingetjes nodig: een ventilator voor in de bus (lifesaver, echt), een zonnescherm voor de voorruit, meer zonnebrand, een extra korte broek (zie je het thema?), betere muggenspray en koele lange broeken (anti-mug). Allemaal gelukt!

We hingen nog een uurtje rond in de Starbucks (wifi en airco) en aan het begin van de avond durfden we weer naar buiten. We genoten van het reuzenrad en het foodtruckfestival op de boulevard 😊

Woensdag 5 april

In de zeer relatieve koelte van de ochtend bleven we nog chillen op ons mooie strandplekje, maar daarna was het (na winkelcentrum-airco) weer tijd voor kilometers. We reden door Isla Aguada, waar een ontzettend lichtblauwe lagune is. We hebben even rondgelopen, een ijsje gegeten en heel veel pelikanen gezien. En het ziet er prachtig uit op de foto’s.

Maar eerlijk? We hadden het écht niet naar ons zin. De hitte overheerst de afgelopen dagen alles, er is geen ontkomen aan. Om 16:00 vandaag tikte de thermometer 40 graden aan en er is amper schaduw te bekennen. We doen ons best om positief te zijn, maar het is zo bloedverziekend heet dat dat vaak niet lukt… Onze planning draait vooral om ‘waar kunnen we schuilen voor de hitte’.

Gelukkig konden we kamperen bij een openbaar zwembad (oftewel iemands achtertuin) en koelden we ’s avonds wel af.

Donderdag 6 april

Vandaag was gelukkig wel een leuke dag 😊. ’s Ochtends bezochten we een fort in de stad Campeche, dat gebouwd is in… vroeger (vraag me niet om een jaartal). Het schiereiland Yucatan was in Spaanse handen, maar kwam door kolonieruilhandel tussen twee Britse koloniën te liggen. Dat vraagt natuurlijk om een verdedigingsfort!

In het fort was ook een museum over de Maya’s. Dat was echt een hardcore volk hoor! Ze vervormden de hoofden van baby’s zodat ze letterlijk een punthoofd kregen, slepen hun tanden en versierden die met edelstenen, maakten tatoeages door vormen in hun (hoofd)huid te snijden en die expres te infecteren zodat er dik littekenweefsel ontstond, en droegen van kinds af aan een zware steen aan een band op hun voorhoofd zodat ze gingen fronsen en hun ooghoeken schuin naar beneden groeiden. Denk wel dat de beauty-standaarden toen iets anders waren…

’s Middags liepen we een rondje door Campeche, een mooie kleurrijke stad. En na nog een winkelcentrum-airco-hangsessie bezochten we de Mayaruïne Edzna, die érg mooi en groot was! Onderweg naar de slaapplek reden we de staat Yucatan in.

Vrijdag 7 april

Mayatempeldag! We bezochten er vandaag maar liefst drie, die toch allemaal anders waren. Labna was echt een ruïne, terwijl ze Kabah juist wat meer opgebouwd hadden. Daardoor waren er op de gebouwen veel versieringen, beelden en pilaren te zien. Uxmal was gigántisch en ook heel bekend: dit was de eerste plek in Mexico waar we Europeaanse toeristen tegenkwamen (en gelijk een hoop ook). Ik zou graag wat vertellen over de geschiedenis van deze tempels, maar informatie opnemen van bordjes is niet mijn ding als het 36 graden is 😉

Na het culturele gebeuren was het tijd om af te koelen in… cenotes! Wat? Dat zijn sinkholes of grotten met heel helder water erin. De grond op het schiereiland Yucatan is van kalksteen, waardoor er overal cenotes zijn ontstaan. Heerlijk koel en bijzonder om in te zwemmen!

We sliepen weer aan het strand, waar de temperatuur na zonsondergang zowaar daalde tot 23 graden. Genietennnnn!

Zaterdag 8 april

Na een relatief koele ochtend aan het strand zijn we naar de stad Mérida gereden voor allerlei klusjes. Eerst had ik een afspraak met een oogarts, die het goede nieuws voor me had dat de ontsteking helemaal weg is 👍 👀. In het winkelcentrum (jaja met airco) gingen we voor de zesde dag op rij op zoek naar een nieuwe e-reader, want die van mij sloeg willekeurig bladzijdes om, wat niet zo handig is als je een boek wil lezen. Maar e-readers kennen ze hier blijkbaar niet… En tot slot spendeerden we de middag in een wasserette. Daarbij boekten we iets heeeeeel leuks voor volgende week, maar daarover meer in de volgende blog!

Na al deze klusjes konden we Mérida eens gaan bekijken. Het was Noche Mexicana op het plein, dus met een lokaal biertje in de hand keken we naar traditionele dans- en zangoptredens uit alle hoeken van Mexico.

Zondag 9 april

Bij de Free Walking Tour kregen nog meer van Mérida te zien. Een gezellige stad met veel leuke pleintjes en een hoop schaduw. De adel die hier eind 1800 aan de macht was, vond dat Europese steden meer allure hadden dan steden aan deze kant van de wereld (tja, geef ze eens ongelijk 😉). Daarom vind je hier veel gebouwen die net zo goed in Parijs of Wenen hadden kunnen staan, gemaakt van Europese stenen. En een laan naar voorbeeld van de Champs-Élysées.

Uiteraard hadden we het weer tyfusheet, dus zochten we een camping met cenotes uit. En die waren echt supervet! Voor de eerste moest je een paar meter afdalen in een grot, waarna je heerlijk koel, diepblauw water vond. De tweede was een stuk verderop. We werden erheen gebracht in een soort tuktuk die keihard over de hobbelweggetjes reed. Lekker stuiteren achterin, haha! Deze cenote was meer een sinkhole, waarbij je het water bereikte met een gammele houten trap. Ook mooi!

Maandag 10 april

’s Ochtends deden we aan pre-afkoelen (het koud krijgen zodat je het hopelijk later minder heet hebt) in de cenote. Onderweg zijn we even gaan kijken (niet gaan zwemmen) bij een cenote in een lage grot, waar mijn zonnebril de wedstrijd met het grotplafond verloor. Top, die kan ook op de lijst met ‘dingen die deze reis kapot gaan’…

We waren onderweg naar Izamal, oftewel de gele stad. Alle gebouwen zijn hier lichtgeel, mediumgeel of donkergeel. Waarom weet niemand, maar het ziet er wel charmant uit! We hebben lekker geluncht in een Maya-restaurant, even rondgelopen en veel frustratie gehad over dat heeeele leuke ding dat we voor komende week geboekt hadden, maar wat toch nog niet geregeld bleek te zijn. Maar het is uiteindelijk goedgekomen.

Dinsdag 11 april

Vandaag bezochten we een modern wereldwonder! Oftewel: Chichen Itza, een gigantische Maya-stad die wonderbaarlijk goed bewaard is gebleven. Om 8 uur stonden we bij de ingang ‘om de grote drukte voor te zijn’, maar dat hadden 1000 andere mensen natuurlijk ook bedacht 😜

Chichen Itza is gebouwd tussen 750 en 900. We bekeken de hoge tempel, die zo gebouwd is dat het bij de lente en herfst-equinox lijkt alsof er een slang over de trappen naar beneden kruipt. Verder zagen we de zuilengalerij (vroeger marktplaats), nog meer tempels, de administratieve gebouwen, het paleis voor de elite en het Pok-ta-Pokveld. Dat is een balspel dat gespeeld werd met een bal van maar liefst 4 kilo, die alleen met de heupen, knieën en ellebogen aangeraakt mocht worden. En dan proberen te scoren in hele hoge en behoorlijk kleine stenen hoepels. Won jouw team het potje? Dan volgde onthoofding van de aanvoerder! Het was bij de Maya’s namelijk een grote eer om door rituele offering in het hiernamaals te komen. Zo bleek ook uit de offercenote, waar mensen met rituele verwondingen ingegooid werden om te verzuipen. Ik zei het toch, die Maya’s waren echt hardcore.

We vonden weer een slaapplek bij een toffe cenote, waar je van 7 meter hoog in kon springen. Dat heb ik aan Allard overgelaten 😜. Ik ging lekker met de trap. In de cenote hadden we gezelschap van vleermuizen, vogels, vissen en schildpadden!

---

Dat waren onze eerste anderhalve week vanlife in Mexico! We hebben een hoop kleurrijke steden, Maya-ruïnes en cenotes gezien, precies wat we verwacht hadden op het Yucatan-schiereiland 😊 Yes, eindelijk onderweg!

Nu ik dit opschrijf en de foto’s terugzie, kijk ik er met plezier op terug. Maar, zoals je waarschijnlijk ook wel kan merken, was niet alles koek en ei deze dagen. De hitte was echt intens, wat genieten vaak erg lastig maakte. Er was geen ontkomen aan, bij elke stap dacht je ‘godsamme wat is het heet’. En samen met alle spullen die kapot gingen, processen die in Mexico toch wel heel inefficiënt gaan (zoals simkaarten opwaarderen en heeeele leuke dingen boeken), het gebrek aan echt mooie natuur, de vele vervallen dorpjes en veel onaardige mensen, voelden we ons vaak toch niet heel happy. Maar dat komt ongetwijfeld goed, en gelukkig onthoud je meestal vooral de leuke dingen! 😉

In de volgende blog: dat heeeeele leuke ding dat we geboekt hadden!