The hills are alive with the sound of Harleys

Deze blog is geschreven op de vliegvelden van Halifax en Toronto en online gezet in Kanaleneiland: we zijn weer thuis! Maar natuurlijk delen we ook onze laatste reisavonturen in de USA en Canada met jullie 😃. Wij moeten tenslotte ook nagenieten. We beginnen met de prachtige Black Hills in South Dakota!

Vrijdag 4 augustus

Goudkoorts, 1900. Vlak bij het dorpje Custer, in het hart van de Black Hills, South Dakota. Twee jonge mannen voelen koude lucht uit een gat in een rotswand stromen en blazen de opening op met dynamiet. Ze hopen goud te vinden, maar al snel wordt duidelijk dat ze geen geluk hebben. Wél ontdekken ze een grot met bijzondere kristallen van calciet aan de wanden, en ze noemen ‘m de Jewel Cave. Dan maar geld verdienen aan toeristen rondleiden!

De Jewel Cave is – naast dus die kristallen aan plafonds en muren – ook bijzonder omdat het één van de langste grotten ter wereld is. Ze hebben tot nu to 350 kilometer aan gangenstelsels ontdekt en op basis van berekeningen aan de luchtverplaatsing in de grot vermoeden ze dat dit pas een paar procent is. Dat zou dit de langste grot ter wereld maken! Althans… als je de lengte van alle zijgangen bij elkaar optelt. Mocht je Allard een kwartier lang willen horen beargumenteren over dat dit dus níet de langste grot is, begin er vooral over 😂

We hadden de ‘historische tour’ geboekt. Met een ranger, gekleed in een zeer onflatteus historisch rangerkostuum, daalden we af in de grot, met alleen olielampjes als lichtbron. Althans, deze werkten op LED, want echte vlammetjes zijn natuurlijk te gevaarlijk. We gingen behoorlijk diep de grot in over bizar steile houten trappen en moesten af en toe flink bukken. Mijn claustrofobie wist ik vakkundig weg te drukken. De tour was leuk, maar het viel wel een beetje tegen dat de meeste diamanten superstoffig waren dus niet echt bright shineden 💎. En tja, het was een grot. Maar toch hebben we ons prima vermaakt.

Eenmaal boven de grond bleek dat we precies een hoosbui hadden ontweken, top. Het valt je vast op op de foto’s: we dragen lange broeken, truien en de lucht is grijs. Dat hebben we al sinds februari amper gezien! Maar aangezien de thermometer tot op dit punt in de reis op zeker 80% van de dagen minstens 30 en vaak zelfs meer dan 35 graden aantikte, vonden we dit helemáál niet erg…

Tijd voor een burger en een biertje in Custer en als toetje een ijsje. We blijven ons zelfs na al die maanden reizen door Amerika verbazen over de portiegroottes. We bestelden een kinderijsje en kregen het equivalent van toch zeker 3 à 4 Nederlandse bolletjes!

Zaterdag 5 augustus

Voor vandaag stond Wind Cave National Park op het programma. Nog een grot dus, bijna even ‘lang’ als de Jewel Cave, waar het blijkbaar hard waait. Alleen was de lift kapot en ging dit feestje niet door. Even googlen leerde dat deze grot vaker dicht dan open is door liftproblemen en dat het ook wel eens gebeurt dat de lift besluit kapot te gaan als er nog mensen de grot uit moeten 😅

Dan maar door naar het volgende onderdeel van deze Black Hills Roadtrip: Custer State Park. Wow, súpermooi! Allemaal ‘blobs’ en spitse torens van graniet, die door de aanwezigheid van het mineraal mica glitterden als een vampier in zonlicht 🧛🏻. Echt een Game of Thrones filmlocatie. We wandelden tussen de buien door wat rondjes en reden een prachtige route.

We waren in goed gezelschap van honderden te dikke mannen met witte baarden, spijkerbroeken en leren jasjes met patches erop (en een paar vrouwen die er minus de witte baard hetzelfde uitzagen). We waren precies in de Black Hills tijdens de Sturgis Ralley, oftewel het grootste biker-evenement ter wereld waar maar liefst – hou je vast – 500.000 motorrijders op afkomen! De straten werden gevuld met decibellen afkomstig uit honderden Harley Davidsons en de Trump-shirts tierden welig.

’s Middags brachten we een bezoek aan The Mammoth Site, waar (je raadt het nooit) heel veel mammoetbotten zijn opgegraven. In de introductiefilm leerden we waarom dat er juist hier zoveel zijn. In de mammoettijd was er op deze plek een meertje waar alle mammoeten lekker kwamen drinken 🦣. Alleen was de rand van het meertje van een gesteentesoort die erg glad werd. En dus kukelden al die arme mammoeten het water in als ze een slokje wilden nemen! Het water was diep en de rand was glad, en zo werd dit meertje een waar mammoetmassagraf. Zo tragisch! Voor de mammoeten dan, want voor archeologen is dit natuurlijk de jackpot.

De opgraving was erg cool om te zien. Echt overal lagen botten, kiezen en hier en daar hele schedels met slagtanden. In de aarde zag je precies de rode, gladde rand van het vroegere meertje en alle sedimentlagen waar de mammoeten langzaam in begraven werden. Zelfs een rimpeling in die lagen waar een mammoet gestaan had!

Zondag 6 augustus

Stonden we vorige week nog in een bergschaapfile op een wandelpad, deze ochtend versperden een paar honderd bizons de weg! We speelden zo’n 20 minuutjes voor bizonhoeder, waarbij ons busje samen met de gigantische mannetjes de kudde vrouwtjes en jongen verder de weg over dreef. Echt heel cool om deze dieren van zo dichtbij te zien. De motorrijder achter ons vond het denk ik iets minder relaxt, want deze ‘fluffy cows’ kunnen best gevaarlijk zijn.

We reden nog een mooie route door het Custer State Park, en na een tunnel doemde in de verte het doel van vandaag op: vier hoofden in de bergwand, oftewel Mount Rushmore. Héél gek gezicht! Even later stonden we vlak onder dit monument. Het was euh… tsja, wat zullen we er eens over zeggen.

Knap gemaakt hoor, absoluut. Dat vinden de Amerikanen zelf ook, want er was een heel museum over dit ‘engineering marvel’ en de beeldhouwers. De hoofden zijn gemaakt door met dynamiet stukken rots weg te blazen. Fun fact is dat de bouw op maandagochtend altijd stil kwam te liggen doordat de stroom uitviel. Wat bleek? Alle vrouwen in het nabijgelegen dorp deden op maandagochtend de was!

De vier presidenten in de rotsen zijn George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore Roosevelt. Die zijn gekozen omdat ze symbool staan voor respectievelijk het stichten, uitbreiden, stabiliseren en toekomstbestendig maken van de Verenigde Staten van Amerika.

Het was best cool om een keer te zien en het museum zette de geschiedenis van de VS mooi beknopt op een rijtje. Maar dan wel zó beknopt dat ze achterwege lieten te melden dat dit monument gemaakt is in gebied dat heilig is voor de Indianen die hier woonden. Die hadden de belofte gekregen dat ze altijd van dit land gebruik mochten maken. Maar toen er goud gevonden werd, was die belofte snel vergeten. Nu staan dus de gezichten van vier presidenten, die allemaal zo hun rol hadden in het verjagen, discrimineren en uitroeien van de oorspronkelijke bewoners van Amerika, in deze heilige rotsen en zijn de Indianen ergens in de kleine lettertjes weggemoffeld in de teksten bij dit monument. Zoals mensen op berichtenplatform X (het voormalige Twitter) altijd zo mooi onderbouwd zeggen: ‘ik vind daar wat van’.

Omdat vandaag toch in het teken stond van alle Amerikaanse kijk-eens-hoe-geweldig-wij-zijn arrogantie, aten we ook maar een hotdog. (We vinden Amerika in veel opzichten een fantastisch land hoor, maar het probleem is vaak dat ze dat zelf ook vinden 😂).

Maandag 7 augustus

In de stromende regen reden we Badlands National Park binnen. Vernoemd naar het onvruchtbare en onbegaanbare land. Vier jaar geleden bezochten we de Badlands in Canada en dat was erg mooi! Deze mochten er ook wezen, met allerlei kleuren. Groen grasland met daaronder grijze, gele en roze lagen steen. In het eerste deel van het park reden we door het grasland en keken we vanaf verschillende uitzichtpunten naar de badlands ‘onder ons’. We zagen ook weer wat bizons, überschattige prairiehondjes en beesten waarvan we niet zeker weten of het schapen of antilopes waren.

Nou maakte ik gister grapjes over hoe geweldig de Amerikanen zichzelf vinden, maar ik ga ze hier toch wel even een veer in de reet steken. Want ze kunnen wel écht goed national parks ‘maken’. Kijk, ze hebben geluk met al die mooie natuur op hun stuk aarde, maar ze doen er ook echt wat mee. In elk national park waar we komen, zijn er mooie wegen en wandelroutes en krijgen ze het voor elkaar dat je precies weet hoe het landschap in elkaar zit. In Badlands National Park kwam dit tot uiting doordat ze de weg zo hadden gemaakt dat we na een ochtend ‘bovenop’ de badlands een stuk naar beneden reden en zo ineens ‘middenin’ de badlands reden, met het grasland boven ons. Een heel ander perspectief! Ook liepen we een leuke (en modderige) route waarbij we een lange ladder beklommen door verschillende lagen van de badlands. Mooi park dus weer!

---

In de volgende blog vertellen we jullie over onze laatste weken in de US of A, die helaas was minder spannend waren dan al het voorgaande. Maar genoeg te vertellen uiteraard. Wij zijn intussen druk bezig om al onze spullen in huis weer een plekje te geven, vrienden en familie te knuffelen, weer een beetje te landen in het herfstachtige platte Nederland en hagelslag op lekker brood te eten. Maar tussendoor vinden we ongetwijfeld tijd om ons reisverhaal af te schrijven!