Do go chasing waterfalls

We lopen een beetje achter met de blog… maar we doen zo veel en de camera draait overuren. Die arme Allard is uren bezig met foto’s uitzoeken, bewerken en rechtzetten (blijkbaar is wat ik recht vind niet horizontaal). Amerika is gewoon zó mooi! Deze keer zagen we gigantische bomen, deden we erg veel moeite om watervallen te zien, leerden we over de goudkoorts in Californië en bezochten we bergen met gekke uitsteeksels. Geniet van het vervolg van onze roadtrip, dat hebben wij immers ook gedaan 😊

Zondag 11 juni

Jee, het eerste National Park van deze reis! De Redwoods. Deze stond niet op de planning omdat ‘ie nogal onhandig op de route lag, maar een paar dagen geleden bedachten we dat we toch echt zelf de route bepalen en hier gewoon lekker heen zouden rijden ✌🏻

Wat is er dan te zien in de Redwoods? Nou, bomen. Hele. Grote. Bomen. Op de vorige reis zagen we in Sequioa National Park al gigantische sequioa’s, maar die waren naast hoog vooral dik. De sequoia-soort in de Redwoods is dun(ner) en HOOG. En sommige bomen zijn wel 2000 jaar oud! 🌲

We liepen op verschillende plekken een rondje, waarbij om de tien minuten één van ons zei ‘Jezus, die bomen zijn echt hoog’, als we weer even bewust keken. Ook liepen we met een park ranger een rondje en leerden we van alles over de Sequioa sempervirens. Bijvoorbeeld dat de bomen zichzelf kunnen klonen. Vaak op de grond, waardoor er twee of meer hele grote bomen vlak naast elkaar groeien en ook met elkaar vergroeien. Maar regelmatig ook tientallen meters boven de grond. Groeit er 40 meter boven de grond ineens een gigantische boom uit de stam van een nog gigantischere boom! Bi-zar. Dode redwoods zijn trouwens een bron van nutriënten, dus waar een dode boom ligt of staat groeien allemaal andere boomsoorten op het dode hout. Zo krijg je bomen die netjes op een rij groeien (als de dode redwood omgevallen is) of boompjes die tientallen meters boven de grond bovenop de dode boomstam groeien.

Maandag 12 juni

Als dwergen liepen we nog meer rondjes door het woud. Mocht je ‘heel hoog’ te vaag vinden: deze bomen zijn dus 120 meter hoog. Dat is net zo hoog als de Domtoren! 😮

Bij het visitor center luisterden we naar een ranger die vertelde over het herstellen van het bos. Redwood is heel sterk hout en dus zijn er vroeger heel veel van die prachtige giganten gekapt. Ondanks dat je wel 20 huizen kunt bouwen uit één boom, zijn er zo hele stukken bos verdwenen. De National Park Service probeert de gekapte stukken bos weer zo te herstellen dat het qua samenstelling lijkt op ‘origineel bos’. In de gekapte stukken groeien inmiddels ook weer heel veel nieuwe bomen, maar die staan te dicht op elkaar en concurreren hard om zonlicht en nutriënten, waardoor de bomen zwak zijn. Ook andere plantensoorten kunnen op deze manier niet groeien, waardoor dieren niet de juiste leefomgeving hebben. Juist door het kappen van een deel van de bomen hopen ze een natuurlijker bos te creëren. Ze weten niet of dit de juiste manier is en doordat de bomen zo vreselijk oud worden, weten onze achterachterkleinkinderen misschien of het een beetje gelukt is. #biologielesvoorbij 👩🏼‍🏫

’s Avonds trakteerden we onszelf op ongekende luxe: een camping met ongelimiteerde warme douche! 🚿

---

Dinsdag 13 juni

Omdat we naar de Redwoods-op-onhandige-plek waren gereden (no regrets), moesten we vandaag weer een heel end terug naar het oosten rijden. Onderweg kwamen we door nóg een redwoodbos, dorpjes waar men in Bigfoot gelooft (of daar in ieder geval geld mee weet te verdienen), de Highway 101 (een mooie kustweg waar we vorige keer ook al een ander deel van reden) en Glass Beach. Dat laatste is een strand dat vroeger als afvaldump werd gebruikt, waardoor er nu roestige auto-onderdelen en mooi rond geërodeerde stukjes gekleurd glas te vinden zijn. Je mag dat niet verzamelen omdat het ‘historisch erfgoed’ is, maar gezien de hoeveelheid mensen met yoghurtemmertjes vol gekleurd glas houdt niemand zich daar aan. Ook een beetje onzinnig: je zou toch zeggen dat iedereen zo het strand weer opruimt?

Woensdag 14 juni

Na de Alabama Hills in Californië en Virginia City in Nevada liepen we vandaag door Nevada City in Californië. Volg je het nog? Het was een leuk oud mijndorpje. Ook namen we een kijkje bij de oude goudmijn verderop. De oude maquette waarop ze bijhielden waar alle mijnschachten liepen en waar het meeste goud gevonden was, maakte de meeste indruk. De mijn was bijna drie kilometer diep! Krijg al claustrofobie bij de gedachte.

Omdat we door een wijngebied reden, proefden we wijn. Zo simpel is dat 🍷

Donderdag 15 juni

’s Ochtends keken we rond in een ander oud goudmijndorpje. Het zag er erg leuk uit, maar er was verder helaas niet echt iets te doen.

Aan het eind van de middag reden we het National Park in waar ik enorm naar uit had gekeken: Yosemite. Pwoâh, wat vond ik dat vorige keer mooi en wat wilde ik dat graag nog een keer zien. En wat was het… DRUK. Holy shit. Heel mooi. Maar drúk. Met heel veel geluk wisten we een parkeerplek te bemachtigen en konden we even rondkijken. Door de Valley, waar de Mercer River lekker buiten z’n oevers was getreden door de vele sneeuwval van afgelopen winter. En langs de hoge Yosemite Falls en de iconische granieten rotswanden Half Dome en El Capitan.

Van het uitzicht was ik absoluut weer compleet ondersteboven, maar toch was ik teleurgesteld. Dringen voor een parkeerplek, over de hoofden lopen, en om te slapen moesten we een uur het park uitrijden, want op de camping was geen plek voor ons. Het voelde heel onwelkom. Misschien had ik ook iets te hooggespannen verwachtingen 🙃

Vrijdag 16 juni

Om 6 uur de wekker en BAM rijden met die bus. Op naar de parkeerplaats, waar we net op tijd waren voor een plekje… Je moet er wat voor over hebben, wil je Yosemite zien in het hoogseizoen.

Vandaag deden we echt iets vet stoers: een heftige hike naar de bovenkant van de Upper Yosemite Fall, de hoogste waterval van Noord-Amerika. Voelde me helemaal outdoor in m’n sportbroekie en wandelschoenen. En bizar steil pad met ontelbaar veel haarspeldbochten leidde ons naar een uitzichtpunt over de vallei. Dat was echter slechts een rustpuntje. Gelukkig liep het pad hierna ook nog even plat én werden we lekker verkoelend natgespetterd door de waterval. Hierna ging het pad weer genadeloos steil omhoog. Maar na 3 uur, 6 lengtekilometers en 1000 hoogtemeters stonden we als echte winnaars bovenaan de Upper Yosemite Falls! Hoog man. Moe maar hélemaal blij. Oh, wat vind ik* Yosemite mooi 😍

De terugweg was via hetzelfde steile pad. En ja, dat hebben we gevoeld. Eenmaal in de vallei staken we onze voeten gelijk in de ijskoude rivier.

* Allard vindt Yosemite dus niet zo bijzonder. Overdrijf ik of onderdrijft Allard? Oordeel zelf maar aan de hand van de foto’s en laat ’t weten in de comments 😋

Zaterdag 17 juni

Hoogseizoen én weekend… toen we om 8 uur van onze slaapplek wegreden, kwamen gelijk in een kilometerslange file naar de ingang van Yosemite. Binnen een paar seconden maakten we het besluit om daar niet in te gaan staan en de andere kant op te rijden. Ik kan niet ontkennen dat ik hier hoogst kinderachtig op reageerde (‘maar ik wilde nog een wandeling maken en een T-shirt kopen en een stempel in m’n boekje zetten’ snikte ik). Dat we nog 10 minuten langs een file voor de ingang van het park reden, maakte het een klein beetje beter. Die mensen moeten echt úren in de rij hebben gestaan om binnen te komen, en no way dat ze dan konden parkeren.

Dus, in plaats van mooie watervallen en gigantische granieten rotswanden zagen we vandaag een wasserette en een supermarkt en lazen we een boek. Én opperplanner Allard maakte een nieuw plan…

Zondag 18 juni

Wederom ging om 6 uur de wekker en sjeesden we gelijk Yosemite in, waar we met dank aan Allards assertieve rijstijl om half 8 een van de laatste parkeerplaatsen wisten te bemachtigen. Missie geslaagd! Tijd voor ontbijt.

We maakten vandaag dezelfde wandeling als vorige reis: de Mist Trail. Een (alweer) steil pad bracht ons naar een hoge trap langs de Vernal Fall. En waar ik vorige keer schreef dat de Mist Trail z’n naam eer aandeed omdat we door de druppels van de waterval liepen, hadden ze dit seizoen de trail beter kunnen omdopen tot ‘Heavy Rainstorm Trail’. Het begon met een paar spetters maar al snel konden we niks meer zien behalve onze voeten op de traptreden. Zeik- en zeiknat kwamen we boven. Ik vond het machtig mooi. Allard bleek meer van suiker gemaakt te zijn 😜

’s Middags liepen we door de vallei en scoorde ik ansichtkaarten, een bumpersticker, een stempel voor in m’n boekje en een T-shirt. Helemaal in m’n nopjes 🥰. Met deze Yosemite-fangirlartikelen op zak konden we met een gerust hart het park verlaten, maar waar we er gister vanwege file niet in kwamen, kwamen we er nu om dezelfde reden niet uit. Dat werd dus koken op de parkeerplaats van El Capitan (die gigantisch hoge rotswand waar de al even iconische klimmer Alex Honnold zonder touw naar boven is geklommen). Rond 21:00 was de file opgelost en zwaaiden we Yosemite echt gedag.

Maandag 19 juni

We mochten uitslapen van onszelf! En pannenkoeken als ontbijt eten, luieren en een ijsje kopen. Echt aardig van ons. Het enige wat we moesten, was een stuk rijden en naar de Walmart. We eindigden de dag op een camping van staatsbosbeheer met heerlijk warme douche, picknicktafels, WiFi en een schattige kat. En dat alles voor $10! Vanlifen in Amerika is fantastisch.

Dinsdag 20 juni

Volgende National Park: Pinnacles! Vernoemd naar de gekke puntige rotsuitsteeksels op de bergen. Bij het visitor center vroeg een medewerker wat we wilden zien. ‘Alles’ zeiden we, ‘en we hebben alleen vandaag’. Dat werd dus weer een lange rit met de benenwagen.

Vol goede moed en met een rugzak vol water en snacks gingen we op pad. Door het bos, over zandpaden en toen omhoog richting de pinnacles. Onderweg zagen we twee slangen en in de verte vloog een Californische condor. (Haar naam is Connie, hebben we vernomen, en ze heeft nu een prachtige woonplek bij Femke en Jeroen in Berkel en Rodenrijs 😘)

Eenmaal tussen de rotsen begon het leukste deel van de wandeling: langs relingen, over uitgehouwen traptreden en onder de rotsen door. Daarna liepen we alle 500 eerder gestegen meters in één keer naar beneden en moesten we door een grot klimmen. Wat een avontuur! Hierna werd de route saaaaaaai en moesten we helaas nog 7 van de 15 kilometer door een bos lopen. De moed zakte ons een beetje in de schoenen, maar we hebben het gehaald. Ondanks de tweede helft vonden we Pinnacles een heel mooi en leuk park!

---

Nou, ik ben benieuwd: vinden jullie Yosemite ook zo mooi? Of een beetje saai? We horen het graag, haha!