You’re hot then you’re cold

Terug in het land waar alles groot is! Van de wegen en nationale parken tot de verpakkingen in de supermarkt en de supermarkt zelf. Vanuit de Mexicaanse Baja California reden we het ‘gewone’ Californië in en waren we terug in het voor ons vertrouwde Amerika. Daar maakten we een prachtige roadtrip door de Eastern Sierras, waarbij we nogal vaak van temperatuur wisselden.

Woensdag 31 mei

Toch een beetje zenuwachtig reden we naar de grens. Het grote grenshek tussen Mexico en de VS wachtte ons op. Nog een laatste Mexicaanse procedure – het annuleren van de importverklaring van de bus – wat verrassend soepel ging. Een halfuurtje filerijden voor de grenscontrole en toen… stonden we binnen een minuut in de US of A! Huh? We hadden ons toch wel voorbereid op wat vragen over wat we kwamen doen, maar de chagrijnige douanebeambte die we troffen had duidelijk geen zin in z’n werk. Nou, prima voor ons! Hallo Amerika! 🇺🇸

En wat doe je als je in Amerika bent? Allereerst internet regelen, want zonder internet zijn deze millenials natuurlijk nergens. En daarna… een hamburger eten. Dat vonden we wel een mooi begroetingsritueel voor dit land 🍔

We reden even de stad in en stonden zo ineens op dezelfde plek als vier jaar geleden. Zo gek, we gingen er toch vanuit dat zo’n avontuur once-in-a-lifetime was, maar daar stonden we dan opnieuw aan het strand van San Diego! Het voelde gelijk weer vertrouwd om in Amerika te zijn. Zeker toen we hetzelfde deden als vorige keer dat we hier waren: naar de drive-in bioscoop. Alleen keken we vorige keer horrorfilms en gingen we deze keer voor De Kleine Zeemeermin 🧜🏾‍♀️ 😅

Donderdag 1 juni

Oh ja, wat zijn de wegen hier breed! Oh ja, wat zijn hier een hoop winkels! Oh ja, wat rijden mensen hier in gigantische auto’s! Oh ja, wat zijn hier een boel verkeersborden! Het was weer even wennen aan de ‘heftigheid’ van Amerika.

We deden een dagje rustig aan: boulderen en koffie drinken. In de tussentijd dachten we na over de route die we zouden nemen. Natuurlijk wisten we die wel globaal, maar nu stonden we op het punt dat we daadwerkelijk links- of rechtsaf moesten rijden. Ik was vandaag ook bezig met de vraag of we er wel goed aan deden om weer naar Amerika te gaan, want we hebben vorige keer de highlights al gezien, en wat nou als de minder bekende dingen saai zijn, en wat nou als we ergens heengaan waar we al zijn geweest en het valt tegen… Allard vond maar dat ik me aanstelde en inmiddels kan ik zeggen dat die jongen uiteraard weer eens gelijk had 🙃

Vrijdag 2 juni

Onze arme bus kreeg na alle stoffige Mexicaanse wegen eens een grondige wasbeurt. Zijn natuurlijke kleur blijkt wit te zijn! 😱 Met schone bus begonnen we dan echt aan onze Amerikaanse roadtrip. We verlieten het frisse San Diego en tijdens de vier uur durende rit gingen de truien uit en de korte broeken aan.

In de hete woestijn aangekomen bezochten we het Red Rock Canyon State Park, waar we een klein rondje liepen tussen de rode rotsen met bijzondere vormen. Een mooi contrast met de verder bruingele woestijn. Op ons kampeerplekje even verderop lagen dan weer heel veel zwarte rotsen, van de vulkaan naast ons…

Zaterdag 3 juni

… Door smeltwater van gletsjers uit de hoge bergen, aan de andere kant naast ons, is er in die zwarte rotsen een kleine canyon ontstaan. Een mooi wandelingetje voor het ontbijt.

Die hoge bergen naast ons vormen de Sierra Nevada bergketen. Aan de westkant daarvan liggen Yosemite en Sequioa, de national parks waar we op de vorige reis in de sneeuw stonden. De komende week zouden wij aan de oostkant van de Sierras naar het noorden rijden. Een bizar contrast: die hoge Sierras met naaldbomen en sneeuw op de toppen, en wij stonden in de bloedhete, kale woestijn! Het grappige is dat je door die woestijn allemaal mensen met ski’s op het dak naar het noorden ziet rijden en mensen met een surfplank naar het zuiden.

In het dorpje Lone Pine werden we helemaal gelukkig, want er was een visitor center met duidelijke informatie en een park ranger en bumperstickers en ansichtkaarten ❤️. In Amerika zijn ze enorm goed in het organiseren van de natuur en informatie daarover geven. Zo weet je altijd precies hoe de natuur is ontstaan en waar je mooi kunt wandelen of rijden. En er zijn overal wc’s, wat ook wel handig is als je die zelf niet hebt. Allemaal dingen die we in Mexico toch wel gemist hebben (en ook in Europa kunnen ze hier zeker wat van leren).

Al die informatie maakt hongerig, dus trakteerden we onszelf op lunch in een oer-Amerikaans café met country-muziek. Echt iets wat je in de film ziet, maar het is hier gewoon echt. En over films gesproken: in dit gebied, de Alabama Hills, zijn vroeger heel veel westernfilms geschoten 🤠. We bezochten het museum hierover en kwamen erachter dat we letterlijk geen enkele film ervan hebben gezien, maar het was toch leuk.

Natuurlijk bekeken we die Alabama Hills ook in het echt: allemaal rode rotsen die onder de grond rond zijn geërodeerd en toen boven de grond zijn gekomen. De scenic route bracht ons vanzelf ook de Sierras in en binnen 20 minuutjes stonden we niet meer in woestijn maar met onze voeten in de sneeuw. Met uitzicht op Mount Whitney, de hoogste berg van mainland VS (4416 meter). En dan te bedenken dat je slechts 130 kilometer verderop het laagste punt van Noord-Amerika vindt (daarover meer in een volgende blog). Vanaf het hoge uitzichtpunt hadden we mooi overzicht over de Alabama Hills beneden in de vallei.

Een lang verhaal, maar hopelijk blijkt hieruit hoe enthousiast we zijn om weer terug in Amerika te zijn. Het is ongelooflijk hoe de natuur hier zoveel contrasten heeft gevormd en hoe de Amerikaanse versie van Staatsbosbeheer het voor elkaar krijgt om alles zo informatief en toegankelijk te maken. En kijk ook gewoon even naar de foto’s van onze prachtige slaapplek in de Alabama Hills 😍

Zondag 4 juni

We gingen gezellig mee met een park ranger die van alles vertelde over de westerns die hier gefilmd zijn en die we dus niet gezien hebben. Ze had foto’s mee van die oude films en zo konden we precies zien bij welke rots een scène gefilmd was. Ook wees ze ons op ‘historical trash’: na het filmen dumpten ze alles wat ze niet meer wilden hebben gewoon in een kuil en dat ligt na 100 jaar nog steeds te roesten hier. Maar nu is het dus het cultureel erfgoed in plaats van afval.

De volgende stop was… een concentratiekamp. Euh ja. Een ongemakkelijk stuk Amerikaanse geschiedenis waar we allebei nog nooit over gehoord hadden. Na de aanval op Pearl Harbor in 1941 kwam al snel het bevel van de overheid om alle Japanners in West-Amerika én Amerikanen met een Japanse achtergrond in een ‘relocation center’ te plaatsen. Manzanar was zo’n centrum en binnen no-time werd hier een heel dorp uit de grond gestampt, waar 10.000 mensen hebben gewoond. Hoewel het leven er erg onzeker was (niemand wist of en wanneer ze ooit nog naar huis mochten), bleek uit de tentoonstelling ook hoe de Japanse Amerikanen hier snel een leven en bloeiende gemeenschap opbouwden. Erg interessant om hierover te leren.

Verder bracht deze dag: een Nederlandse bakkerij, een beef jerky winkel (vorige keer niet geprobeerd, maar deze ultra-Amerikaanse snack is erg lekker) en een koude slaapplek met een hele hete hot pool (door al die vulkanen komt hier kokend water uit de grond).

Maandag 5 juni

Een relaxdag met boekje lezen voor mij en wat busreparaties doen voor Allard, koffie drinken in het leuke wintersportdorp Mammoth Lakes en een avondwandeling waarbij we verrast werden door een sneeuw- en hagelbui, waarna we weer opwarmden in die hete hot pool. Jawel, je leest het goed, gister zweten in de woestijn en vandaag in een wintersportdorp. Je kan hier van oktober tot juli skiën 😮

Dinsdag 6 juni

We ploegden 3 kilometer door de sneeuw om een vulkaankrater te zien. Het was het gezwoeg niet echt waard want we waren niet erg onder de indruk. Een stuk verderop liepen we een rondje om June Lake, wat leuker was. Tot slot bezochten we het visitor center van Mono Lake. Morgen meer over dit meer! Toen was op de een of andere manier de dag alweer voorbij.

Woensdag 7 juni

Mono Lake dus! Een groot zoutwatermeer dat een overblijfsel is van toen hier ooit een zee was. Doordat het water nergens naartoe kan (behalve verdampen), werd dit meer al ‘snel’ twee keer zo zout als de zee. Er is maar weinig leven dat dat aankan, dus leven hier planten en dieren die nergens anders voorkomen (algen, garnaaltjes en vliegjes, niet de hoogste aaibaarheidsfactor 😋). Ook is het meer een rust- of broedplaats voor veel trekvogels, die we bespioneerden met de verrekijker.

Sinds de jaren ’40 wordt vrijwel al het zoete water in de vallei waar Mono Lake in ligt naar Los Angeles afgevoerd. Bizar toch? Die stad haalt gewoon ál het water uit een toch al behoorlijk droge woestijn… Gevolg: het meer is veel kleiner geworden en is inmiddels maar liefst drie keer zo zout als de zee. Dat gaat niet goed jongens… Denk aan de garnaaltjes! 🦐

De natuur is bij Mono Lake ook weer eens in party-mode gegaan. Van onder de bodem komt zoet water het zoute meer in. Calcium in het zoete water reageert met alkaline in het zoute water, waardoor er kalkstenen kolommen ontstaan: tufa’s. Echt weer zo’n bizar gezicht!

Donderdag 8 juni

We veranderden drie keer van plan, maar uiteindelijk werd het een dagje roadtrippen langs Lake Tahoe. Een populaire vakantiebestemming, maar Allard wist als een soort Max Verstappen de bus in een net lege parkeerplaats te draaien.

We maakten een wandeling naar een hoger gelegen meertje. Dat was leuk: een beetje inspanning maar niet té, en we waren wel even bezig maar ook weer niet heel lang. En het uitzicht was mooi. Na een zonnige ochtend wandelen sloeg ineens het weer om. Tijd voor een warme douche én warme chocomel!

We eindigden de dag in het dorpje Truckee, waar ze érg lekker bier maken. De pizza was ook lekker. Maar euh… vinden jullie 20 euro een normale prijs voor één pizza? De inflatie heeft hier ook toegeslagen, want naast pizza zijn de boodschappen ook schrikbarend duur. En ze weten ook wel wat ze moeten vragen voor activiteiten: mijn idee om te kanoën op Lake Tahoe ging al snel bij het grofvuil toen bleek dat twee uurtjes kanohuur 70 euro per persoon kost! 💸 Het helpt ook niet mee dat we in Californië (hip en rijk) zijn, dus hopelijk wordt het in andere staten beter. Diesel is hier trouwens nog steeds goedkoper dan in Nederland, dat dan weer wel.

Vrijdag 9 juni

’s Ochtends belden we gezellig met wat mensen thuis en keken we rond in Truckee. Even wakker worden, want de trein was vannacht drie keer met veel kabaal langs onze slaapplek gedonderd….

’s Middags verruilden we Californië voor de staat Nevada, waar we dan weer naar Virginia City gingen. Een stadje dat is ontstaan tijdens de zilverkoorts rond 1880 en waar dus heel veel ‘superoude’ gebouwen staan. We kregen een rondleiding door het huis van Mr. Mackey, die stéénrijk is geworden met zijn zilvermijn. Hij had zelfs de eerste telefoonlijn ter wereld, geïnstalleerd door Alexander Bell himself en het eerste doorspoelbare toilet op de Amerikaanse westkust (met bladgouden bloemetjes in de pot). Mr. Mackey is samen met zijn familieleden en bedienden ook na zijn dood in het huis blijven wonen. Ze worden regelmatig gezien door bezoekers. En door Johnny Depp, die hier omwille van een film een nacht zou slapen maar halverwege de nacht toch maar vertrokken is…

Dat het spookt in Virginia City staat wel vast, leerden we op onze spooktour die avond 👻. Ik kreeg een elektromagnetismemeter in m’n handen geduwd en moest roepen als die uitsloeg, want dan was er een geest aanwezig. Is niet gebeurd. Maar andere deelnemers aan de tour hadden meer geluk, want een meter sloeg uit, een pendel begon te zwaaien en op een radio hoorden we tussen de ruis door dúidelijk een stem. In het pikkedonker bezochten we ook de Washoe Club, een oude herensociëteit waar Mark Twain nog wel eens een biertje dronk. Volgens onze rondleider waren hier wel 50 geesten rond. Toevallig waren die vandaag rustig, maar ‘vorige keer…’ en ‘normaal gesproken…’. Het grappige was dat iedereen behalve wij dit gebeuren heel serieus leek te nemen. Maar eerlijk… ik zou er niet graag in m’n eentje rondlopen 😅

Wat ik ook nog wil vertellen maar niet in het verhaaltje past: we hebben wat gedronken in een bar die de ‘Bucket of Blood Saloon’ heet. Hoe vet is dat.

Zaterdag 10 juni

We deden even sportief in een boulderhal in Reno en maakten daarna een lange rit. Californië weer in, en terwijl jullie zaten te zweten in een hittegolf, reden wij door de verse sneeuw. Maar dat was een stukje verderop alweer voorbij en toen was het weer 30 graden 🧐. Iets met bergen, dat kennen wij als Hollanders natuurlijk niet.

---

Dat was weer een mooie roadtrip! We zijn net als vorige keer zo vaak verbaasd over alle verschillende landschappen die je hier in korte tijd kunt zien. Hopelijk vinden jullie het nog leuk om mee te lezen en te kijken, want terwijl ik dit schrijf hebben we alweer zo veel meer beleefd! Tot de volgende keer!