I think I’ve seen this park before

Huh, is dit nou een blog van de vorige reis? Neen! Maar de beelden komen je misschien wel bekend voor. We reden namelijk over dezelfde wegen als vier jaar geleden en bezochten een aantal dezelfde plekken. Deels omdat het op de route naar nog onbekende plekken lag, deels omdat sommige dingen zo mooi waren dat we het geen straf vonden die nog een keer te moeten aanschouwen.

Woensdag 21 juni

Een lange dag rijden, wat niet erg was omdat we zo lekker in de airco konden zitten. En het is interessant om te zien hoe het landschap verandert! Van de Golden Hills naar de hoge bergen van de Sierra Nevada en daarna de gortdroge woestijn in. We kruisten de weg waar we twee weken geleden waren, namen daar een andere afslag en reden toen ineens op de weg waar we vier jaar geleden waren!

In de absolute Middle of Nowhere – de woestijn in het dal voor Death Valley – parkeerden we de bus voor de nacht. Het was prachtig sterren kijken. We zagen ook Mars. Ik zei tegen Allard: ‘moet je je voorstellen dat we 80 zijn en dan gedwongen naar Mars moeten verhuizen, en dat ik dan tegen je zeg ‘weet je nog vroeger toen we bij Death Valley waren en Mars zagen en ik tegen je zei ‘stel je voor dat we 80 zijn en gedwongen naar Mars moeten verhuizen’ en dat dat een absurd idee was’’. Stel je voor hè.

Donderdag 22 juni

Death Valley stond vandaag dus op het programma. We hadden eigenlijk min of meer dezelfde dag als vorige keer, aangezien het te heet is om meer dan drie stappen te zetten. Ondanks dat de thermometer tijdens deze reis op andere plekken hoger is uitgeslagen dan hier, is Death Valley-hitte echt wel van een andere orde…

We namen een kijkje bij Starwars Canyon (deze keer geen geluk met straaljagers voor onze neus), reden gewoon een mooie route door het park, bleven lekker lang in de airco van het visitor center hangen, namen een kijkje bij Bad Water Basin (zoutvlakte met laagste punt van Noord-Amerika: 85,5 meter onder zeeniveau) en Devil’s Golf Course (gekke zoutformaties), tuften door Artist’s Palette (prachtig gekleurde bergen) en reden de bergen op voor een mooi uitzicht over de hele vallei. Wel nieuw op het program: de zandduinen en werktuigen van een oude Borax-mijn.

We eindigden deze hete dag zelfs op dezelfde slaapplek als vorige reis, maar helaas bleek de bijbehorende hotpool leeggepompt te zijn. Allard was zwaar teleurgesteld.

Vrijdag 23 juni

Na drie weken Amerika hadden we alleen nog Californië gezien. Tijd voor een nieuwe staat: Nevada. We bezochten de Red Rock Canyon, waar (je raadt het nooit) rode rotsen te zien waren. Maar dan ook echt heel erg rood. We reden de scenic route door het park en sloegen alle wandelingen over. Veel te heet hier 🥵

Daarna was weer tijd voor een oude bekende: het idiote Las Vegas! We vonden het vorige keer fantastisch om alle bizarheid in ons op te nemen, maar waren het erover eens dat het leuk voor één keer was. Waarom we er dan toch heen reden? Onze favoriete countryzangers Carrie Underwood (in ons huishouden beter bekend als Karrie Onderbroek 🩲) trad er op! Bekend van de knaller Before He Cheats en de parel Jesus Take The Wheel, luister tijdens het lezen lekker naar deze hits. Het is rock-country, dus verwacht geen teksten over tractors en paarden.

In het gigantische Resorts World (meerdere hotels, casino’s, clubs, bars, winkelcentra en theater in één) namen we plaats voor de show. Uiteraard wilden we daar graag een drankje bij, maar bij het zien van de prijzen besloten we samen één cola light te delen. Dat kostte alsnog $16. Tsja, moet je daar nou om huilen of gewoon maar om lachen? Maar het pakte goed uit, want onze aardige concertbuurman doneerde een flinke scheut whiskey 👌🏻

We werden getrakteerd op een spectaculaire show met lasers, bewegende podiumdelen, dansers, acrobaten, glitterpakjes en baljurken, een brandende auto en als afsluiter een gigantische stellage met nepregen. En natuurlijk Carrie, die de sterren van de hemel zong. We luisteren er een beetje ironisch naar, maar ze kan wel écht goed zingen en het was echt een goede show.

Na afloop was het pas 22:00, veel te vroeg om te slapen voor Vegas-begrippen, dus liepen we weer een heel stuk over de Strip. We zagen: heel veel reclameborden, dronken en bewusteloze mensen op straat, casino’s, zwervers, de Eiffeltoren en de Trevifontein, reclamefolders voor escorts uitgedeeld door meisjes met plakkertjes op hun tepels… Het is me wat. Vorige keer hebben we echt heel veel lol gehad om alles, maar nu we het een tweede keer zagen, vonden we het toch vooral een trieste bedoening. Maar alsnog écht verwonderlijk hoor. Het hoogtepunt was trouwens de vulkaanuitbarsting bij het hotel The Mirage 🌋. Na het op een haar na missen van de uitbarstingen van zowel de Flaljublnogwat in IJsland en de Popocatepétl in Mexico pakken ze ons dit niet meer af!

Zaterdag 24 juni

Misschien weet je nog van vorige keer dat we een poging deden om te slapen in een parkeergarage in Las Vegas? Haha, dat werkte dus niet. Veel te veel herrie, te heet en een lijk in de auto naast ons… Deze keer hadden we daarom met voortschrijdend inzicht van tevoren een hotel geboekt. Ik riep heel enthousiast ‘maar dan wil ik wel in dat hotel met die achtbaan!’, maar aangezien je nu weet wat een cola light kost in Las Vegas, snap je dat we in een iets saaier hotel verbleven (wel met zwembad). We maakten maximaal gebruik van de uitchecktijd, lazen een boek in een koffietentje tot de ergste hitte voorbij was en deden verder niks. Even bijkomen hoor.

Zondag 25 juni

De Valley of Fire dankt zijn naam aan zowel de kleuren van de rotsen als de temperatuur 🔥. Vooral vanuit de auto gekeken dus, maar het was echt enorm mooi! Rode rotsen met paarse, gele, witte en roze strepen erin. Op sommige plekken waren de rotsen bedekt met een zwarte laag van algen, bacteriën en schimmels, waar de indianen die hier vroeger woonden tekeningen in hadden gemaakt. Verder zagen we bighorn sheep! 🐏

Hierna reden we Nevada alweer uit en via een klein stukje Arizona kwamen we in Utah terecht. Op bekend terrein: bij Zion National Park. We zochten alvast wat wandelroutes voor morgen uit en keken onder het genot van een koud biertje hoe honderden wandelaars verhit maar tevreden het park uit liepen. Zo grappig om weer op precies dezelfde plek te zijn als in 2019! Mooie herinneringen en er dan gewoon nog een keer naartoe kunnen, fantastisch #blessed.

Maandag 26 juni

Van het drukke Yosemite geleerd: ook in Zion claimden we al voor het ontbijt een felbegeerde parkeerplaats. Vanaf daar bracht een shuttlebus ons naar de start van onze eerste hike naar de Emerald Pools. Van de poeltjes waren we niet zo onder de indruk, dat waren stinkende plasjes water. Maar de rest van het uitzicht was wel mooi. Het viel me op hoeveel Zion eigenlijk op Yosemite lijkt, alleen hier zijn de rotswanden rood in plaats van grijs!

’s Middags hiketen we ‘The Narrows’, waarbij je de smalle Zion Canyon inloopt door de rivier. Een ranger raadde ons dit af omdat de rivier erg koud was, maar aangezien een paar duizend andere mensen dit vandaag ook deden, durfden we het risico wel aan. Het bleek weer eens overdreven Amerikaanse voorzichtigheid te zijn. Het water was zeker niet warm, maar we hebben al onze tenen nog en de rivier was juist een goed middel tegen oververhitting op deze hete dag. Dat nam niet weg dat de hike best pittig was: tegen de stroming in, tot je knieën, dijen of op één punt zelfs borst in het water, over allemaal losse stenen heen. De gehuurde wandelstok was onze grote redding, anders hadden we er absoluut een paar keer helemaal in gelegen! Aangezien dit één groot waterballet was, hebben we er niet zoveel foto’s van…

Dat was de tweede keer Zion voor ons! En… we hebben nu serieus alle wandelingen van dit park gedaan, haha!

Dinsdag 27 juni

We wilden een paar uur relaxen op onze slaapplek, maar daar dachten duizenden kleine vliegjes anders over. Dan maar naar een parkje om te lezen/schrijven/werken!

’s Middags reden we via een ander deel van Zion (ook mooi) een heel stuk verder. We schreven ons in voor de loterij om voor overmorgen een permit te winnen voor het wandelen van The Wave, een hele mooie maar veel te populaire wandeling hier in de buurt. Maar na het inschrijven bleek de uitslag van de loterij een uur later te komen dan we dachten, wat logistiek behoorlijk onhandig voor ons was (lang verhaal). We besloten die hele loterij dus helaas maar te laten zitten. Want ja (speciaal voor Sander): wat is nou de kans?*

Vandaag kwamen we de uitslag in ieder geval niet meer te weten, want we sliepen in een bos zonder wifi.

* uit de statistieken blijkt: zo’n 6%

Woensdag 28 juni

Bij het eerste internetsignaaltje maar eens de mail gecheckt. ‘Congratulations, you won a permit to hike The Wave on Thursday June 29!’. Jaaaaaa hoor, het zal niet waar wezen 😅. Maar als we de hike morgen daadwerkelijk wilden maken, moesten we op het moment dat we dit mailtje lazen 200 kilometer verderop zijn om de permit op papier (het is 2023!) op te halen… Nou, dit feest ging dus ondanks het winnen van de loterij niet door. We schreven ons nog maar een keer in.

We verlegden onze focus van dit debacle naar de Grand Canyon. Uiteraard vorige reis al bezocht, maar deze keer checkten we of ‘ie er aan de noordkant anders uitziet dan aan de zuidkant. Het antwoord is ja! Deze kant ligt 300 meter hoger, waardoor het er veel groener is. Ook zijn er veel meer ‘side canyons’. Met een kort wandelingetje hadden we zo 360° uitzicht op de gapende canyons naast onze voeten! Het was ook voor een tweede keer indrukwekkend om te zien. Het is zo groot en diep dat het nauwelijks te bevatten is.

Erg mooi dus, al waren we het erover eens dat we de South Rim leuker vinden. Vanaf daar kijk je langs de hele weg de lengte van de canyon in, waar er hier alleen maar af en toe een uitzichtpunt was en je lang niet zo ver kon kijken.

Op een terras met uitzicht op de canyon wachtten we nog even de nieuwe uitslag van de loterij af. Niet gewonnen uiteraard 🙃

Onderweg naar de uitgang van het park kwamen we een gigantische kudde bizons tegen! Met kalfjes. Vet.

Donderdag 29 juni

Na een rustige ochtend en een avontuur met een sterretje in de voorruit en een garage, kwamen we eind van de middag aan bij alweer het volgende National Park (ze liggen allemaal op een kluitje hier). Ook een oude bekende: Bryce Canyon! We deden nerdy in het visitor center – ik weet inmiddels meer over de geologie van Utah dan die van Nederland – en vroegen vast wat informatie over wandelroutes.

Daarna was het tijd voor een ultra-Amerikaanse activiteit: BBQ eten en live country-muziek luisteren! Heerlijk, allebei. Deze keer was het meer ‘ridin’ in mah truck / on mah hawrse on a dirt road’ country. Karrie Onderbroek is inmiddels vast afgelopen, dus geniet van het heerlijke nummer Helluva place to lose a cow.

Vrijdag 30 juni

Tijd voor een tweede eerste blik op Bryce Canyon: WOW! Dit is zó’n bijzonder landschap. Door depositie van sediment, het omhoog komen van de aarde door het botsen van aardplaten, en vervolgens erosie, zijn er op deze plek ‘amfitheaters’ vol canyonwanden en hoodoo’s ontstaan.

Onze hike bracht ons steeds dieper de canyon in, tussen al die hoodoo’s, roodgele canyonwanden en door natuurlijke tunnels. Helemaal beneden liepen we door ‘Wall Street’: hele hoge canyonwanden, als een soort grot. Daarna volgde ontelbaar veel kleine haarspeldbochtjes omhoog, wat we tot onze verbazing met gemák deden. Blijkbaar krijg je conditie van regelmatig hiken 🧐

Na een welverdiend ijsje reden we nog naar verschillende uitzichtpunten, maar die waren eigenlijk allemaal hetzelfde. Dat schreef ik vier jaar geleden ook al. Maar waar ik vorige keer Bryce ‘wel leuk’ vond, was ik nu echt diep onder de indruk van hoe mooi en bijzonder het hier is!

---

Grappig om weer op dezelfde plekken terug te komen! Sommige dingen herinnerden we ons nog precies zoals ze waren. Andere dingen zijn verkeerd in de hersenpan opgeslagen. Zo reden we bij Zion de plek op waar we vorige keer hadden geslapen, maar was ik ervan overtuigd dat dit bij de Grand Canyon was.

Enne… viel het nou tegen om dingen voor een tweede keer te zien? Ik was er een beetje bang voor. Nou waren sommige dingen eerlijk gezegd minder indrukwekkend dan de vorige keer (ik kijk naar jou Grand Canyon), maar andere dingen juist weer indrukwekkender (zoals Bryce). En we hebben toch veel andere wandelingen gemaakt en zo weer hele andere dingen gezien!