Hello palmboom my old friend

Na ongeveer tienduizend kilometer te hebben gereden zijn we eindelijk weer bij de zee. En natuurlijk komen we onze oude vriend weer tegen, de palmboom! In deze blog schrijven we over een mooi stukje Arizona, Californië en een vakantie binnen de vakantie.

Maandag 22 april

Om even te laten merken dat je op een reis van een halfjaar niet elke dag blij kunt zijn: vandaag waren we allebei moe en chagrijnig. Heel de dag in de auto gezeten en de douche die we hadden gevonden bleek veel te duur te zijn, het parkje waar we wilden lunchen kon je niet parkeren, enz. Zo’n dag.

We reden wel door ontzettend veel verschillende landschappen. Vanuit de rode woestijn reden we een gele woestijn in en toen waren we ineens in het bos. Toen reden we plotseling met haarspeldbochten twee kilometer naar beneden en stonden we weer in een rode woestijn, die na een halfuur ook weer ophield. Gek!

Om het humeur op te krikken besloten we ’s avonds in Cottonwood uit eten te gaan en dat hielp wel 😊 (En even voor de duidelijkheid: dat doen we echt niet elke dag hoor… Vaak zetten we braaf ons gasstelletje buiten en koken we simpele doch gezonde maaltijden 😉.)

Voor degenen die meekijken op de kaart en nu denken ‘NEEEEE jullie zijn de Grand Canyon vergeten!’ Ja, daar zijn we vandaag inderdaad voorbij gereden…  We hebben vanmorgen besloten om later terug te komen, als we meer tijd en meer energie hebben om een mooie wandeling te maken. Dat hadden we vandaag allebei niet en het zou zonde zijn om de Grand Canyon halfslachtig te bekijken, toch?

Dinsdag 23 april

Vroom als we zijn, gingen we vanmorgen naar de kerk. The Chapel of the Holy Cross – een moderne kerk gebouwd tussen de rode rotsen. Best wel mooi, maar kleiner dan het eruit ziet op de foto’s. Het was ook megadruk en dikke Amerikanen en Japanners met mondkapjes konden zich zelfs omhoog laten rijden met een golfkarretje! En wij maar lopen…

Hierna zijn we naar het Red Rock District visitors’ center gegaan om te kijken welke wandeling we wilden doen. Er bleken er zo’n 200 te zijn, dus hebben we er vrij random ééntje van twee uur gekozen. Over een rode rots, met uitzicht op oneindig veel andere rode rotsen. Er waren zo veel kleuren te zien! Rood natuurlijk, met af en toe lagen geel zandsteen, planten in 50 tinten groen, bloeiende cactussen, de blauwe lucht met wolken… wow!

Woensdag 24 april

Ik zei vanmorgen tegen Allard: ‘ik denk dat het wel lekker weer wordt vandaag!’. De afgelopen week hebben we vooral een lange broek aan gehad, en dat op vakantie 🥶 Pff… aan het eind van de dag waren we in een woestijn en was het 35 graden. Dat bedoelde ik nou ook weer niet!

In het oude cowboy-dorp Wickenburg stopten we voor lunch en een zeer matig interessante rondwandeling. Wel zagen we van die ‘echte’ cactussen 🌵en reden we ineens een ‘echte’ woestijn in (zo een met alleen maar zand). En zoals ik al vaker schreef, verandert het landschap hier heel plotseling, want een kwartier later stonden we tussen de weilanden… En zagen we voor het eerst sinds Florida weer palmbomen, jee! 🌴

Ook zijn we vandaag staat nummer 11 van onze reis ingereden: Californië! (Helaas alweer geen leuk bordje voor de foto, maar ook deze staat krijgt later nog een herkansing.) En, heel stereotypisch, we kwamen gelijk een hippie tegen. Die zat in de hot pool (die ook echt HOT was 🔥) waar we na onze lange rit in badderden. Na een gesprekje over moeder Aarde en hoe lekker progressief Nederland was wees hij ons een mooie slaapplek, ver weg van de elektriciteitsmasten en al hun straling. Aardige vent was het, dat wel!

Donderdag 25 april

Dat we écht niet gemaakt zijn voor hitte bleek ’s ochtends al, want we waren allebei weer stikchagrijnig (en moe – we hebben echt veel te veel gedaan de laatste weken). Daarom veranderden we alweer de plannen en ging Joshua Tree National Park ook op de lijst voor volgende week (als het daar zo’n 10 graden koeler is dan vandaag). Verder besloten we om de komende tijd wat rustiger aan te doen en een mini-vakantie in deze vakantie in te lassen.

De borden langs de weg waarschuwden ervoor dat je bij extreme hitte je airco moest uitzetten, en overal langs de weg stond koelwater voor oververhitte motoren. Maar daarna… kwamen we bij het strand van San Diego, waar het heerlijk koel was. Ok, ik durf het haast niet te zeggen, maar het was misschien zelfs een beetje koud… We ploften neer met een boek en bewogen niet meer tot het eind van de middag. Nadat we flink zijn verbrand gingen we zwemmen in de Pacific Ocean!

Bij een ander strand en gingen we in een houten achtbaan die heel hard ging 🎢 (Voor degenen die vroeger Roller Coaster Tycoon speelden: het park Bumbley Beach is gebaseerd op dit mini-pretpark bij dit strand!)

’s Avonds deden we ook iets heel Amerikaans: naar de drive-in bioscoop 😁 We keken een slechte horrorfilm en een leuke Stephen King film (Pet Sematary). We hadden de bus met de achterkant naar het scherm gezet, zodat we liggend in bed konden kijken.

Vrijdag 26 april

Heeeeeel lang uitgeslapen, uitgebreid hipster gebruncht (met mimosa) en toen was het alweer een uur of 3… Tijd om San Diego te bekijken. Balboa Park was wel leuk, met mooie gebouwen en een botanische tuin, maar verder was er weinig aan. Amerikaanse steden zijn een beetje ‘moeilijk’. Er zijn alleen appartementen, kantoren en restaurants maar geen leuke winkels en pleinen ofzo, heel anders dan Europa. Er is niet echt een stadcentrum en als je wilt winkelen ga je naar een grote mall buiten de stad. Gelukkig zijn er wel overal brouwerijen en konden we weer een biertje drinken 😉

Zaterdag 27

Tijd voor het Back to the Beach Festival! Eén van de vele stranden van Los Angeles was omgetoverd tot festivalterrein. (Voor jullie beeldvorming zeg ik er even bij dat het niet zo heel warm was (maar ook niet koud hoor)).

We hebben lekker in het zand gezeten en geluisterd naar alle ska-punkbandjes, gezellige muziek! De Aquabats waren het leukst / grappigst. (Terwijl je de rest leest: luister ondertussen naar onderstaand filmpjes!) Supervrolijk en ze gooiden allemaal zwembad-opblaas-dingen het publiek in. ’s Avonds kwam de band waarvoor we eigenlijk naar dit festival gingen: Blink-182! Ze besloten alleen om hun slechtste album volledig te spelen, dat was wel jammer…

Het festival was heel braaf om negen uur al afgelopen en dus konden we op weg naar onze… AirBnB. Superdeluxe, met een heel zacht bed en een douche🚿 Je wordt best wel vies van een strandfestival namelijk.

Zondag 28 april

We sliepen heerlijk uit, bakten pancakes en belden met alle papa’s en mama’s (en Sukkel! 🐱). Na deze langzame start vertrokken we voor de tweede dag van het festival, deze keer met punk-rock in plaats van ska-punk. Ook leuk, vinden wij dan (ok, vooral Allard, maar ik vind het live ook wel lachen). We deden eigenlijk hetzelfde als gister: zitten/staan in het zand, van de ene naar de andere kant van het terrein ploegen voor eten en wc’s (lopen is niet leuk op een strandfestival zeg!), en weinig bier drinken, want één biertje kostte $11 😭

Maandag 29 april

Nog een keer lang uitgeslapen, jee! Daarna werd het tijd voor de was en boodschappen, waarna het al een uur of vier was. Nog net genoeg tijd om een stukje LA te bekijken. We reden naar het (blijkbaar bekende) Venice Beach, waar durfals lekker bezig waren op de skatebaan, cool! Verder waren er vooral winkels met troepsouvenirs en eten met gratis voedselvergiftiging. En heel veel zwervers, hele tentenkampen stonden er 😔

Langs het strand/boulevard liepen we naar Santa Monica, een ‘schoner’ stuk strand met de beroemde pier. Daar waren dan ook weer troepsouvenirs, een mini-pretpark én een filmlocatie van Forrest Gump. Na het eten (Thais, hmm!) pakten we weer zo’n stomme maar toch wel handige elektrische step (Allard) / fiets (Maaike) terug naar de bus.

Dinsdag 30 april

Jaaaa, hier hadden we ons op verheugd: we hadden een surfles geboekt! Alleen stootte de surfleraar ’s ochtends voor onze les zijn hoofd en moest ‘ie naar het ziekenhuis. Het ging dus helaas niet door, superjammer 😭 (Hij leeft nog wel hoor). Over een paar weken bij San Francisco maar nog een keer proberen dan.

Dan maar het plan voor morgen vandaag uitvoeren: Hollywood bekijken (en daarna snel weg uit deze stinkstad). Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer billboards met filmreclame er stonden! En hoe meer verkeer, man wat was het druk. Gelukkig vonden we een parkeerplaats en konden we Hollywood Boulevard met daarop de Walk of Fame bekijken! We maakten een taakverdeling: ik keek naar de sterren op de grond en Allard keek omhoog. Er stonden best mooie gebouwen (zegt Allard). Sommigen schijnen ook beroemd te zijn, maar wij kenden ze eigenlijk niet.

Verderop in de (Beverly) Hills staat het oude Griffith Observatory. Een flinke wandeling omhoog, maar dan heb je ook wat. Een mooi gebouw en uitzicht op het Hollywood Sign!

Woensdag 1 mei

De ochtend besteden we aan autorijden, douchen in een zwembad en boodschappen doen. Het lukte ons voor het eerst om binnen 20 minuten de Walmart uit te zijn, applaus! (Dat we er langer over doen is vooral mijn schuld. Er is ZO veel te zien en dan raak ik heel de tijd afgeleid).

’s Middags kwamen we aan bij Joshua Tree National Park, voor de herkansing van vorige week. Het was nu 26 in plaats van 36 graden en dat was HEEL fijn, want we gingen een wandeling van twee uur maken 💪🏻. Het Joshua Tree park bestaat uit delen van twee woestijnen met daarin… Joshua Trees (gekke bomen). Die zagen we vandaag nog niet, want we waren blijkbaar in de verkeerde woestijn van het park. Maar we zagen wel andere mooie dingen: bloeiende cactussen, regenbooghagedissen (die niet op de foto wilden), een oude mijn en natuurlijk een hele hoop stenen.

De heuvels bestaan hier uit allemaal grote losse stenen (vanwege vulkanen en erosie enzo 🤓) en daar kan je goed op klimmen! Vrij gemakkelijk stonden we toen ineens heel wat meters boven de grond (sorry mama).

Onderweg naar de uitgang kwamen we door de ‘goede’ woestijn en zagen we wel een heleboel Joshua Trees 😄

Donderdag 2 mei

We maakten nog een wandeling van twee uur, deze keer door de noordkant van het park. Vet actief #fitgirl #woo. Door rotsige woestijn liepen we 100 meter omhoog en toen weer 100 meter naar beneden, waar we uitkwamen bij een oase met allemaal palmbomen! Een heel gek gezicht. En heel cool, want die oases ontstaan op de scheidslijnen tussen twee aardplaten (in dit geval de San Andreas Fault). De terugweg was hetzelfde pad, dus weer 100 meter omhoog en 100 naar beneden.

Na dit avontuur moesten we voor onze gezondheid chips eten (dat staat op alle waarschuwingsbordjes! Ze raden ook aan om acht liter water per dag te drinken als je gaat wandelen, omdat het hier zo belachelijk heet kan worden. De acht liter haalden we niet, maar we dronken wel VEEL).

Hierna reden we nog even langs het visitors’ center voor de heilige drie-eenheid: stempel, sticker en ansichtkaart.

De hele middag besteedden we aan foto’s uitzoeken en de blog online zetten met hele langzame Wi-Fi. ’s Avonds testten we weer een fastfoodrestaurant: de Denny’s (niet echt een aanrader) en schreef ik deze blog.

---

Nu zijn we weer bij met schrijven, daarom weten we nog niet precies wat er in de volgende blog gaat gebeuren. We gaan naar Death Valley, Las Vegas (daar zijn we zooooo benieuwd naar), de Grand Canyon en… nog meer national parks waarschijnlijk! We proberen het rustiger aan te doen en een beetje uitgerust te blijven, maar dat is wel moeilijk 😝

Om af te sluiten nog een paar uitspraken die je thuis niet zou doen, maar die je blijkbaar wel doet als je in een busje van een paar vierkante meter woont:

• Ik leg m’n vieze sokken even op je laptop
• Je onderbroek ligt op het gasstel
• Je BH hangt aan de ruitenwisser te drogen
• Ga eens naar buiten, anders kan ik het bed niet opmaken
• De douche ligt op het dak
• Als ik op de koelbox ga staan, klap jij dan het bed uit?
• Ik heb net m’n teennagels van de klif gegooid!
• Het wc-papier ligt in de fruitschaal
• Het brood is alwéér op de grond gevallen…
• M’n sokken liggen nog op het dak
• De kaart valt van het plafond