I’ll take you to the canyonshop

Hallo daar! In deze blog reizen we door het oosten van Utah. Dit gebied hebben we vorige reis overgeslagen omdat we te weinig tijd hadden, dus dit stond op ons prioriteitenlijstje! Lees mee over canyons, (veeeeeeel) rode rotsen, national park-moeheid, superduperleuke wandelingen en een ongewenste gast in ons busje.

Zaterdag 1 juli

We sliepen uit en deden lekker rustig aan in het dorpje bij Bryce. We wilden hier graag nog even blijven vanwege de heerlijke temperatuur, want de komende tijd zou het weer HOT worden. Dus reden we pas tegen het eind van de middag naar onze volgende bestemming: Capitol Reef National Park.

We reden via de Grand Staircase-Escalante; een weg die we vorige keer ook gereden hebben, maar waarvan ik nu pas écht begreep waarom die zo bijzonder is. De afgelopen weken hebben we heel veel geleerd over de geologie van Utah. Een verhaal over depositie van sedimentlagen, het omhoog komen van de aarde door botsing van aardplaten, en erosie door wind, water en ijs. In de Grand Staircase zie je ál die 19 aardlagen achter elkaar: onderop de bruine Chocolate Cliffs, daarboven de knalrode Vermillion Cliffs en weer daarboven lichtgrijze hoodoo’s, roze aardlagen en donkergrijze plateaus. Nou vond ik aardrijkskunde nooit zo’n leuk schoolvak (sorry Femke), maar dit was toch wel een heel cool praktijkvoorbeeld!

Aan het begin van de avond kwamen we aan in Capitol Reef National Park, waar we een wandeling maakten door een supermooie canyon. Hele hoge gele en rode rotswanden met heel veel gaten erin. Echt, als dit geen Star Wars filmlocatie is/was, weet ik het ook niet meer!

Het leek ons een charmant idee om te dineren bij Sunset Point. Met een bord vol salade en vegaworst gingen we op een rots zitten, klaar voor de zonsondergang over de canyons van dit park. De praktijk was dat we ons eten zo snel mogelijk naar binnen propten en waarschijnlijk 10.000 vliegjes hebben gegeten 😅

Zondag 2 juli

We reden een mooie route door Capitol Reef en maakten nog een wandeling door een canyon. Die was helaas niet zo bijzonder en bovendien werd ik ‘bevangen door de hitte’ zoals ze dat in jaren-50 films zouden zeggen over fragiele vrouwen met grote jurken. Gelukkig is er midden in het national park een rivier met fruitboomgaard, waar we verkoeling zochten en tot ons groot plezier ontdekten dat ze van dat fruit overheerlijke taarten maken.

Eenmaal afgekoeld volgden we nog een les geologie van een ranger. Grappig hoe dezelfde processen in alle national parks van Utah zo’n ander landschap hebben gecreëerd!

Daarna reden we door naar toeristenhub Moab, waar we tot onze grote verbazing een bijna lege camping van de Forest Service aantroffen en een plekje claimden voor de komende drie nachten. Het is overal zó druk met kampeerders dat we dit niet verwacht hadden, zeker niet in het weekend voor Independence Day. Wat een geluk!

Maandag 3 juli

Mijn hemel, nóg een National Park… Er liggen hier zoveel bij elkaar en we willen ze graag zien, maar stiekem hadden we er allebei niet zoveel zin in vandaag. We besloten dus alleen even te gaan kijken en verder geen hikes te maken ofzo. Was het ook veel te heet voor.

Op het programma stond Canyonlands (wat echt klinkt als een pretpark). Daar zijn — je raadt het nooit — allemaal canyons, die we vanaf verschillende uitzichtpunten bekeken. Het was erg mooi, maar ja… het waren weer canyons, rode rotsen en hoodoo’s. Als we de reis in omgekeerde volgorde maakten, waren we hier denk ik meer van onder de indruk geweest, maar voor nu was het een beetje teveel van hetzelfde. We kregen wel een gratis fotoshoot van een meneer die vond dat we zo leuk samen op een rots stonden 😅

We waren dus alweer snel terug in Moab, waar we de hitte uitzaten in een koffietentje. De hoge temperaturen die ons al sinds Mexico achtervolgen, maken reizen af en toe wel uitdagend. Buiten of in ons busje zitten is met 35-40 graden gewoon niet te doen.

Dinsdag 4 juli

Reizen is afzien, de wekker ging al om 05:30! Na een plens water in het gezicht reden we gelijk weg om op tijd in Arches National Park te zijn. Dit is een van de meest bezochte parken en als je na 7 uur ’s ochtends naar binnen wil, moet je een reservering hebben. Die hadden we niet, vandaar. Bijkomend voordeel is dat je nog iets kunt doen voor de ergste hitte.

Zo begonnen we dus al om kwart voor 7 aan The Devil’s Garden, een hike die ons langs een stuk of acht arches leidde. Het was echt een súperleuke wandeling, waarbij we over ‘rotskammen’ met namen als ‘the dragon’s back’ liepen en stukjes omhoog moesten klauteren. Elke paar honderd meter veranderde het uitzicht: een grote dunne arch, een dikke ronde arch… Het grappig is dat hier precies dezelfde geologische processen aan de gang zijn als in Bryce Canyon, maar door verschil in gesteentesamenstelling ontstaan hier bogen en in Bryce hoodoo’s. De arches waren trouwens wel leuk, maar we waren meer onder de indruk van de rest van het landschap. Zo hadden we uitzicht op heel veel ‘vinnen’: langwerpige rotswanden die allemaal in dezelfde richting staan. Dit is de beste omschrijving die ik heb, hopelijk wordt het duidelijker op de foto’s 😅

’s Middags gingen we met hoge verwachtingen naar de fairgrounds van Moab om de 4th of July te vieren. Helemaal voorbereid op Amerikaanse vlaggen, suikerspinnen, kraampjes… weet ik veel, een soort koningsdag! Maar euh, er was niks! Een brandweerwagen die kinderen natspoot en een volleybalwedstrijd in de volle zon en dat was het. Een Nederlandse vrouw die in Moab woont, bevestigde ons vermoeden: het is hier veel te warm om feest te vieren.

We ploften dus maar weer neer in de airco van hetzelfde cafeetje als gister, waar ik de blog schreef en Allard wat uitzoekwerk deed. Voor ongeveer alle national parks heb je een reservering nodig om naar binnen te mogen en te kamperen. Soms moet je de reservering de dag van tevoren maken, om 8 uur ’s ochtends of juist 5 uur ’s middags, soms moet het twee weken van tevoren en soms vier dagen van tevoren. Maar aangezien we verder weinig aan ons hoofd hebben komen we deze stress wel te boven 😉

’s Avonds werd de Independence Day-ervaring wel ruimschoots goedgemaakt met een prachtige vuurwerkshow. Vanaf de rots naast onze camping hadden we het beste uitzicht en er waren dan ook honderden mensen op afgekomen. Toch nog een ultra-Amerikaans tintje aan de dag: onze buurman vertelde trots aan zijn vrienden dat hij zich vandaag heel Amerikaans voelde omdat hij superveel benzine had gebruikt en steak voor lunch had gegeten 🇺🇸

Woensdag 5 juli

Met iets meer moeite dan gister stonden we ook vandaag om 05:30 naast ons bed om Arches binnen te rijden. We hadden een permit weten te bemachtigen voor de Fiery Furnace, een gebied tussen die ‘rotsvinnen’ waar de park service het graag rustig wil houden en dus maar een beperkt aantal mensen per dag toelaat.

Gister hadden we een veiligheidsbriefing moeten volgen, wat vooral neerkwam op het verzoek ‘alsjeblieft niet poepen in dit gebied’ 💩. Dat is gelukt. Verder was de boodschap ‘go explore!’ en ‘je gaat sowieso verdwalen maar dat hoort erbij’. Via een kort wandelpad verdwenen we tussen de vinnen, waar we alle gangetjes in liepen, verborgen arches vonden, over rotsen klauterden, ervan af gleden en door smalle canyons klommen. Het is moeilijk te omschrijven, maar wát een leuke wandeling was dit. Het was zo lekker rustig tussen de hoge rotsvinnen en de omgeving was supermooi en bijzonder. We merkten niet eens dat we best ver gewandeld hebben, want het was meer een soort natuurlijke Ballorig dan een wandeling. En verdwalen? Nou, zelfs ík wist met mijn richtingsgevoel prima de weg te vinden, aangezien alle vinnen dezelfde kant op wezen.

We bekeken nog een paar beroemde plekken in het park, waaronder de eenzame Delicate Arch. Hoewel we een beetje National-Park moe waren, krijgt Arches van ons echt een dikke 10 door de geweldige wandelingen!

Hierna reden we nog een paar uurtjes. De eindbestemming was een voor ons bekende plek, één waar we altijd naar refereren als ‘de mooiste slaapplek OOIT’. We zijn een behoorlijk eind omgereden om hier weer te kunnen staan, maar het was het absoluut waard. Ook deze tweede keer was het uitzicht bizar bijzonder: allemaal canyons beneden en in de verte Monument Valley 😍. We waren knettermoe van de afgelopen dagen, maar moesten wel wakker blijven tot het pikkedonker was. Er is in de wijde omtrek geen stad in de buurt, het was wolkeloos en de maan kwam pas laat op, dus we konden ultiem sterren kijken en zagen zelfs de melkweg ✨

Donderdag 6 juli

Je snapt vast dat we toe waren aan een goede nacht slapen. Helaas gooide een muis in de bus roet in het eten 🐭. Het slaapt niet echt lekker als er 10 centimeter onder je kussen een muis aan de broodzak knabbelt. Naast de mooie slaapplek was deze ervaring helaas ook een flashback naar de vorige reis. Uitvinder Allard knutselde met een bord, bakje, pindakaas, wasknijper en flosdraad een muizenval (haha deze jongen ❤️), maar gelukkig is Knabbel rond een uur of 4 ’s nachts zelf naar buiten geglipt.

Gelukkig stond er voor vandaag niet veel op het programma, behalve kilometers maken. We reden door de Valley of the Gods, waar we weer bizarre rode rotsformaties zagen. Het is heel goed voor te stellen dat de indianen hier goden in herkennen. We hadden ons rode-rotsen-waarderings-limiet trouwens wel echt bereikt, dus gelukkig werd de aarde na vandaag weer een normale kleur.

We scheurden voorbij Monument Valley (vorige keer al gezien en dat zijn nóg meer rode rotsen), reden een uurtje door Arizona en 100 meter door New Mexico en bereikten daarna de volgende staat waar we veel tijd zouden spenderen: Colorado. Dag rode rotsen, hallo Rocky Mountains! Het blijft toch bizar dat je hier in twee uur tijd van woestijn naar alpiene landschap rijdt.

---

Je ziet het: deze blog had ook ‘Red Red Rocks’ of ‘Vandaag is Rood’ kunnen heten. Maar dat vind ik twee ontzettend vreselijke liedjes dus ik weigerde. Niet dat ik Candyshop van 50 Cent nou zo leuk vind… ‘Red’ van Taylor Swift was het best geweest, maar dat kent vast niemand. Meer over Taylor Swift volgende keer… en natuurlijk alles over onze roadtrip door Colorado, waar we erg onder de indruk waren van de Rocky Mountains. Iemand een gokje hoe de volgende blog gaat heten?