I Walk The Highline

Een schokkend drama met de bus, in de file met een schaap, janken op een toren en aardappels! We maakten weer heel wat mee in Idaho, Montana en Wyoming.

Zondag 23 juli

Na al het natuurgeweld van Yellowstone en Grand Teton hadden we vandaag een vrij relaxt rijdagje op het programma. Rijden in Amerika is vaak best wel leuk en niet te vergelijken met de drukke snelwegen in Europa. Cruise control aan, muziekje of podcast erbij en staren naar alles wat er onderweg te zien is. Amerika blinkt uit in gekke ‘road side attractions’. Zo kwamen we al vrij snel nadat we de staat Wyoming uit en Idaho in reden langs het Idaho Potato Museum, met een gigantisch beeld van een gepofte aardappel voor de deur. Daar moet je toch wel stoppen? 🥔

Het aardappelmuseum was eigenlijk verrassend interessant! Zo leerden we dat de aardappel oorspronkelijk uit Peru komt, door de Spanjaarden naar Europa werd gebracht en zich daar verspreidde en vervolgens bij de kolonisatie van Noord-Amerika op dit werelddeel is geïntroduceerd. Beetje een omweg dus, maar ze eten hier nu wel heel veel eerepels (vooral in gefrituurde vorm 🍟). Naast interessante aardappelfeitjes bevatte het museum een verzameling dunschillers, een vergulde aardappel en een Meneer Aardappelhoofdcollectie. Ook kon je met een VR-bril op een rooimachine meerijden 😂

Eerlijk is eerlijk – we kwamen ook vooral voor het aardappelrestaurant met gepofte aardappels en natuurlijk mijn lievelingseten, patat. Er gaat ook een hardnekkig gerucht dat ze hier aardappelijs verkopen, maar dat bleek (helaas?) een broodje aap.

Later vandaag bezochten we een museum met toch een iets aansprekender onderwerp: de eerste kernreactor ter wereld! (Denken ze, want ze weten niet zo goed wat de Sovjet-Unie in die tijd allemaal uitspookte…). In 1951 lukte het om de eerste energie op te wekken door middel van atoomsplitsing. De eerste dag brandde er één peertje maar al de volgende dag draaide het hele gebouw op kernenergie. We waren er vlak voor sluitingstijd dus hebben helaas niet alles kunnen zien, maar het was mega-interessant! Je mocht ook aan alle knopjes zitten. Zo’n echt knopje dat geluid maakt als je eraan draait is toch veel leuker dan een touchscreen?

Maandag 24 juli

We waren een flink stuk ‘uit de richting’ gereden om een bijzonder stuk natuur te bezoeken: Craters of the Moon. Hoe dat eruit ziet? Geen idee, want gistermiddag begon de bus een raar geluid te maken, dus in plaats van maankraters werd het een tripje naar de garage. Daar werd ons vermoeden bevestigd: een kapotte schokdemper. Gezien de bizarre hobbelwegen die we soms rijden niet heel gek dat juist dit onderdeel kapot is gegaan, maar toch: zucht…

We zijn langs verschillende garages en auto-onderdelenwinkels gegaan, waar ook ons andere vermoeden bevestigd werd: de schokdemper die ons busje nodig heeft, is niet in Noord-Amerika verkrijgbaar. Net als de remblokjes die vorige reis kapot gingen. Nou hebben we deze keer heel wijs reserve-remblokjes achterin gegooid, maarja, je kan moeilijk álle auto-onderdelen meenemen. Mochten we nog een keer zo’n avontuur ondernemen (je weet maar nooit), dan nemen we sowieso een camper die ook in Amerika verkocht wordt.

Omdat we de komende tijd alleen maar goed geplaveide snelwegen voor onze kiezen zouden krijgen, besloten we maar door te gaan met ons plan en verder naar het noorden te rijden. We reden de staat Montana in en ter afleiding gingen we lekker naar de bios, waar we heel hard lachten om de Barbie-film 🎟

Dinsdag 25 juli

Chille dag! We bleven heel de ochtend lekker lezen op de slaapplek, dronken koffie, zetten een blog online en reden door het rustgevende Montana-landschap. Verder vonden we een auto-onderdelenwinkel waar iemand daadwerkelijk z’n best voor ons deed. Bij de andere winkels zeiden ze alleen ‘nee, die auto staat niet in ons systeem dus we kunnen jullie niet helpen’, maar hier doken twee medewerkers op onze casus en kwamen met een schokdemper die niet hetzelfde was, maar wel zou moeten passen! We bestelden ‘m gelijk.

Aan het eind van de middag reden we langs Allard’s Candy Store and Gifshop! ‘Allard’ was de achternaam van de vroegere winkeleigenaar. Uiteraard hebben we deze winkel even gesponsord door een chocoladebeer te kopen 😋

Woensdag 26 juli

Na de vrij relaxte dagen (op schokdemperstress na dan) waren we wel weer toe aan wat adrenaline! Daarom stapten we ’s ochtends vroeg met een helm, zwemvest en peddel in een schoolbus, die ons naar de Flathead River bracht. Daar stapten we met zes anderen en een gids met imposante snor in een raft voor een dagje varen.

Het eerste deel van de rit was rustig, waardoor we van het mooie uitzicht konden genieten. Rechts Glacier National Park en links de Flathead Wilderness. Van dit waterballet hebben we logischerwijs geen foto’s, maar stel je een rivier voor met stenige oevers en zowel links als rechts hoge bergen met een hoop bomen. Na een BBQ-lunch op een strandje was het tijd voor het echte werk met stroomversnellingen en rotsen met namen als ‘the bone crusher’. Maar… het stelde eigenlijk niet zoveel voor. We hadden een aantal snellere stukjes waar we flink moesten peddelen, draaiden twee keer rond onze as en werden flink natgespetterd, maar echt heel spannend werd het nergens.

Ondanks het voor ons te lage adrenalineniveau was het wel een leuke dag. Gids Snorremans kletste tussen de rafcommando’s (Vooruit! Achteruit! Stop!) de hele dag vol met grappige sterke verhalen. Zo vertelde hij dat hij als kampbegeleider eens meemaakte dat een vader zijn kinderen veilig wilde houden van beren en ze daarom inspoot met bear spray, alsof het insectenspray was. Alleen is bear spray extreem sterkte pepperspray 😅. Minder geloofwaardig was zijn halfuur durende oratie over hoe hij ooit een gevecht had gewonnen van een volwassen grizzlybeer…

Moe van het peddelen, de zon en de woordenstroom van de gids streken we bij de lokale brouwerij neer voor een biertje en wat eten 🍔

Donderdag 27 juli

Net als Yellowstone stond Glacier National Park op de lijst ‘vorige-reis-niet-gehaald-daarom-moeten-we-nog-wel-een-keer-naar-Amerika’. Vandaag was het zo ver! We bemachtigden een paar dagen geleden al een permit voor de inconische* Going-to-the-Sun Road dwars door het park heen. Zoals de naam al doet vermoeden, voert die weg je steeds hoger de bergen in.

* In Amerika noemen ze dingen al snel iconisch

Omdat we ons allebei niet helemaal fit voelden, besloten we nergens te gaan wandelen en alleen lekker van het uitzicht te genieten. En uitzicht was er zeker! Spitse bergen, grote meren en rotswanden met watervallen. Maar euh… geen gletsjer te bekennen! Die zijn treurig genoeg allemaal zo goed als gesmolten. Naar verwachting is er in 2030 geen gletsjer meer over in Gletsjer Nationaal Park.

Na een mooie rit waren we lekker op tijd op de camping. We gingen vroeg naar bed want…

Vrijdag 28 juli

… we moesten alweer om 6 uur op! Zo konden we voor 7 uur een van de laatste parkeerplekken bemachtigen bij de start van onze hike (dat is toch van de zotte?). Een alpiene start noemt men dat. We stonden dus in de startblokken, maar omdat er zoveel mist hing dat we niks zouden zien, bleven we het wandelen maar uitstellen.

Rond 10 uur was de mist eindelijk opgeklaard en begonnen we aan de beroemde* Highline Trail. Onze grootse prestatie tot nu toe: maar liefst 18,7 kilometer! We dachten dat wel aan te kunnen, aangezien er weinig hoogteverschil in zat. We liepen eerst over een richel met aan de ene kant hoge rotswanden en aan de andere kant een diep ravijn (klinkt heel gevaarlijk maar viel mee hoor). Daarna over een smal pad op de overgang van bos naar alpiene toendra, met prachtig uitzicht over het dal, bergen in de verte (zonder gletsjers) en wilde bloemen in allerlei kleuren. Ik denk dat dit toch wel echt m’n lievelingslandschap is 🏔

* In Amerika noemen ze nogal veel dingen beroemd

De eerste 12 kilometer gingen lekker! Het pad was op een kleine klim na min of meer plat en goed begaanbaar en het was lekker koel. We liepen wel wat vertraging op toen er een bighorn sheep voor ons op het smalle pad liep en ons én zo’n 30 andere mensen er niet langs wilde laten 🐏. Het pad was zo smal dat we het beest met z’n grote hoorns niet voorbij konden, en hij liet zich ook niet opjagen. Lekker op z’n dooie gemak een beetje wandelen en aan het gras knabbelen. Maar het was wel erg gezellig in de schapenfile, haha!

Toen we na 12 kilometer bij een gezellig berghutje aankwamen, vonden we het wel mooi geweest eigenlijk. Maarja… je kan niet zomaar een helikopter bellen om je uit de bergen op te laten takelen. De laatste 6,5 kilometer waren afzien: het was inmiddels behoorlijk warm en al die 6,5 kilometers gingen steil naar beneden. Dat is zelfs voor onze jonge knieën (🥲) behoorlijk heftig. Je snapt dat we ’s avonds voor pampus op ons campingstoeltje hebben gezeten.

Zaterdag 29 juli

De schokdempers waren binnen bij de winkel, woehoe! En Allard vond zelfs een rondreizende automonteur die diezelfde middag nog langs kon komen op de parkeerplaats van de supermarkt in het dorp waar we ons bevonden. Beetje gek, maar wel bizar handig. Zijn officiële diagnose over de staat van onze schokdemper was: ‘oh God’ 😅. Dat zei hij overigens ook over onze achterbanden. Het goede nieuws was dan weer dat de remblokjes er nog prima uitzagen.

Hij is een uur bezig geweest en het leek er tot twee keer toe op dat het toch niet zou passen omdat ze hier in inches meten in plaats van centimeters, maar deze held was creatief genoeg om er een mouw aan te passen. (Al weten we inmiddels dat het niet echt een houdbare oplossing is, maar op dat moment waren we er erg blij mee).

Zondag 30 juli

De bus hobbelt weer goed, ondervonden we tijdens de lange rit vandaag. Hij kon nog wel wat meer liefde gebruiken, dus haalden we ‘m ook door de wasstraat. De binnenkant stofte ik af met vochtig toiletpapier. Of het de goedkeuring van de huisvrouwenacademie krijgt weet ik niet, maar het werkte wel.

Maandag 31 juli

Naast nieuwe schokdempers en een wasbeurt was ons geliefde busje ook dringend toe aan nieuwe achterbanden en olie. We regelden een garage die dat morgenochtend voor ons wilde doen, wat betekende dat we een ‘vrije dag’ hadden in de stad Billings. Niet de meest bruisende plek op aarde, maar gelukkig hadden ze een bioscoop en duurde Oppenheimer maar liefst 3,5 uur 😋

Dinsdag 1 augustus

Deze dag gaat officieel de boeken in als de saaiste reisdag ooit. ’s Ochtends zaten we twee uur bij de garage en de rest van de dag reden we door niks-aan-de-hand grasland het laatste stuk Montana door en de staat Wyoming weer in. Maar we vonden wel een mooie slaapplek mét rondhupsende haas.

Woensdag 2 augustus

Ter compensatie van gister hadden we vandaag zéker geen saaie dag! We waren bij de (nu wel echt) iconische Devils Tower, een hele gekke toren van 300 meter hoge basaltpilaren die eenzaam midden in het grasland staat. Het ding is ontstaan door het omhoogkomen en vervolgens stollen van lava uit een inmiddels verdwenen vulkaan, gevolgd door erosie waarbij de buitenste 4- tot 8-hoekige pilaren zijn afgebrokkeld. Uniek in de wereld!

Nou kan je natuurlijk gewoon een rondje rondom de toren lopen en binnen een uurtje uitgekeken zijn. Maar je kan ‘m – zo ontdekten we een paar weken geleden – ook beklimmen! Zonder enige twijfel boekten we een klimgids, want hallo, hoe vet is dat! 🧗🏼‍♂️

Gids Zach (ook al met snor) nam ons mee naar de toren en legde ons de beginselen van crack climbing uit. Dat is een hele andere manier van klimmen dan we tot nu toe gedaan hebben. Het komt erop neer dat je je voet schuin in een spleet tussen de rotsen wringt en dan recht draait zodat ‘ie vast komt te zitten en je erop kunt staan zonder weg te glijden 🧐. Uiteraard niet zo strak dat je ‘m niet meer los krijgt hè. Er kwamen naast een hoop voetenwerk ook ander handenwerk en andere zekermethodes aan te pas, dus het was even wennen.

Na een paar kortere oefenroutes was het tijd voor het echte werk: 80 meter de hoogte in! Zach klom eerst naar boven om de route te ankeren (‘dingetjes’ in de spleten douwen waar het touw vervolgens doorheen gaat, zodat wij nooit ver naar beneden zouden vallen). Hij bleef op de richel 80 meter boven ons staan om ons vanaf daar te zekeren. Die techniek hadden we nog nooit gedaan (normaal zeker je vanaf de grond), maar het maakte voor het klimmen niet veel verschil. Wat wel gek was, was dat Allard en ik aan hetzelfde touw ingebonden zaten. Allard klom telkens twee meter onder mij. Met ‘gek’ bedoel ik trouwens dat wij dit nog nooit gedaan hadden, maar bij deze manier van klimmen is het heel normaal. Niet dat jullie denken dat we hebben lopen stunten ofzo.

Toen was het onze beurt. Ene voet in een spleet, draaien, knie strekken, handen verplaatsen, andere voet in een spleet… enzovoort. Gelukkig waren er af en toe ook gewoon randjes om op te staan want het was niet geheel pijnloos voor deze beginners. Het was echt supercool en bijzonder om te crack-climben, zó anders dan wat we normaal doen! En al helemaal omdat het op de Devils Tower was, het voelde echt episch om op dat gekke ding te klimmen en uiteindelijk 80 meter naar beneden te kijken. Enne… ik vertel het nu heel stoer, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik halverwege in paniekmodus ging en jankend naar boven ben geklommen 😂. Slaat nergens op want de route was helemaal niet zo moeilijk. Maar hé, ik bén wel naar boven geklommen he!

Na even bijkomen van het klimavontuur, relaxt zittend op een smal richeltje 80 meter boven de grond, kwam toch het engste moment van de dag: achterover het randje overstappen om naar beneden te abseilen! Absoluut een van de engste dingen die we ooit gedaan hebben 😱. Over het randje stappen dan he, zodra dat gebeurd was, was het prima om 80 meter boven de grond te bungelen, maar die stap over de rand… brr!

Wát een dag! Ondanks mijn jankpartij absoluut een supervet avontuur en een van de coolste dagen van de reis.

Donderdag 3 augustus

… En zeker ook een van de vermoeiendste dagen van de reis. We waren kapót vandaag! Uitgeslapen en alleen een stukje gereden naar de volgende staat: South Dakota, waar het keihard regende.

En we hebben ’s ochtends wat prairiehondjes gespot. Misschien wel de schattigste beestjes op aarde 🥺

---

Dat was ‘m weer! Leuk dat jullie meelezen en reageren. Ik vind het weer leuk om de blogs te schrijven. Lekker terugblikken op wat we allemaal beleefd hebben, en bij het zien van de foto’s nog een keer beseffen hoe mooi het daar eigenlijk was. Wij gaan op het moment van schrijven bijna naar huis, maar gelukkig hebben we nog het laatste deel van de reis om op terug te blikken. Volgende keer: onze belevenissen in de prachtige Black Hills!