I’m on top of the world

Ga er goed voor zitten, want dit is een extra lange blog! We legden heel wat kilometers af door heel wat staten. Daarbij zagen we ontzettend veel verschillende landschappen – van dor en droog met cactussen tot alpiene landschappen met naaldbomen en van eindeloze agaveplantages tot oersaaie snelwegen. Logisch dus dat we veel verschillende dingen deden! En bij veel van die dingen bevonden we ons op grote hoogte.

Donderdag 4 mei

Mocht je denken: die lui hebben nu wel genoeg Maya-ruïnes gezien… euh ja behoorlijk wat. Toch bezochten we er vandaag nog ééntje om het af te leren 🛕. Met een lieve gids wiens kruin tot mijn elleboog reikte (we zijn reuzen in Mexico) liepen we twee uur door de oude stad Teotihuacán. De bouw begon in het jaar 0, waarmee het de oudste ruïnes waren die we bezocht hebben. En ik vermoed ook de grootste, want in deze stad woonden maar liefst 200.000 mensen (een mix van Maya’s, Mixtecen en Zapotecen) en de ‘boulevard’ van de ingang tot de hoofdtempel is wel 2,5 kilometer lang.

Het leuke was dat er – naast de ruïnes van tempels – ook nog veel te zien was van de wijken waarin al die mensen woonden. Elk wijkje had zo’n 20 huisjes, een eigen tempeltje op een centraal plein en een buurtkeuken. Klinkt gezellig toch? De bouw van deze stad is heel goed gepland: zo legden ze de rivier om, bouwden ze bassins om regenwater op te vangen om overstromingen te voorkomen en was de akoestiek op het centrale plein zó goed dat iedereen de priester kon horen zonder dat de microfoon uitgevonden hoefde te worden.

De twee grootste ‘attracties’ van Teotihuacán zijn de Tempels van de Zon en de Maan, gigantische bouwwerken. Oorspronkelijk heetten ze niet zo; de tempels zijn zo genoemd door de Azteken, die zo’n 1200 jaar na de bouw deze inmiddels verlaten stad vonden en het wel een chille plek vonden om te gaan wonen.

Ondanks dat het ruïne nummer zoveel was, was het het bezoek dus zeker waard! En extra pluspunt: vlakbij was een restaurant in een grot, waar we lekker lunchten met pre-Spaanse gerechten, zoals een bananenkroket gevuld met zwarte bonen en in amarant gerolde kaas in een tomaten-chilisaus 🧐

Vrijdag 5 mei

Zo, weer een ding van het lijstje ‘dingen die je ooit gedaan moet hebben (als je daar zin in hebt)’ afgestreept. In de vroege ochtend vlogen we namelijk over Teotihuacán in… een luchtballon! Supercool! Het vliegen zelf was niet spectaculair, het was eerder een rustgevend zweven. Het uitzicht op de Tempels van de Zon en de Maan was dan wel spectaculair.

Mexico zou Mexico niet zijn als er geen drank was, dus om de ballonvaart te vieren kregen we een glaasje bubbels. Het was tenslotte al bijna 8 uur ’s ochtends. En Mexico zou Mexico niet zijn als we niet direct na de landing omringd werden door verkopers met ‘prachtige spullen’ die ‘almost free’ zijn. Haha, zo bizar! Het viel ons nog mee dat er geen keiharde muziek werd afgespeeld in de ballon, dat zou ook wel typisch Mexicaans zijn 😉

Na deze extravagante activiteit deden we ter compensatie boodschappen en de was. Je moet wel gewoon blijven hè. Daarna reden we de staat Hidalgo in, waarbij we flink omhoog gingen en in een schattig bergdorpje terecht kwamen. We waanden ons even in Italië!

Tijd voor een wandeling naar een uitzichtpunt in deze prachtige bergen. Er stond op een bordje dat het 400 meter was, maar we vermoeden dat daarmee 400 meter omhoog bedoeld werd. Man man man… maar goed, wel mooi uitzicht.

We kampeerden in de bergen van nationaal park El Chico. Wát een mooie omgeving ❤️. En… lekker koud, echt weer voor tomatensoep en fleecevesten. Gezien het hitte-trauma dat we in Mexico hebben opgelopen, genoten we hier bovenmatig van 😜

Zaterdag 6 mei

Ook vandaag zochten we de hoogte op, deze keer met een Via Ferrata! Gezekerd aan metalen kabels klommen we tot zo’n 300 meter boven de grond. De route was niet moeilijk, maar wel lekker lang. En het is toch behoorlijk spectaculair als je naar je voeten kijkt en ziet dat die op een metalen buis met een centimeter doorsnede staan en dat daaronder zo’n 300 meter niks is 😆

De route had ook wat leuke extraatjes: een ladder, drie verschillende bruggen en als hoogtepunt een Tarzanswing naar een andere rots! Genoeg adrenaline dus vandaag…

Speciaal voor Bob: van de volgende beelden krijg je misschien de hik, je bent gewaarschuwd 😜

Zondag 7 mei

Vandaag wel rotsen, maar niet zulke hoge. We waren in hét bouldergebied van Mexico. Gewapend met een crashpad liepen we vanaf de camping in twee minuutjes naar de rotsblokken. We hadden geen routeboekje dus moesten zelf inschatten hoe goed te doen een route was. Dat bleek erg lastig, want als we zeiden ‘oh kijk, dan ga je gewoon daar staan en pak je dat vast en dan doe je je rechterhand daarheen’ bleken we niet eens van de grond te komen… Maar uiteindelijk hebben we toch een paar routes op ons niveau gevonden.

Maandag 8 mei

Na een paar drukke dagen waren we toe aan een rustige ochtend. Op ons gemak haalden we eens een stofdoek door de bus. Die wordt toch wel vies als je er een maand in woont en dagelijks over stoffige weggetjes rijdt.

Uitgerust en met een schone bus reden we naar onze volgende bestemming, waarbij we weer op prachtige berggezichten getrakteerd werden. We parkeerden de bus bij Grutas de Tolantongo, een mégablauwe, warme rivier. Daarin baden moest vanwege een regen- en onweersbui tot morgen wachten. Dan maar Netflixen!

Dinsdag 9 mei

Zwemtijd! We liepen naar het begin van de blauwe rivier, waar we onder een koude waterval door liepen en zo in een tunnel met warm water terecht kwamen. De tunnel was zo recht dat ‘ie wel kunstmatig gemaakt moet zijn, maar we hebben geen idee waarvoor. Het was een bijzondere ervaring: een super donkere tunnel waarbij uit alle wanden warm water komt sijpelen en je door allerlei diepe poelen water hopst terwijl je probeert niet te struikelen. Ik deed een poging om een filmpje voor jullie te maken met de GoPro, maar dat bleek erg lastig en nu staat er eigenlijk alleen een Mexicaanse mannenkont op.

De tweede attractie was de Gruta herself: naast de tunnel was een grote open grot met daarin weer dat blauwe warme water, dat als een soort gigantische krachtige douche uit het plafond kwam storten. Daarna badderden we in de blauwe warme rivier. Hoewel het warme water een natuurlijk verschijnsel is, had dit hele gebeuren toch meer de vibe van een waterattractiepark dan van idyllische natuur. Zeker omdat langs de hele rivier hotels, restaurants en winkeltjes te vinden waren. ‘Een soort Mexicaans ski-oord’ was de treffende omschrijving van iemand op iOverlander. Toch hebben we ons wel vermaakt hier!

De laatste attractie van de dag waren warme baden langs een rotswand, waar prachtige foto’s van te vinden zijn. Maar ook dit bleek aangelegd te zijn en zag er in het echt wel heel plastic uit. Een beetje teleurstellend, maar als je het vanuit een ander perspectief bekijkt, was het wel echt een cool zwembad.

Woensdag 10 mei

Tijdens het rijden veranderde zowel de staat (van Hidalgo naar Querétaro) als het landschap: ineens was het kaal en geel met allemaal cactussen. Zoals je je Mexico voorstelt. Maar na een uur over slingerende bergwegen werd alles ineens weer groen. Duidelijk aan welke kant van de bergen alle regen valt…

Aan de groene kant maakten we een mooie wandeling, waarbij we vanaf een uitzichttoren zagen hoe bizar hoog we waren. Wij liepen naar beneden, waar we het doel van deze wandeling vonden: een poeltje met daarin hele bijzondere dieren. De mythische axolotl! Wat ontzettend cool om die in hun natuurlijke omgeving te zien! Ze deden verder niks ofzo, maar dit is toch wel echt een cult-dier. Geen idee dat die in Mexico leefden.

Na een fikse wandeling reden we weer een stukje en deden we nog een makkelijke wandeling door een canyon. Aan het eind vonden we de Puente de Dios, oftewel een stenen boog met een waterval.

Donderdag 11 mei

Over alweer een hele mooie bergweg reden we de volgende staat in, genaamd Guanojuato Guanauajato Guanajato Guanajuato. Heel erg hangry (ik) kwamen we aan in San Miguel de Allende. Daar zaten we heel de middag in een koffietentje te lezen, aan de blog te werken en te kletsen met een enigszins zweverige Nederlander.

Toen we (of naja, ik) bijgekomen waren, liepen we een rondje door dit gezellige stadje. Het ligt tegen een berg aan, dus de kuitspieren deden weer flink wat werk om bij het uitzichtpunt te komen. Erg leuke plek dit weer, klassiek Mexicaans maar door de vele expats een hele hippe stad. En een héle mooie kerk die me deed denken aan de Sagrada Familia, al heb ik die dan nog nooit in het echt gezien.

Vrijdag 12 mei

In de buurt is blijkbaar een warmwaterbron, want er zijn hier verschillende spa’s te vinden. Voor een Mexicaans prijsje genoten wij vandaag van warme baden (zelfs in een nepgrot!), een massage en chillen met een boek 😊.

Aan het eind van de middag reden we (met een stop bij een rare kunstuitstalling) naar de stad Guanojuato Guanauajato Guanajato Guanajuato. Via de steilste weg ooit vonden we hoog in deze bergstad onze parkeerplek voor de nacht, met uitzicht. Superveel gekleurde dooshuisjes tegen de bergwanden. Onder deze stad lopen allemaal oude mijntunnels die nu als autotunnels gebruikt worden. Zo konden we snel naar het centrum doorsteken. Dit schijnt een leuke stad te zijn, maar we hadden al zoveel steden gezien dat we het wel best vonden en alleen het restaurant zagen.

Zaterdag 13 mei

We begonnen deze dag met misschien wel de raarste attractie in Mexico. In een museum zagen we zo’n 100 mummies 🧟‍♂️. Dat leek ons interessant, maar het bleek behoorlijk luguber. Veel mummies hadden nog haar en stukken kleding en allemaal hadden ze een wijd opengesperde mond, alsof ze schreeuwden. Daarbij gaf het museum geen enkele informatie over het hoe, wie, wat en waarom. Dat hebben we dus zelf maar opgezocht:

Begin 1800 woedde hier een cholera-epidemie. De doden werden zo snel mogelijk begraven om verspreiding te voorkomen. Het klimaat in deze regio zorgt voor een natuurlijk mummificatieproces. Begin 1900 kwam er een nieuw wet waarbij er betaald moest worden om ‘levenslang’ (ha) begraven te blijven. Veel families konden dat niet betalen, waardoor de nu gemummificeerde lichamen werden opgegraven en in een klooster werden ‘opgeborgen’. In 1950 begon dat toeristen te trekken en nu staan ze dus zonder deze informatie in een vooral op sensatie belust museum. Errrrrg raar. De foto’s van deze plek slaan we voor de blog even over.

We waren hierna wel toe aan iets opbeurenders, dus zetten we koers naar Tequila! Zodra we de staat Jalisco in reden, groeiden er overal agaves. In Tequila parkeerden we de bus bij agaveboer en tequilamaker José. Deze fantastische man gaf ons ’s avonds een rondleiding en leerde ons hoe tequila gemaakt wordt. Dat gaat eigenlijk precies hetzelfde als mezcal (zie de vorige blog), met als verschil dat tequila alleen van blauwe agave gemaakt mag worden.

Uiteraard moest dat ook geproefd worden. Ander verschil met mezcal is dat je tequila als shotje drinkt, maar dat betekent niet dat je er weinig van proeft. Tequila staat bekend als huiveringwekkend dronkenmaakdrankje dat je zo snel mogelijk doorslikt om vervolgens de smaak weg te werken met zout en citroen. Maar wat een verschil met José’s kleinschalige, ambachtelijke en biologische tequila! Er zat heel veel smaak aan en zout en citroen waren nergens te bekennen. Dankzij José’s fantastische vertelkunsten was deze avond echt een van de hoogtepunten van onze tijd in Mexico 😄

Nog even wat tequila-feitjes:

• José had zich jaren terug na het drinken van teveel tequila door zijn vrienden laten overhalen om zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van Tequila. Dat won hij ook nog en hij heeft ontzettend veel goed gedaan voor dit stadje.
• Tequila is ontstaan toen de Spanjaarden hier aankwamen en hun wijn misten. Ze zagen de inheemse bevolking gefermenteerd agavesap drinken en voegden daar de distillatiestap aan toe, en voilá: tequila!
• Door de oorlog in Oekraïne is wereldwijd (maar met name in de VS) de import van wodka afgenomen. Dit wordt gecompenseerd met tequila. Ze verwachten dat komend jaar de import van tequila verdrievoudigt! José heeft voor de zekerheid dus maar wat extra distillatievaten aangeschaft.
• Slaat tequila op je keel (zoals alle tequila die je in Nederland kan kopen)? Dat komt niet door de alcohol, maar door het gebruik van landbouwgif. José boert biologisch, waardoor zijn tequila niet ‘prikt’.

Zondag 14 mei

Na een snelle kijk in het dorp (waarbij we een traditionele ‘paaldans’ zagen; zie de foto’s) tikten we vandaag heel wat kilometers weg. En heel wat peso’s, want we moesten vandaag maar liefst 60 euro tol betalen! En de weg was niet eens goed. Bij een fruitcontrole probeerde een gewiekste controleur ons ook nog 100 peso (5 euro) af te troggelen, maar daar gingen we niet in mee. Met geld én bananen reden we lekker verder. Doei.

Eind van de middag zagen we de zee weer. Hallo Pacific Ocean!

---

Dat waren onze avonturen op mainland Mexico. Superleuk dat de blog door veel mensen gelezen wordt. We vinden het leuk als je een berichtje achterlaat! In de volgende blog schrijven we over onze roadtrip over het schiereiland Baja California. Ik kan alvast verklappen dat het daar erg mooi en leuk was!