Zwemmeeeeen in mezcal en een canyon

Nu we godzijdank het heetste deel van Mexico achter ons hadden gelaten, hadden we wat meer bewegingsvrijheid (en levenslust 😋). We maakten weer flink wat kilometers over mooie bergwegen. Onderweg kwamen we spectaculaire natuur, uitdagende Mexicaanse on-the-road-perikelen, leuke cultuur en interessante culinaire ontdekkingen tegen!

Donderdag 27 april

Tot nu toe was Mexico vrij plat, maar daar kwam vandaag verandering in. Met een bootje voeren we door de Cañon de Sumidero, met wanden van wel een kilometer hoog! Heel erg indrukwekkend. Langs de kant zagen we krokodillen en slingeraapjes (met baby, cute 😍). Later reden we naar een uitzichtpunt en zagen we van een kilometer hoogte waar we gevaren hadden!

Naast indrukwekkende canyonwanden zagen we helaas ook een hoop plastic in het water. Niet normaal. Sowieso ligt er in Mexico óveral afval. Op elk uitzichtpunt vind je bierdopjes, flessen, wc-papier en zelfs volle vuilniszakken. Nu is dit een groter probleem dan individuen die afval op straat gooien, want op veel plekken is helemaal geen vuilophaaldienst. En als die er al is, dumpen die het ook gewoon naast het dorp om het daar in de fik te steken. Dus ja, waarom zou je je afval in een prullenbak gooien als het uiteindelijk toch in de berm belandt? Het meest bizarre was dat er in de canyon een bootje voer dat plastic aan het opvissen was, terwijl aan het eind van de canyon een cateringbootje voer waarvan het personeel de plastic verpakkingen zo het water in mikte 🤦.

Vrijdag 28 april

Bij onze slaapplek was een mooie waterval, maar daarvoor moeten we wel eerst 700 traptreden naar beneden. De gieren zaten ons in groten getale op te wachten, al hadden ze beter bovenaan kunnen zitten voor toen we twee uur later halfdood weer boven kwamen 🥵. Maar het was het waard, want het was een prachtige waterval in een canyon en die hadden we helemaal voor onszelf. In de rotsen waren allemaal verfrissende poeltjes ontstaan en je kon tot helemaal onder de waterval lopen voor een spierverpletterende schoudermassage.

’s Middags stond een lang stuk rijden op het programma, waarbij we de staat Chiapas verruilden voor Oaxaca. Tot vlak na de grensovergang verliep de reis gesmeerd, maar helaas kwamen we toen een typisch Mexicaans fenomeen tegen: een road block. Daarbij blokkeren protesterende mensen de snelweg met vrachtwagens. We probeerden ons erlangs te smeken en deden zelfs een poging om mensen om te kopen, maar het mocht niet baten; de weg zou pas over vier uur weer open gaan.

Er was wel een omweg over onverharde wegen, dus die besloten we te nemen. Maar ook daar kwamen we een gevreesde Mexicaanse situatie tegen: locals die een touw over de weg spannen en je pas doorlaten als je ze wat peso’s toeschuift. Lekker profiteren van de snelwegblokkade… Honderd peso’s (vijf euro) armer, maar we konden in ieder geval door. De omweg combineerde alle verschrikkingen van Mexicaanse wegen: hobbels, kuilen, wasbord, potholes, topes én dorpjes die toch wat obscuur aanvoelden. Pffffff wat een kutsituatie dit. We zijn op geen enkel moment in gevaar geweest, maar dit was écht geen leuke ervaring. Ik moet toegeven dat ik vandaag heb uitgezocht wat de snelste route naar de VS is…

Het uitzicht op de ondergaande zon bij het meer waar we vannacht sliepen, maakte wel het een en ander goed 😊

Zaterdag 29 april

Alsof Mexico iets goed te maken had met ons, hadden we vandaag een superleuke dag. Eerst een prachtige rit door de bergen, waarbij er ineens óveral cactussen en agaves verschenen. Van die agaves maken ze in deze regio de sterke drank mezcal. Tja, dat moet je natuurlijk toch proeven!

Maar eerst tijd voor educatie: hoe wordt mezcal gemaakt? Afhankelijk van de agavesoort worden de planten na 10 tot 25 jaar groeien geoogst. Van de vezels in de bladeren wordt touw gemaakt en het midden van de plant (de piña 🍍) wordt gebruikt voor mezcal. De piña’s worden een paar dagen onder de grond gekookt en gerookt op houtskool, waardoor ze zacht worden. Tussen de vezels ontstaat agavesiroop. De kapot gekookte piña’s worden verder geplet en dan wordt de hele boel gefermenteerd en vervolgens gedistilleerd. En tadaaa: mezcal!

Na de rondleiding was het natuurlijk tijd voor vergelijkend warenonderzoek. Ik proefde zes verschillende soorten mezcal (van verschillende agaves gemaakt) en ook nog een gin gemaakt met mezcal. Allard nam van alles een voorzichtig nipje, want hij moest nog rijden. Mocht je dit zielig vinden, troost je dan met de gedachte dat Allard geen sterke drank lust 😜. Ik vond het wel erg lekker en bovendien werd het met elke mezcaalsoort gezelliger met de andere gasten.

Aangezien dit allemaal om 11 uur ’s ochtends plaatsvond, was ik hierna érg toe aan lunch 😆. Daarna konden we weer verder en reden we door een paar kleine dorpjes. Vrijwel iedereen hier maakt op kleine schaal mezcal. Bij alle huisjes (of nouja… hutjes) vind je een vuurplaats, een maalplaats en één ezeltje om de maalsteen voort te duwen. Wat een andere wereld is dit zeg!

Het einddoel van vandaag was Hierve el Agua, een ‘versteende’ waterval die we vanuit de verte zagen. Prachtig in de bergen! De hoofdattractie was zwemmen in de baden. Die waren erg groen en roken op z’n zachts gezegd niet zo fris, dus we zijn er ook snel weer uit gegaan… Lekker in de zon opdrogen en mensen kijken.

Zondag 30 april

Terwijl ik nog een uurtje sliep (zou het de mezcal van gister zijn 🤔), maakte Allard al een hele hike naar de versteende watervallen. Daarna zijn we naar het dorpje Tule gereden, waar de grootste én oudste boom ter wereld staat! Meer dan 2000 jaar oud en een doorsnede van 14 meter 😲

In de grote stad Oaxaca zijn geen goede busslaapplekken te vinden, dus trakteerden we onszelf op de luxe van een hotel. We deden weer een free walking tour, die deze keer wel leuk was, maar geen noemenswaardige feitjes bevatte. ’s Avonds dronken we mezcalcocktails. Verder beleefden we nog een hoop op culinair gebied, maar ik denk dat ik nog een aparte blog schrijf over het eten in Mexico!

Maandag 1 mei

Cactussen, agaves, maïs en een hele hoop andere planten waarvan deze bioloog de naam alweer vergeten is. We deden een rondleiding in de botanische tuin! Daar doen ze hun best om zoveel mogelijk verschillende plantensoorten uit de staat Oaxaca te laten groeien. Zo was er een boom met heel veel stekels op de stam, met als bijnaam de ‘marriage tree’. Elke stekel staat voor een probleem in het huwelijk. Gelukkig zijn Allard en ik (nog steeds) niet getrouwd 😉

Daarna liepen we een rondje door Oaxaca, die als een goede Mexicaanse stad weer erg kleurrijk was. Leuke sfeer ook! En dankzij ons hotel konden we ook kennismaken met het befaamde Mexicaanse nachtleven. We genoten met cocktail, bier en mezcal van live muziek in een gezellig café waar volop gesalsadanst werd. Bij het laatste nummer werden we door volhardende Mexicaanse piloten overtuigd om ook de dansvloer op te gaan, maar deze Hollandse houten klazen moeten nog even oefenen 😆

Dinsdag 2 mei

Uitgeslapen (het was laat gister…) en vervolgens de hele dag gereden. De staat Oaxaca uit en Puebla-staat in. Met een zoveelste politiecontrole waarbij we er gelukkig weer goed vanaf kwamen met kopietjes van onze paspoorten.

In Cholula vonden we een charmante parkeerplaats om de nacht door te brengen. Als je Googlet op ‘Cholula’ vind je naast hot sauce ook een hoop dramatische plaatjes van een geel klooster met op de achtergrond de majestueuze, rokende, besneeuwde vulkaan Popocatépetl. Vol verwachting keken we naar de kerk en daarachter… zagen we NIKS. Tenzij je smog uit Mexico-Stad en Puebla ‘iets’ vindt…

Woensdag 3 mei

Ook vandaag blokkeerde de smog het uitzicht op de vulkaan, dus zijn we er maar naartoe gereden. Via een onverharde hobbel-en kronkelweg bereikten we op grote hoogte de pas tussen de Popocatépetl en de Iztaccíuhatl (zelfs Mexicanen noemen deze tongbrekende vulkanen maar de Popo en de Izta). We hadden helemaal zin in een mooie wandeling omhoog en daarna kamperen in de kou, maar helaas was vanwege een grote bosbrand het hele nationaal park afgesloten 😔. Na een snelle blik op de vulkanen (zagen we daar nou een rookpluim?) moesten we dus helaas aan de andere kant de bergen weer uitrijden.

Via de ringweg van Mexico-Stad (vergelijkbaar met de Periferique in Parijs, help) reden we naar een camping. Daar stonden we tussen zo’n 30 megacampers van Duitsers en Zwitsers die allemaal samenreizen en die we bij Tulum ook al tegen waren gekomen. Gezellig, zou je zeggen, maar zoals goede Europeanen betaamt zei niemand hallo 😉. Alleen Amerikanen en Canadezen komen altijd een praatje maken. Grappig verschil!

---

Dat was ‘m weer! In de volgende blog rijden we door de bergen van de staten Hidalgo en Querétaro, zoeken we een aantal keer grote hoogten op en bleven diepe dalen gelukkig uit!