Long road to ruins

Na onze tijdelijke vanlife-onderbreking met all-inclusive duiken gingen we met frisse moed verder waar we gebleven waren: een rondje over het Yucatan-schiereiland rijden, Maya-ruïnes bekijken en heel veel zweten! Met het einde van de Yucatan en de ruïnes hield (gelukkig) ook het zweten op 😉

Woensdag 19 april

Na een doolhof van souvenirwinkels en “maya’s” om mee op de foto te gaan vonden we gelukkig ook de ruïnes van Tulum. En wow, deze Maya’s hadden wel een mooi plekje gevonden om hun stad te bouwen! Aan een felblauwe zee met wit strand en kliffen, tussen de palmbomen. Als het niet zo achterlijk heet was zou ik hier wel een vakantiehuisje willen (Allard niet) 😉

We lieten de badplaats Tulum links liggen en reden verder langs de kust. Geen idee of die mooi was, want er stonden allemaal resorts voor. Maar het uitzicht werd ruimschoots goed gemaakt bij onze slaapplek aan het meer van Bacalar. Wow, zo mooi blauw! We haalden een pizza en aten die op de steiger met onze voeten in het water 😊

Donderdag 20 april

We besteedden de ochtend aan zwemmen in dat prachtig blauwe meer, de blog schrijven (ik) en kletsen met de campingeigenaar (Allard). We hadden net alles ingepakt en waren klaar om te gaan toen we besloten gewoon nog een nachtje te blijven. Deze camping had alles: prachtig uitzicht, water om af te koelen, aardige mensen, goed onderhoud voor Mexicaanse begrippen, ligstoeltjes en een winkeltje met bier en chips. Er waren zelfs glijbanen in het meer! Die durfden we alleen niet aan want zagen er wat krakkemikkig uit…

En hier kwamen we dan eindelijk toe aan wat in vijf dagen all-inclusive niet gelukt was: een boek lezen.

Vrijdag 21 april

We vertrokken vroeg en aten onderweg een typisch Mexicaans ontbijt: chilaquiles. Dat krijg je als je cornflakes vervangt voor nachochips en de melk voor pittige salsa.

We maakten een lange rit, waarbij we de staat Quintana Roo verlieten en Campeche weer inreden en zo ook letterlijk een uurtje terug in de tijd gingen. Ook figuurlijk gingen we terug in de tijd, want we bezochten de Maya-ruïnes van Calakmul.

Calakmul is gebouwd tussen 400 en 900. De inwoners (of naja, waarschijnlijk de bestuurders) waren continu in oorlog met iedereen (zo ook met Tulum (zie eergister) en Palenque (zie morgen)). Na zijn val is deze stad lange tijd een bedevaartsoord geweest en weer later een soort hippieplek met allemaal kunstenaars.

De drie grote tempels waren het indrukwekkendst. Het uitzicht van bovenop was de verloren liters zweet ook waard. Denk ik.

We hadden een slaapplek uitgezocht bij een meer, waar je helaas niet in bleek te kunnen zwemmen. Maar zwemmen deden we al in ons eigen zweet. Wist je dat je uit al je poriën kan zweten als je gewoon stilzit? Pffffffff 🥵. Gelukkig beschikten we inmiddels weer over een douche ❤️

Zaterdag 22 april

Weer een lange rit gemaakt. Op de grens met de staat Chiapas hadden we de eerste wat serieuzere politiecontrole. Die zijn vanwege corrupte politieagenten nogal gevreesd door reizigers in Mexico. Tot nu toe hadden we veel geluk gehad en mochten we gelijk doorrijden (al dan niet na doen alsof we werkelijk geen woord Spaans spreken). Maar nu wilde oom agent toch even paspoorten, rijbewijzen en de groene kaart zien. Voorbereid als we zijn, hebben we keurig netjes een mapje met kopietjes klaarliggen in het dashboardkastje. Regel 1 is namelijk: geef nooit je echte papieren af. Alle agenten accepteren gewoon kopieën, die weten zelf natuurlijk ook wel hoe het er hier aan toe gaat. Gelukkig was alles in orde. Hij vroeg alleen nog of we bier bij ons hadden en Allards snelle ‘nee’ heeft ons 6-packje in de koelkast uit de handen van deze agent gered 😜

Vandaag bezochten we voorlopig de laatste Maya-ruïnes: Palenque. Ook dit was weer een grote stad, mooi gelegen in de bergen en de jungle. We besloten een gids te nemen, omdat we na al die tempels toch nog wel wat vragen hadden. Dat ging ook weer heerlijk op z’n Mexicaans, want toen we €220 toch ‘een béétje’ te duur vonden voor een rondleiding ging er binnen no-time driekwart van de prijs af. Deal, amigo!

De gids vertelde naast weetjes over de gebouwen weer allerlei gruwelijkheden over Maya’s. In Palenque waren die wel extra hardcore door de aanwezigheid van hallucinogene paddenstoelen en planten. Zo hielden ze vaak wekenlange feesten waarbij zo’n 2000 gevangenen ritueel van de trap werden gedonderd. De feestgangers knabbelden dan lekker van de huid. Ook was Palenque in oorlog met alles en iedereen, puur om zoveel mogelijk slaven te verzamelen om stenen voor al die tempels te sjouwen. Waar ze dan vervolgens vanaf gegooid werden.

Het avontuur hield nog niet op voor vandaag, want we hadden een top-slaapplek vlakbij een hele vette waterval. De mineralen in het water zetten af, waardoor er allemaal ‘plassen’ op verschillende niveaus zijn ontstaan. Een soort omgekeerde canyon zegmaar (euh ja, kijk maar naar de foto’s, dit is mijn beste uitleg). Echt supermooi. Mensen zijn vaak fan van de zon in de zee zien zakken, maar ik kan je verzekeren dat een zonsondergang in de junglebergen terwijl je in een waterval zit ook wel wat heeft 😉

Zondag 23 april

Vandaag stonden we alwéér vroeg op en maakten we alwéér een lange rit. Naar de stad San Cristóbal de las Casas deze keer. Daar hadden we om twee redenen zin in:

• Van verschillende kanten hadden we gehoord dat dit een erg mooie route was. Eindelijk, want tot nu toe is het uitzicht op de weg heel saai.
• Al een week lang keken we verlekkerd naar de weersverwachting. San Cristóbal ligt op 2200 meter hoogte, waardoor het er overdag zo’n 22 graden is. BESTE MENSEN DE TEMPERATUUR IS ER ACCEPTABEL!

De route was inderdaad erg mooi, door de bergen steeds verder omhoog. Maar we moeten het wel even over ‘topes’ hebben. Topes zijn de beruchte Mexicaanse verkeersdrempels. Ze komen verwacht, onverwacht, aangekondigd of onaangekondigd. Of ze worden aangekondigd maar zijn er toch niet. Sommige hebben (vervaagde) gele strepen en andere zijn goed gecamoufleerd. En ze zijn hóóg… Ga je er met meer dan 3 km/u overheen, dan kan je de ophanging van je auto gedag zeggen. En ik overdrijf oprecht niet als ik zeg dat we er vandaag zo’n 500 zijn tegengekomen. Het was dus naast een mooie ook een vermoeiende rit.

’s Avonds konden we ons geluk niet op. We stonden op een mooie plek, tussen groen gras en groene bomen (tot nu toe vooral geel gezien) en werd het tijd… voor een lange broek, fleecevest en dikke sokken. Wát een verademing na al die hitte.

Maandag 24 april

‘Eén grote patat met, een kroket en een kaassoufflé’. Vast niet wat je verwacht te zeggen in Mexico, maar toch was dit vandaag onze lunch! Ook bemachtigden we een baguette, een croissant en een pain au chocolat (bij een andere winkel natuurlijk). Fan van deze stad!

Vandaag liepen we rond in San Cristóbal, een hippe en gezellige stad in de bergen. Vanwege de centrale ligging komen hier veel reizigers en expats, vandaar de internationale sfeer en cuisine. Zonnetje en frisse bergwind erbij: een fijne plek om te zijn. Zeker omdat de mensen hier ook aardig zijn. Tot nu toe vonden we de meeste Mexicanen erg onaardig en onbehulpzaam. We denken dat ze op het Yucatan-schiereiland een hekel hebben aan (de vele) toeristen, want nu we verder het binnenland in zijn, zijn de meeste mensen gewoon vriendelijk.

Dinsdag 25 april

We kampeerden in een eco-park met hele hoge rotswanden en een grot. Beide klimbaar! Een gids van het klimbedrijf klom de routes voor om touwen op te hangen, waarna wij ook naar boven konden. Althans… het waren geen makkelijke routes. Maar Allard kwam op alle vier de routes toch boven! Ik heb dappere pogingen gedaan en kwam zo toch tot driekwart 😉. De leukste route was die in de grot, waarbij je boven een rivier klom. Ondanks de moeilijkheidsgraad was het een leuke dag, fijn om lekker buiten bezig te zijn.

Woensdag 26 april

’s Ochtends deden we een hele saaie free walking tour door San Cristóbal. De gids heeft drie uur volgepraat, maar kreeg het voor elkaar om amper iets interessants te vertellen. Het enige dat ik onthouden heb, is dat hier een Coca Cola-fabriek staat en dat dit schurkenbedrijf de lokale bevolking jarenlang heeft wijsgemaakt dat het drankje goed is voor de gezondheid. In de kerken in deze regio speelt cola daarom een belangrijke rol: mensen drinken grote hoeveelheden om zo veel mogelijk boeren te laten. Ze geloven dat slechte energie zo het lichaam verlaat. Daarnaast drinken ze ook bloed van ter plekke onthoofde hanen, branden ze wierook en roken ze sigaretten. Een interessante combinatie tussen oude Maya-geloven, het Christendom en kapitalisme.

De tour sloot af met een proeverij van een lokale drank, pox (spreek uit als: posh). Uiteraard gemaakt van maïs. De originele versie was ons iets te sterk, maar de hibiscus- en chocoladevarianten zijn nu in onze bus te vinden 😉

We waren eigenlijk van plan om verder te rijden, maar het was al laat, we zaten lekker op een terrasje in een fijne stad en waren mentaal nog niet klaar voor weer een 3 op de thermometer, dus we besloten nog een nachtje in de buurt te slapen.

---

Leuk dat zoveel van jullie (weer) meelezen met onze avonturen! De volgende blogs bevatten gelukkig voor jullie maar eigenlijk vooral gelukkig voor ons amper het woord ‘heet’ 😉. Volgende keer: bergen, een canyon, de stad Oaxaca en mezcal!