Stairway to heaven or highway to hell?

We bezochten weer meerdere parken, liepen tussen rode rotsen, in slot canyons en beklommen de gevaarlijkste, drukste, en mooiste wandelroutes tot nu toe: Angel’s Landing in Zion. Schreven we in de vorige blog nog over de warmste plek waar we ooit zijn geweest, in deze blog liepen we door de sneeuw!

Vrijdag 10 mei

We hadden geen wekker gezet en sliepen HEEL lang uit. De tijd die overbleef van de ochtend en een deel van de middag staarden we naar Netflix. Toen toch maar een stukje rijden. In Kanab deden we een cross-over tussen lunch en diner (daar is geen woord voor 😱).

Het lijkt wel of heel Utah uit rode rotsen bestaat. Maar plotseling was er gras! Het had wel wat weg van de Alpen, als je de rode bergen wegdacht. Vlak daarna reden we Zion National Park in en gelijk waren we weer in een andere wereld. Hele hoge bergen (rood én wit), naaldbomen… prachtig! (Het stond niet op de planning om dit vandaag te bekijken maar het bleek de kortste route naar de slaapplek te zijn 😉.)

’s Avonds maakte Allard ook nog een nieuwe vriend 🐛

Zaterdag 11 mei

Ter compensatie van gisteren ging de wekker al om 05:45… We wilden de coolste maar ook populairste hike in Zion maken: naar Angel’s Landing. Iets voor 07:00 stonden we klaar voor de eerste shuttlebus en die… zat vol. Gelukkig ging er al snel nog een.

In ongeveer anderhalf uur liepen we vier kilometer, waarbij we 500 meter stegen. Zwaar! Op een gegeven moment kwamen we bij Walter’s Wiggles: 21 hele steile haarspeldbochten naar een plateau. Vanaf daar begon het echte werk: over de richel naar boven lopen / klimmen. Aan beide kanten keek je 300 meter de diepte in en je moest je vasthouden / optrekken aan kettingen. Cool! 😁

Na boven van het mooie uitzicht te hebben genoten moesten we dezelfde tocht naar beneden maken. Dat was sowieso al moeilijker, maar het was nu ook DRUK. Eén slinger van mensen die over de smalle richel omhoog wilden, plus alle early birds die alweer naar beneden gingen. Zoals een man mooi verwoorde: ‘this is the perfect combination between a very cool hike and a line in Disney Land’. Gelukkig was er een mevrouw die heel kordaat crowd control deed en gewoon bepaalde ‘you in the grey shirt, you’re last, then we go down!’ 😂

En terwijl we het hele stuk weer naar beneden liepen kwamen er nog zo veel meer mensen omhoog. Ik denk niet dat die ooit boven zijn gekomen.

We waren niet eens uitgeput, dus na de lunch zijn we in de shuttlebus gestapt en hebben we op verschillende plekken korte wandelingetjes gemaakt naar de ‘Weeping Rock’ en een waterval. Daarna waren we wel moe en toe aan een douche en daarna een biertje 😋 In het café praatten we gezellig met een Amerikaans gepensioneerd stel (nogmaals: wat zijn Amerikanen toch aardig en praatgraag! Kunnen we dat overbrengen naar Nederland?).

Zondag 12 mei

Spierpijn, auw! We sliepen uit en reden een stuk verder. Onderweg kwamen we langs een Duitse bakkerij waar ze LEKKER BROOD verkochten. Dat is echt breaking news want als ze hier iets níét kunnen is brood bakken. We kochten een stokbrood, kaiserbroodjes en appeltaart en waren heel gelukkig.

’s Middags stonden we op een mooi plekje in het bos en speelden we spelletjes 😊. Vlakbij was een sterrenwacht en daar zijn we ’s avonds heen gegaan. Jackson de stagiair stelde de telescoop telkens voor ons in (we waren de enigen!) en heeft ons sterrenstelsels, sterrennevels, sterrenclusters, een disco-ster en – het mooiste van alles – de maan laten zien. Supercool! ✨🌜

Maandag 13 mei

We moesten een rustdag inlassen, want ik was een beetje op… Een luxeprobleem, maar reizen is best wel zwaar, zeker als je net als wij niet zo goed bent in rustig aan doen. Dus alleen even boodschappen en de was gedaan en verder lekker gelezen en genikst op hetzelfde mooie plekje in het bos.

Dinsdag 14 mei

Na de Grand Canyon en Zion stond er vandaag nog een canyon op de planning: Bryce. Deze zag er weer heel anders uit, omdat ‘ie anders gevormd is. Niet alleen door een rivier uitgesleten, maar ontstaan na het botsen van aardplaten en daarna veel wind- (en ook water-) erosie. Daardoor zijn er allemaal ‘hoodoos’ ontstaan, wat ik zou omschrijven als ‘gekke uitsteeksels’.

We hebben een wandeling de canyon in gemaakt naar ‘Queen’s Garden’. Daar staan heel veel hoodoos, waaronder één die – als je heel goed kijkt en fantasie hebt – lijkt op een beeld van Queen Victoria dat ergens in een tuin in Engeland staat 👍🏻. Gelukkig hadden ze er een foto van dat beeld bij gezet dus zagen wij het ook 😉.

Na de hike terug omhoog (en buiten adem zijn – wandelen op 3000 meter hoogte is sneller adembenemend) hebben we een route door het park gereden. Het was heel mooi en bijzonder, maar alle uitzichtpunten zagen er hetzelfde uit, dus we waren redelijk snel uitgekeken.

Tijd voor een ijsje en nog een stuk rijden! Waarvan de laatste 30 mijl / drie kwartier over een onverharde hobbelweg. Wat een ellende 😩. We hadden er een beetje spijt van, maar we wilden per sé ergens heen… Hieronder zie je ook een foto van hoe de binnenkant van de bus eruit zag 😜

Na een beetje koken en Netflixen tussen de koeien en huppelende kalfjes, besloten we (alweer) om onze route aan te passen. We wilden eigenlijk nog naar de nationale parken Canyonlands en Arches, maar eigenlijk kwamen al die rode rotsen en canyons een beetje onze neus uit… En we hadden daar ook eigenlijk geen tijd meer voor (net als voor heel veel andere dingen op onze want-to-see list ☹️. Ach, moeten we nog een keertje terug!)

Woensdag 15 mei

Dan nu de reden dat we gister dat takke-eind over die weg hebben gereden: slot canyons! Say what? Wij hadden er ook nog nooit van gehoord, tot we in Antelope Canyon waren en dat zo’n teleurstellende ervaring was dankzij de Instagramgeneratie (zie de vorige blog). Maar hier zijn dus canyons die er ongeveer hetzelfde uitzien, met de geinige namen ‘Spooky’ en ‘Peek-a-Boo’ 👻. Met als verschil dat het hier veel minder druk was, het gratis was, en dat je er zelf doorheen mocht lopen. Top.

Door de woestijn (huh? Daar stonden we ineens middenin) met mooie bloeiende bloemen liepen we naar de ingang van Peek-a-Boo. Daar begon het al goed: we moesten twee meter omhoog klimmen om er in te komen! En ook in de rest van de canyon was het klimmen en klauteren om erdoorheen te komen, superleuk 😁. De wanden hadden ook weer van die mooie golvende lijnen. Het was minder mooi dan Antelope, maar 1000 keer zo leuk.

Na zo’n drie kwartier stonden we weer in de hete woestijn en gingen we op weg naar Spooky. Die begon nog heftiger: zo’n drie meter naar beneden ‘klimmen’. Het was dat andere mensen voor ons het deden en het overleefden, anders waren we misschien niet gegaan 😜. Spooky was best wel spooky omdat het supersmal was 😱. We pasten er net zijlings doorheen! Nog niet té veel patat op dus. (Maar serieus, dikke mensen zouden gewoon blijven steken haha.)

Na dit superleuke avontuur (en een verfrissende douche) moesten we dat hele stuk over die hobbelweg weer terugrijden… maar het was het waard geweest! Na de lunch in het sloomste restaurant ooit gingen we weer op weg, naar het noorden. (Wat we nog niet wisten, is dat vandaag de laatste dag in twee weken zou zijn dat we een korte broek aan hadden 😲.)

Donderdag 16 mei

We hebben vandaag héél ver gereden. Onderweg zijn we naar de diepste kopermijn in Amerika gaan kijken. Dat was best wel saai, want het ‘museum’ was eigenlijk gewoon reclame voor het bedrijf. En er waren gillende kinderen.

Verder kwamen we langs the Great Salt Lake en vlak daarna over de Bonneville Salt Flats. Cool om te zien 🙂 We konden er helaas niet op met de auto omdat het net geregend had, maar van de zijkant zag het er ook mooi uit.

Verder reden we vandaag Nevada en daarmee de Pacific Time Zone weer in, en kwamen we in een sneeuwstorm terecht.

Vrijdag 17 mei

Tijd om een Amerika-bucket-list-ding af te strepen – voor Allard dan. Leren schieten op een gun range! 🔫 We moesten een waiver ondertekenen dat we ze niet aan zouden klagen als we neergeschoten zouden worden (denk ik, waren veel lettertjes…) en een verklaring dat we geen criminelen waren. Daarna mocht Allard een wapen uitkiezen en kreeg hij maar liefst drie minuten instructie! En knallen maar. Hij was er best goed in…

Terwijl Allard een pistool, een grote shotgun (? denk ik; Allard: nee, een rifle 🙄) en een AK-47 uitprobeerde ging ik lekker een boek lezen – niks voor mij dat schieten. De man achter de balie vond het maar stom dat ik niet wilde, want het is toch wel echt een skill die je moet leren. Want stel je voor dat we op vakantie gaan naar Ethiopië en ik word ontvoerd, en iemand laat z’n pistool slingeren. Dan is het toch verdomd handig als ik weet hoe zo’n ding werkt. Zelfs al willen die communisten in San Fransisco je anders laten denken. Jaja. Ik ben maar niet in discussie gegaan met deze meneer.

Als tegenhanger was het hierna tijd voor iets van mijn Amerika-bucket-list: eten (lunch) bij de Cheesecake Factory. Daar kon je maar liefst 500 verschillende maaltijden kiezen. Ze maken daar ALLES. Het vervelende is dat ze het aantal calorieën bij alles zetten (ook bij de cheesecakes) en dan wil je eigenlijk niet meer. Er was een maaltijd met 2500 calorieën en een enkel stuk cheesecake van 1200 😳. Ik moet daar wel bij zeggen dat het gigantisch grote porties waren en dat iedereen met een box restjes naar huis ging. Anyway – we hebben iets uitgekozen (met minder dan 2500 calorieën) en het was echt heel erg lekker! Als toetje natuurlijk cheesecake, waarvan we bij voorbaat al de halve punt in lieten pakken om mee te nemen.

Hierna besloten we om nog een flink stuk te gaan rijden, wat weer niet zo handig was. Rustig aan doen is zo moeilijk… Het was wel mooi – we kwamen langs het gigantische Lake Tahoe, door een besneeuwd bos en door heuvels met wijnvelden. En we reden Californië binnen!

Zaterdag 18 mei

We hebben weer een rustdag ingelast, op een mooi plekje in het bos. We zijn even op berenjacht geweest (niets gevonden) maar al snel begon het te regenen. HARD en HEEL DE DAG. En HEEL DE NACHT. Dan is het toch wat minder leuk om in een busje te wonen… Ik heb me wel vermaakt met een boek en tekenspullen, maar Allard heeft zich vandaag een beetje heel erg verveeld.

Zondag 19 mei

Nog steeds regen toen we wakker werden, maar dat veranderde al snel in… sneeuw! Hee, dat is ineens een stuk leuker. We zijn naar de ingang van Yosemite National Park gereden, waar we te horen kregen dat de bus niet stoer genoeg was (lees: geen 4 wheel drive heeft) om zonder sneeuwkettingen de pas over te rijden. En gelukkig, wát een toeval, stond daar een vrachtwagen van waaruit sneeuwkettingen verkocht werden 👍🏻. Gelukkig wist Allard hoe ze om de banden moesten.

Er lag inderdaad behoorlijk wat sneeuw op de pas, maar sneeuwkettingen waren wel enigszins overdreven (in Allards opinie: volledig nutteloos). Ik was nog nooit in besneeuwde bergen geweest, dus ik vond het helemaal leuk, wow! 🙃 We reden naar de vallei, waar geen sneeuw meer lag en het min of meer droog was. We veroverden een plekje op de camping en zijn de mooie plekken van de vallei gaan bekijken. Alleen korte wandelingetjes vandaag!

We zagen heel veel en hele grote watervallen! Ze waren extra groot omdat er zoveel sneeuw lag. Verder zagen we heel veel hele hoge granieten bergen. Kijk de foto’s maar – het was supermooi 😍

We zijn weer opgewarmd onder de douche, in een grote kantine met gigantisch haardvuur en met pizza en wijn 👍🏻 Voordat we onder de warme dekens konden kruipen, moesten we al ons eten en toiletspullen (alles met een geurtje) in een bear box doen, zodat we geen ongewenste visite zouden krijgen ’s nachts. Spannend 😱

Maandag 20 mei

Dag 2 in het mooie Yosemite, en het was koud maar zonnig. Goed weer voor een langere hike dus! We kozen voor de Mist Trail: héél ver omhoog lopen door het bos, waarna je ineens uitzicht hebt over een hele grote waterval. Daarlangs was een trap met *heel veel* (700?) treden, waarop je zeiknat werd van alle waterdruppels / mist van de waterval. Aha, vandaar de naam 🤔. Al die mist zorgde ook voor een mooie regenboog!

Eenmaal bovenop de waterval even uitgerust en opgedroogd in de zon. We besloten om via een andere route terug te lopen omdat het best wel druk was op de gladde trappen. We hadden alleen niet door dat we daarvoor nog een heel eind omhoog moesten lopen… totdat het al ‘te laat’ was. Ach, we zijn tegenwoordig zo sportief dat het wel prima was 😉 en bovendien hadden we nog een keer supermooi uitzicht op de waterval én een andere waterval boven ons.

Na een bezoek aan het visitors’ center voor de parkfilm en natuurlijk een bumpersticker zijn we het park uitgereden en stonden we ineens in de file. Want… beren! 🐻 We (en dus vele anderen) zagen een moeder en twee kleintjes in een boom klimmen. Cool 😬 Ik maakte daar precies één onscherpe foto van 👍🏻

---

Omdat we het veel te druk hebben gehad om de blog te schrijven hebben we nu lekker veel dagen in één keer kunnen doen. Alleen moeten jullie nog even wachten tot volgende week om de rest te kunnen lezen! We schrijven dan over het koude sequoia park en de (soms) zonnige kust van Californië.