Welcome to the Baja California | deel 2

Zoals beloofd hier deel 2 van de Baja California, waarbij we nog even wat zeeleven bekeken en daarna vooral veel reden, onderweg naar de grens met Amerika. De laatste Mexico-blog dus! En wat we nou precies van Mexico vonden, lees je hier ook.

Maandag 22 mei

We twijfelden, want duiken is een behoorlijke aanslag op ons budget. Maarja… nu kan ik het ook, zijn we op een supergoede plek, en wanneer ben je hier nou… Dus vandaag toch nog maar een laatste duik gemaakt, in nationaal park Cabo Pulmo. We vonden het allebei niet per sé mooier dan de plekken die we al gehad hadden, maar er was weer genoeg te zien! Veel dezelfde vissen en koraal als eerder, maar alsnog genieton.

We vonden weer een fijne slaapplek aan een mooi strand. Ik moest even m’n FOMO aan de kant zetten, want je kan in dit gebied ook nog surfen, kitesurfen, snorkelen met gigantische scholen mobula roggen… en in andere seizoenen ook nog walvissen spotten, duiken met walvishaaien en snorkelen met gigantische manta ray’s. Maar ja, een mens (zonder eindeloos budget en tijd) kan niet alles doen hè! Misschien moeten we nog een keertje terugkomen…

Dinsdag 23 mei

Vandaag niet onder water, maar op het water. Een boottour bracht ons langs het natuurreservaat Isla Espiritu Sancto. Grotendeels een rotsachtige, kale woestijn, op sommige plekken afgewisseld met witte zandstranden of mangrove.

Op de punt van het eiland bereikten we het punt van deze hele excursie: een grote zeeleeuwenkolonie. Voor (waarschijnlijk?) de laatste keer deze reis trokken we een wetsuit aan, want we mochten met deze dieren snorkelen! Ze waren helemaal niet schuw en zwommen onder ons door en soms zelfs bijna tegen ons aan. Wat een bijzondere en leuke ervaring 😄. En geluk, want vandaag was de laatste dag dat dit mocht, vanwege het paarseizoen.

Na het zeeleeuwenavontuur kregen we lunch op zo’n mooi wit zandstrand, waar we nog wat meer snorkelden en roggen en ballonvissen zagen. Daarna weer terug naar de haven. Wat een relaxte dag!

Woensdag 24 mei

Uitslapen, bellen met het thuisfront, een hoognodig kappersbezoek voor Allard (7 euro!!! Love Mexicaanse prijzen), fish taco’s en een ijsje. Toen tijd om naar het noorden te rijden, anders komen we nooit in de USA. We eindigden de dag op een slaapplek in de woestijn, waar we getrakteerd werden op een supermooie zonsondergang 😍. Allard heeft de mooiste foto’s uitgezocht, maar het zijn er veel, want het was gewoon heel erg mooi, haha!

Trouwens, als kind vond ik het altijd maar een raar ‘weetje’ dat het in de woestijn erg koud kon worden. Maar ik kan bevestigen dat het echt waar is 😉

Donderdag 25 mei

Steek je hand op als je wel eens pannenkoeken hebt gebakken in de woestijn! ☝️

Allard stuurde het busje weer eens over een bizar rotsige, hobbelige weg. Het is wat mij betreft een wonder dat ‘ie nog rijdt na alles wat we ermee gedaan hebben… Maar we bereikten heelhuids onze bestemming: een canyon om doorheen te wandelen! Er stroomde nog een riviertje doorheen. Natte voeten en broek dus, maar dat hadden we ingecalculeerd en was natuurlijk mega avontuurlijk. Leuke én mooie route tussen de hoge rotswanden, met af en toe een oase 🌴

Vrijdag 26 mei

Op het strandje in Loreto genoten we van de hipheid van de Baja (Allard ontdekte hier de espresso tonic, superlekker!) en van alle berichtjes over Praat met de Dokter (de start-up waar Allard mede-eigenaar van is), waarvoor de afgelopen weken het balletje ineens is gaan rollen!

Daarna verruilden we hipheid voor een rit langs eindeloze woestijnige bergen en mooie zandstranden met azuurblauwe zee (denk ik, zee wordt altijd omschreven als ‘azuurblauw’ en ik denk dat dit het is).

We dachten tussendoor ‘even’ de benen te strekken door naar eeuwenoude rotsschilderingen te kijken, maar dat bleek een deceptie. Via een onduidelijk, rotsig, ellendig wandelpad moesten we fúcking ver naar boven lopen en toen we er eindelijk waren, bleek dat we dat hele end weer naar beneden moesten aan de andere kant van de berg en dan bij de volgende berg dat hele stuk weer omhoog. En dan ook weer terug. Nou… zó graag willen we nou ook weer geen rotstekeningen zien. Chagrijnig (het was ook nog eens heet) begonnen we aan de terugweg, waarbij we uiteraard dat onduidelijke pad kwijtraakten en de route nog ellendiger werd. Gelukkig schonk de barman op de camping van deze avond goede margerita’s 😉

Zaterdag 27 mei

Heel lang gereden vandaag. Ik heb onderweg wel vijf keer geroepen ‘woow, hier is écht niks!’. Zo kaal was het landschap. Toch waren er wel wat dingen vandaag.

Ten eerste ontdekten we birria, het lekkerste dat we tot nu toe hebben gegeten in Mexico. Meer daarover in de volgende blog, die op verzoek van Fem over de Mexicaanse keuken gaat.

Ten tweede waren er ineens witte zandduinen, waar we uiteraard een mooi rondje door liepen.

Ten derde gingen rotstekeningen vandaag in de herkansing, en met succes. Deze waren maar vijf minuutjes lopen en het pad was niet te missen. Ze weten niet door wie, waarom en wanneer ze geschilderd zijn, maar vergelijkbare rotstekeningen in de omgeving zijn zeker 7000 jaar oud!

Ten vierde vonden we weer een bizár mooie slaapplek in de woestijn. Tussen gigantische rotsblokken, cactussen van wel 30 meter hoog en gekke planten die een beetje op rattenstaarten lijken en mooi van lelijkheid zijn.

Zondag 28 mei

We hebben alleen maar gereden vandaag. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Ensanada, een erg lelijke stad waar we onszelf voor een Mexicaans prijsje trakteerden op een nachtje hotel. Niet zo fancy, maar een eigen wc en douche is toch luxe als je in een busje woont 😉. En zo konden we ook naar een van de vele brouwerijen in deze stad. We waren alleen allebei net iets te moe om er echt van te genieten helaas.

Maandag 29 mei

Uitslapen dus maar! Helaas bleek Allard ook ziek te zijn. We zijn naar een camping in de buurt gereden en terwijl Allard sliep, zat ik buiten te koukleumen (we hebben de Mexicaanse warmte in het zuiden gelaten). Ach ja!

Dinsdag 30 mei

Dr. van Altena was gelukkig weer op de been. En toen was met een dagje vertraging onze laatste dag in Mexico aangebroken! We genoten nog een laatste keer van taco’s in een aftands tentje, op kapotte plastic stoelen, aan een vettige tafel. Lékker man! Ook sloegen we boodschappen in, want de supermarkten hebben hier veel beter spul dan we ons van Amerika herinneren. Als je wil weten hoe echt lekkere groenten en fruit smaken: ga naar Mexico!

Onderweg naar de grens reden we door de Valle de Guadelupe, oftewel de wijnregio van Mexico. Je kan vast raden hoe wij de middag doorbrachten… Leuk en lekker, want ze laten hier alle wijnmaakregels los, waardoor het echt iets anders was dan anders! We zijn ook uit eten geweest en hoewel het best lekker was, is deze hele regio ons toch iets te pretentieus. Véél te duur en gericht op Amerikanen die hier een weekendje heen komen en nog nooit iets anders hebben gegeten dan een hamburger. Dan is pompoensoep wel fancy ja.

Met alle papieren en paspoorten netjes klaar in een mapje, sliepen we nog één nacht in Mexico, vlakbij de grens.

---

Dat was ons Mexico-avontuur! In 2,5 maand hebben we een hoop gezien, gedaan en meegemaakt. We zijn verrast door hoe divers Mexico is: van regenwoud en tropische stranden, hoge bergen, diepe canyons, eindeloze woestijn en agave-boerderijen tot hippe, kleurrijke steden. Duiken was natuurlijk het hoogtepunt voor ons allebei, maar ook de Maya-ruïnes, rotsklimmen en via ferrata, snorkelen met zeeleeuwen, ballonvaren over de tempels, zwemmen in cenotes en onder watervallen, mezcal en tequila proeven, relaxen op Isla Holbox… Zo veel gedaan! En toch ook heel relaxt, want naast alles wat we ondernomen hebben, hebben we ook heel vaak gewoon op een stoeltje gezeten met een boek of gehangen in het water. Daarnaast was het mooi en interessant om zó’n andere cultuur mee te maken. Het contrast tussen de moderne steden en de dorpjes, is gigantisch. Toch wordt ook in de steden veel vastgehouden aan traditie, ook door de jonge mensen. Zo is er in de stad San Cristóbal een co-work space waar jonge ondernemers de eeuwenoude maïsdrank pox van een hip etiket hebben voorzien. Het was echt heel cool om te zien en te leren over al die andere gebruiken en gewoontes die ze hier hebben. Ik vond het ook mooi om te zien dat het leven ook gewoon wat simpeler kan dan wij denken en doen. Je kán gewoon vijf mensen over de snelweg vervoeren in de achterbak van je pick-up. En als je auto een deuk heeft, hoeft ‘ie heus niet gemaakt, waarom eigenlijk? Je watermeloenen of brood verkoop je gewoon uit de achterkant van je auto of vanuit een deel van je woonkamer, met een handgeschreven bordje erbij. Of je bindt een speaker op het dak van je auto, waarmee je al rondrijdend met een geluidsopname van je eigen stem luidkeels laat horen dat je gasflessen verkoopt. Wát een andere wereld.

Ondanks alle leuke en mooie dingen, waren er ook veel momenten die niet leuk waren. We vonden reizen in Mexico soms een behoorlijke uitdaging. Niet in de laatste plaats door de slechte wegen met kuilen, gaten, hobbels en topes (die belachelijke verkeersdrempels) en bestuurders zonder rijbewijs (is niet verplicht in Mexico namelijk). Ook voelden we tijdens het rijden vaak spanning: zouden we weer een politiecontrole tegenkomen? Of locals die de weg hebben afgesloten? En wat willen ze dan van ons? Zitten de deuren op slot? Hebben we de nep-portemonnee bij de hand en niet teveel geld in de echte portemonnee? En bestaat de bestemming waar we naar onderweg zijn eigenlijk wel (volgens Google Maps wel, maar eerst zien dan geloven, leerden we al snel…)? Ook het rijden door de arme dorpjes, waar mensen soms in golfplaten hutjes wonen en overal afval ligt, voelde vaak ongemakkelijk. We zouden niet zeggen dat reizen in Mexico gevaarlijk is (althans, op de plekken waar wij zijn geweest), maar we waren toch altijd op onze hoede en bijna nooit helemaal relaxt. Daarnaast was het voor ons allebei de eerste keer in een niet-Westers land. En dat maakte dat we dingen niet altijd begrepen. Door de taal, maar ook hoe processen hier gaan. Vooral voor duidelijkheid- en efficiëntielover Allard was dat vaak enorm frustrerend. Het was ook de eerste keer dat we ervaarden dat wij ‘anders’ waren: het was heel duidelijk dat wij níet uit Mexico kwamen. Ook dat heb vooral ik vaak als ongemakkelijk ervaren. Ik vermoed dat we hierdoor ook vaak de toeristenprijs hebben betaald, en alle troepverkopers die ons nariepen waren soms gekmakend. Dat we witte, relatief rijke toeristen zijn, betekent niet dat we een wandelende portemonnee zijn! Dan nog een laatste puntje van kritiek (😜): wat een herrie overal! Mexicanen zijn een vrolijk volk, maar ook erg luidruchtig. Ze houden van hard praten en harde (slechte!) muziek, óveral. We waren soms blij als het ergens even stil was.

Zoals je leest, hebben we dus gemengde gevoelens over Mexico. We hebben het absoluut naar ons zin gehad, maar tegenover elk leuk moment stond ook een frustrerend of ongemakkelijk moment. We zijn wat dat betreft blij dat we nu weer in het vertrouwde en westerse Amerika zijn. Toch hadden we het niet willen missen, want ondanks alle frustraties was het ook écht een mooi, leuk en bijzonder land! Daarover volgende keer uiteraard meer.